Georgië
Georgië is een republiek en de oppervlakte in km² is bijna twee keer groter dan Nederland en grenst in het noorden aan Rusland; met voor een groot deel het Hoge Kaukasusgebergte. Nog een natuurlijke grenst de Zwarte Zee in het westen en in het zuiden Turkije, Armenië en Azerbeidzjan.
Hoofdstad: Tbilisi
Taal: Georgisch
Religie: Christendom en een klein beetje Islam
Klimaat: subtropisch met een steppeklimaat in de hoogtes van de Kaukasus.
Munteenheid: Georgische Lari (GEL). Even omrekenen: € 1,-- is ongeveer 2,15 Lari en 1 lari is omgerekend € 0,47
De grenzen met Rusland zijn gesloten.
In de historie van Georgië komen de Mongolen, de Turken en natuurlijk de Russen voorbij. sinds 1991 is Georgië een republiek.
In Armenië was Armina onze gids en logischerwijs zou Georgina dan onze gids in Georgië zijn, maar dat is niet zo. Onze gids heet Sofia.
Na een anderhalf uur rijden kwamen we in Tbilisi aan.
Nadat we de koffers op de kamer hadden gezet zijn
Frans en ik naar de bank gegaan om GEL (Georgische Lari) te pinnen en uit eten te gaan.
Tbilisi is een drukke stad met veel hard rijdend verkeer en de uitlaatgassen ruik je dan ook heel goed.
Het kerkbezoek neemt ook hier voor ons ongekende vormen aan. De mensen staan gewoon ook buiten de kerk als het binnen te vol is. Het geloof is zo sterk en niet alleen bij oudere mensen, maar ook de jongeren beleven hun geloof uitermate overtuigend.
Het Monument van Vrijheid en Overwinning is een prachtig bronzen beeld van Sint Joris en de draak boven op een zuil.
Het gebouw met de klokkentoren is het stadhuis (in 1880 gebouwd).
Een stadswandeling door Tbilisi met de Engelstalige gids Sofia. Er is een kabelbaan aangelegd, maar die is nog niet in gebruik.
De Metekhi (Metechi) kerk ligt hoog boven de rivier de Kura en kijkt over een groot deel van Tbilisi uit. Het was heel functioneel en uitermate handig om een kerk of andere vesting op een berg te bouwen, want dan was hij makkelijker te verdedigen en kon men ook alles van daaruit beter in de gaten houden. De kerk is weliswaar in de 13 de eeuw gebouwd, maar daarna vele malen verbouwd. In de Sovjet periode werd de kerk zelfs als theater gebruikt.
Men is erg gelovig en de vrouwen zijn verplicht om hun hoofd te bedekken en de mannen mogen niet in korte broek de kerk in.
De kerken zitten mudvol en als er niemand bij kan, dan volgt men de dienst buiten rondom het plein. Men kust ook bepaalde plekken op de kerk.
Men slaat een kruisje zodra men in de buurt komt van een kerk; ook al bevindt die kerk zich aan de overkant van een brede en drukke straat.
Vlakbij deze kerk staat het standbeeld van koning Gorgasali. Hij was de stichter van Tbilisi.
Narikala vesting steekt ook hoog boven de stad uit. Deze vesting is door de Perzen gebouwd en dateert van de 4de eeuw. Helaas is de vesting in de 19de eeuw zwaar beschadigd.
Het standbeeld van Moeder Georgië oftewel Kartlis Deda is een aluminium beeld van zo'n 20 meter hoog. Het is een vrouwenfiguur, maar ik vind het meer een androgyne uitstraling hebben. In de ene hand houdt ze een zwaard omhoog en in de andere hand een wijnbeker. Het beeld heeft een dubbele symbolische betekenis: strijdbaarheid en gastvrijheid.
De Synagoge dateert uit de 19 de eeuw.
De stadswandeling ging verder...
Door de brug is de gouden toren van de Tsminda Sameba kathedraal te zien. Het presidentiële paleis lijkt door zijn architectuur (glazen koepel) erg op de Rijksdag in Berlijn.
Een heel aparte zonnewijzer.
Een oud kerkje hier
Niko Pirosmani (1862-1918) was een beroemde schilder. Hij was autodidact en behoorde tot de 'naïeve' schilders.
Moeder Georgië van dichterbij.
Het is een immens groot beeld en zeker als je er dicht bij staat en dan omhoog naar het hoofd kijkt!
De boom met allerlei lapjes is een wensboom. Men schrijft de wens op een lapje of briefje en hangt dit in de boom. Ik kon niet lezen wat men zoal te wensen had.
Het uitzicht van boven en op de begane grond van de thermische baden; de halve bollen.
Het Orbeliani badhuis is het gebouw met de gekleurde pui.
Koning Gorgasali, die aan het hoofd stond van het Oost Georgische koninkrijk Kartali, stichtte in de 5 de eeuw deze stad. Er zijn veel legendes over het ontstaan, maar een ervan is dat Gorgasali zijn toentertijd bestaande hoofdstad Mtscheta zou hebben verruild voor Tbilisi, nadat een havik en een fazant samen in het water waren gevallen en dat beide vogels er gekookt uit kwamen als gevolg van het warme water. Daarop besloot hij dat de stad de naam Tbilisi kreeg (Tbilis = warm).
