Berlijn
Het was op een hete dag in augustus toen we de treinreis naar Berlijn gingen boeken en nu was het zover.
Met de bus naar Leiden en daar de trein naar Amsterdam om vervolgens in de internationale trein terecht te komen. We hadden eerste klas en niet roken gereserveerd. Je betaalt er wat extra voor, maar de zekerheid dat je dan ook goed en rookvrij zit is het normaal gesproken waard! Ja normaal gesproken, want nu zat de niet rokencoupé in dezelfde wagon als het restauratiedeel. De twee delen werden gescheiden door een klapdeurtje dat naar twee kanten open kon klappen. En het specifieke aan zo'n klapdeurtje is dat het enkel op twee punten aan een kant vast zit en niet in een sponning valt. Nou hoef ik geen natuurkundeles te geven om uit te leggen dat verwarmde lucht op stijgt en zich verspreidt om te weten dat binnen de kortste tijd ik het gevoel kreeg van vlak naast een asbak vol rokende peuken te zitten. Mijn ogen en longen begonnen na een uurtje te protesteren en toen besloten om mijn treinheil ergens anders te zoeken. Het gekke was dat de volgende wagon afgesloten compartimenten had waarin 6 personen konden zitten en die juist voor rokers bestemd waren… Nou een kleuter zou zelfs kunnen beredeneren dat de huidige opstelling onlogisch is. maar nood breekt wetten en dus gingen we in zo'n - tot nu toe nog leeg - compartiment zitten. Oké, het was duidelijk dat er wel eens gerookt werd maar alles was beter dan uren naast die asbak door te moeten brengen.
De vriendelijk kaartjes knippende Duitse conducteur knikte en lachte begrijpelijk toen ik in mijn beste Duits aan gaf dat de opstelling van wel en niet rokengedeeltes totaal verrückt was, maar hij kon er ook niets aan doen.
Even later stapten - tot mijn groot genoegen - drie niet rokende (had ik even gevraagd) vrouwen in waarvan er een blind en de andere verstandelijk gehandicapt was; de laatste werd vergezeld door haar moeder. Nou zaten er al vier mensen in het zespersoons compartiment, dus de kans op een roker werd statistisch gezien veel kleiner. De jonge verstandelijk gehandicapte vrouw ging naast me zitten en begon druk gesticulerend een verhaal te vertellen over hoe vleermuizen vliegen zonder dat ze iets zien en toch nergens tegenaan vliegen; een soort radarsysteem. Gelukkig vertelde ze dit minimaal wel tien keer achter elkaar waardoor ik de nog ontbrekende vertaalde woorden alsnog in het Nederlands voor mezelf kon vertalen.
Ja en toen kwam het moment dat er een Duitse vrouw, die eruit zag als een echte dame, in stapte en misprijzend naar Frans keek en gebaarde dat zij daar wilde zitten. Zij had die plaats gereserveerd bleek, maar de manier waarop zij dat kenbaar maakte had weinig weg van een dame. Nadat zij haar territorium had ingenomen, begon ze een blad te lezen en aan de roddels op de voorpagina te zien was het een Duitse uitvoering van een weekblad als Weekend of de Privé. Toen viel het lege bierblikje wat Frans op het randje had gezet op de grond en de dame pakte met een uitermate theatrale houding het blikje op en deed verwoede pogingen om het half liter blikje in een kleiner bakje te stoppen.
De rust keerde weer nadat iemand haar geholpen had om het blikje in elkaar te vouwen en alsnog in het bakje te stoppen en ook het verhaal over de vleermuis was afgelopen.
Na een half uurtje begon de dame in haar tas te rommelen en haalde ze een sigaret te voorschijn die ze aan stak. Meteen onze biezen gepakt en vertrokken wij naar de volgende mogelijkheid om rustig en rookvrij te zitten.
Onderweg zagen we veel witte gebieden vanwege de sneeuw, maar toen we in het donkere Berlijn aankwamen was het koud maar er lag geen sneeuw.
Na even uitgevlooid te hebben waar de bussen stonden en welke bus wij moesten hebben zaten we al snel in de juiste bus op weg naar ons hotel. Ons hotel met de prachtige naam Savoy lag in een zijstraat van een drukke winkelstraat: de Kurfürstendamm.
Trouwens december is een prachtige tijd om naar Berlijn te gaan met de kerstmarktjes, de Glühwein en met kerstverlichting versierde straten en etalages.
Ons hotel bleek in een soort van appartementsgebouw te zitten en heel apart: we moesten aanbellen om binnen gelaten te worden. Vervolgens kwamen we in een hal die uit keek op een vooroorlogse lift en we namen aan dat het de bedoeling was dat wij daarin gingen. Op de eerste etage was ons hotel.
Enkele highlights van Berlijn op een rijtje als teken dat we toch een behoorlijke dosis cultuur gesnoven hebben: Unter den Linden; een prachtige boulevard met winkels en eetgelegenheden
En natuurlijk een beer.