Deze dag begon wel heel apart. Het was rond 8:45 uur en Ik zat in onze hotelkamer toen ik eerst dacht dat er een zware vrachtwagen voorbij reed, die een dreunend gevoel genereerde. Maar even later zag ik de staande schemerlamp bewegen en de gordijnen en ook ik in mijn stoel bewoog. Een aardbevinkje dus en dit werd later ook bevestigd door de mevrouw bij de balie tijdens het uit checken.
Afgelopen nacht had het al flink geregend en ook de dag begon behoorlijk nat.
Een korte rit naar de voormalige hoofdstad van Georgië: Mitskheta. Ook nu nog is deze plaats belangrijk als religieus centrum.
Een grappig detail is dat de Nederlandse en nog wel een Zeeuws Vlaamse (Terneuzen) Sandra Roelofs getrouwd is met de president van Georgië: Micheil Saakasjvili. Hij is sinds 2004 president van Georgië en heeft meteen afgerekend met de corruptie die hoogtij vierde tijdens de vorige president Sjevardnadze.Zijn vrouw is een echte aanwinst voor het land en zij is ook erg geliefd. Het echtpaar heeft 2 zoons.
In 2008 was Georgië kortstondig in oorlog met Rusland en dit had te maken met Zuid Ossetië. Hoewel de oorlog nog geen week duurde, dankzij de EU die zich ermee bemoeid heeft, zijn er toch onnodige slachtoffers gevallen. Rusland stopte meteen de handel en dat deed de economie van Georgië geen goed. Georgië moest dus weer andere afzetgebieden gaan zoeken om handel mee te drijven, want Rusland was een van de grootste afnemers zoals van de wijn die hier gemaakt wordt.
Het Jvari klooster ligt bovenop een 150 meter hoge heuveltop. De koepelkerk is een van de eerste wat betreft de Georgische architectuur (7de eeuw).
De Svetiskhoveli Kathedraal is een prachtig stukje bouwwerk, zowel de buiten als de binnenkant. Sofia vertelde over de legende dat de kathedraal op deze plek gebouwd is, omdat er hier een stuk van de mantel - die hij droeg toen hij gekruisigd werd - zou zijn begraven. De legende verklaart dit als volgt: de jood Elias zou dit stuk mantel uit Jerusalem naar Mitskheta hebben mee genomen. Toen zijn zuster Sidonia, nee niet degene van Lambik, het stukje mantel aanraakte stierf ze onmiddellijk. Het stukje mantel liet niet los en dus is Sidonia met de relikwie begraven. Toen koning Mirian werd bekeerd (4de eeuw), liet hij op deze plek de eerste christelijke kerk van Georgië bouwen.
De huidige Kathedraal is in de Gouden Eeuw op de fundamenten van de oude kerk gebouwd.
In de voet een relikwi. Huishoudelijk werk hoort er ook bij.
Tijdens de rit ook nog even gestopt bij een keramische markt; potten en andere voorwerpen.
Ook al wil ik niet alle Georgiërs over die bekende kam scheren, moet het toch van mijn hart dat ze vaak een onvriendelijke uitstraling hebben. Ach uitstraling is eigenlijk niet het juiste woord, want dat klinkt toch nog positiever dan dat ik het bedoel. Laat ik zeggen dat ze gewoon boos kijken en hun attitude niet aanpassen als het gaat om hun werk. Zo gooien ze nog net niet je bord op tafel, maar het begint erop te lijken. Ook hun loopje is vaak sloffend en hun kleding is sjofeltjes en saai. Natuurlijk niet allemaal, maar toch veel meer mensen dan ik verwacht had.
In de achterbak van de auto staat een apparaat en daar worden gaspullen mee gevuld!
De wegen zijn hier sowieso niet geweldig met al die gaten, maar door de hoeveelheid water dat er gevallen is en niet weg kan, is het nog rampzaliger. Rijden door dit soort straten heeft meer weg van slalom rijden om zo veel mogelijk kuilen te ontwijken.
Eind van de middag kwamen we aan in Kutaisi. Deze stad ligt aan de rivier de Rioni en is na Tbilisi de grootste stad. Maar dat merk je enkel in de binnenstad, want de weg naar - dit keer - het guesthouse was erbarmelijk slecht.
Sofia vertelde dat men van overheidswege het plan had opgevat om het Georgische parlement van Tbilisi te verhuizen naar Kutaisi om op die manier wat meer perspectief en kansen te bieden voor deze omgeving. Nu gaan er veel mensen en vooral jongeren naar Tbilisi om werk te vinden en die stad wordt steeds voller en voller.
Kinderen moeten luisteren en als ze dat niet doen, dan volgen er hele boze woorden en je kan niet meer van een corrigerende tik spreken maar van corrigerende klappen.