De Berliner Dom; de prachtig gerestaureerde grafkerk van de Hohenzollern met een crypte met 95 sarcofagen. En net op het moment dat wij de Dom bezochten werd er heftig gerepeteerd voor de komende Kerstuitvoering.
Brandenburger Tor; de laatste van de 14 poorten die Berlijn ooit heeft gehad. Rechterfoto een versiering van de Brandenburger Tor in de winkelstraat.
Berliner Rathaus; ook wel het Rote Rathaus genoemd (rode bakstenen)
Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche; in de oorlog deels verwoest en in die staat zo gelaten en ernaast is een nieuwe kerk gebouwd met een blauwe schijn
Links tegen de avond en rechts met vol daglicht.
En binnen ziet het er zo uit:
Mariakirche gewoon mooi.
Holocaust Denkmal en nog een paar speciale plekken ter nagedachtenis van de oorlog:
En dan Checkpoint Charlie en de resten van DE MUUR aan de Niederkirchnerstrasse
Reichstag; prachtig gebouw maar alleen aan de buitenkant bewonderd vanwege de lange wachttijden om binnen te kunnen
Pergamon-Museum; oudste architectuur van de 2de eeuw voor Chr.
Universiteitsgebouw met een ijsbaan. Lekker zonnetje erbij.
En ook de economie van Duitsland een beetje geholpen:.
- KaDeWe; een giga-grote winkel
- Hackesche Höfe
- Potsdammer Platz
- Savignyplatz
- Niolaï Viertel
- De marktjes
- De Ierse pub
- De bakkers
- De restaurantjes
Nog wat foto's die te mooi zijn om niet bekeken te worden: Beren, beren, beren.
KaDeWe
De PUB
Het Duits wat in Berlijn gesproken wordt lijkt Russische of Oost-Europese klanken te hebben.
Heel grappig, maar moeilijk te verstaan.
En dan zoals altijd: er is een begin, een midden en ook weer een eind. Dus 10 december vertrokken we bepakt en bezakt aan onze terugreis. Ik had een nieuwe hele grote rugzak gekocht omdat ik zo heerlijk inkopen had gedaan welke zich niet in de grote, kleinere koffer en rugzak lieten stoppen. Elk met rugzak en koffer stapten we op de trein in Berlijn. In principe zouden we daarin blijven tot Amsterdam. We hadden een mooie zitplaats in een niet roken afgesloten compartiment voor zes personen. Het kan dus wel….
Voor Bad Bentheim stond de trein een tijdje stil en die vertraging van ruim tien minuten zou er al voor zorgen dat we onze aansluiting in Amsterdam zouden mislopen, maar ach dan zouden we de volgende trein weer wel nemen. Geen punt bij Karwei en bij ons!
Op een bepaald moment stopte de trein bij station Oldenzaal, terwijl we in Hengelo zouden moeten stoppen en toen had ik al zo iets van ….dit klopt niet, hier is iets fout….
En ja hoor, er was een wisselstoring en de trein kon niet verder rijden. Nou klinkt het woord `wissel' aardig flexibel en dus verwacht je dat er gemakkelijk een of andere wisseltruc plaats zou kunnen vinden. Nou mooi niet. De treinmachinist riep af dat iedereen uit de trein kon stappen en bagage mee moest nemen, omdat ze niet wisten of de trein nog verder zou kunnen rijden en dat er misschien een boemeltrein aan zou komen die ons zou kunnen vervoeren naar Hengelo. Iedereen begon opgewonden de spullen te pakken om zo snel mogelijk buiten de trein te staan. Maar als de trein toch niet kon rijden, dan hoef je toch ook niet meteen de trein uit om op een koud perron met grote vragende ogen te gaan staan kijken of het treintje wel of niet komt. Frans heeft dit gemeld bij de conducteur en afgesproken dat hij het maar om moest roepen als het duidelijk was of en wanneer er een trein zou komen, want er was ook al geroepen dat er mogelijk bussen in gezet zouden worden als de trein niet binnen kon rijden vanwege onze trein. Hij vond dat een prima idee en was ook niet blij met de spontane maar enigszins paniekerige actie van de machinist.
Na een kwartiertje werd het bericht omgeroepen dat er een boemeltreintje zou komen op het volgende perron.
En vanaf toen hebben we een spoedcursus gekregen wat betreft het in-uit- en overstappen met volle bepakking, want ons reisschema zag er als volgt uit:
- Trein van Oldenzaal naar Hengelo -> overstappen
- Van Hengelo naar Amersfoort -> overstappen
- Van Amersfoort naar Schiphol -> overstappen
- Van Schiphol naar Leiden -> en daar stond Mascha op ons te wachten om ons naar huis te brengen.
Berlijn -> een prachtige stad, waarin oude en nieuwe gebouwen en cultuur alsof het altijd zo is geweest met elkaar verweven zijn.
En natuurlijk hebben we een schriftelijke klacht ingediend bij het hoofd van de treinen vanwege die niet roken/wel roken coupé. Ben benieuwd of we er nog iets van horen; zou wel zo netjes zijn.