De honden worden helemaal niet aardig behandeld. Als je in de buurt van een hond komt, dan gebeurt het vaak dat het dier angstig uit de oogjes kijkt en maakt ontwijkende en vluchtende of onderdanige bewegingen. Vandaag zag ik vanuit de bus een man een hond trappen en slaan. Het is dat ik in de bus zat, maar anders had ik die kerel - want het woord man of meneer verdient hij niet - in gebarentaal toch aan zijn Georgische verstand gepeuterd dat dit niet de manier is!
Frans en ik waren heerlijk samen naar het stadje gewandeld en hebben op en terrasje gegeten. Het was nog licht toen wij naar het stadje liepen en dat leverde mooie foto’s op van de fontein, maar nog leuker was het toen het donker werd en de fontein kleurig verlicht was. In Armenië zagen we ook al veel fonteinen en ook in Georgië schijnt een fontein er sowieso bij te horen. Ik vraag me echter wel af hoe dat in de hete zomers met soms wel 40 graden mogelijk is. Er verdampt dan veel water en er zou ook een tekort aan water kunnen ontstaan
Klik op de link om de fontein te zien en te horen: Kutaisi
Maar weer verder met ons programma. Eerst een wandeling naar de Kutaisi Kathedraal of ook wel de Bagrati kerk genoemd; is gebouwd in de 11de eeuw. Het plan was dat de restauratie in 2009 klaar zou zijn, maar als ik het zo eens bekeek dan denk ik eerder 2019!
Koning Bagrati III liet de kerk bouwen, maar vanwege de restauratie mochten we niet binnen in de kerk kijken. Ach ik kan me er wel iets bij voorstellen hoor.
De bus in en bergje op en bergje af.... En toen kwamen we bij het Gelati klooster.
Hier was het koning David de Bouwer - niet verwarren met onze Bob de Bouwer - die opdracht gaf voor de bouw van het klooster en academie in 1106. David was zelf behoorlijk slim en hij had door dat kennis dus ook macht in positieve zin kan betekenen. Hij liet daar geleerden en/of monniken oude teksten bestuderen en vertalen.
Hij is ook begraven in dit klooster en op een plek waarover veel mensen zouden lopen. Dat was zijn uitdrukkelijke wens, want hij wilde dat er heel veel Georgiërs over zijn graf zouden lopen als teken van trots en eer jegens zijn vaderland.
De uitgeholde boom (hieronder) - ook uit de 12de eeuw - werd toentertijd gebruikt als een opslagplaats voor graan en rijst.
Lunchen onderweg dichtbij een snel stromende rivier.
En na de lunch deden we nog een paar bergjes en kwamen bij het Borjomi park; een park dat ooit is aangelegd voor de Russen met geld. Het is bekend vanwege het bronwater. Sofia vertelde het verhaal van een Russische militair die zich ziek voelde en de dokter kon hem niet helpen. Maar hij merkte dat, toen hij van het water van de bron gedronken had, hij beter werd. Hij vertelde het aan de arts toen hij weer thuis kwam en dat was het startsein voor de exploitatie van de bron.
De regering heeft wel een daglimiet gesteld, omdat anders de kwaliteit en samenstelling van het bronwater mogelijk zou kunnen veranderen en daarmee zijn kracht kan verliezen.
Je moet altijd goed uitkijken waar je loopt en rijdt hier, want er zitten vaak gaten in de weg of zijn de putdeksels ineens verdwenen. Eerst was er al iemand in de put gevallen en even later reed een auto zich erin vast. Ja toen kwam men op het lumineuze idee om er toch maar een lat erin te zetten.
En nog een paar uur en diverse bergen verder kwamen aan in het hoog gelegen Bakuriani. De sneeuw op de bergen is weer redelijk dichtbij gekomen en de temperatuur is gedaald.
Vandaag stond een bezoek aan de grotten en een kerk in de grotten op het programma. De weg heen zou 3 uur duren en dan nog een rondwandeling naar en door de grotten. Vervolgens een lunch en op de terugweg nog een fort bezoeken. Snel uitgerekend kwam ik aan een uur of 7 in de bus zitten en omdat we gisteren ook al zo lang in de bus hadden gezeten, namen wij een snipperdag.
Sofia had gezegd dat er honden liepen en dat zij mogelijk konden bijten.... Maar dat is meer haar angst dan de realiteit zoals wij gemerkt hebben.
En zo bozig en ongeïnteresseerd we mensen hier hebben ontmoet, zo gastvrij en vriendelijk waren de mensen in dit dorp.
Wij zijn met een lekker zonnetje op de rug naar het dorp gewandeld. Daar werden we meteen bij een groep mannen uitgenodigd om een wijntje te drinken en te eten vanwege de bevrijding. Hun oorlog was van 1941 tot 9 mei 1945. Ik moest alles fotograferen. Wij stonden dus al om 11 uur aan een wijntje.
Van tomaten en nog wat prutjes hadden ze wijn gemaakt. Smaakte niet verkeerd, maar alleen vond ik het tijdstip van 11 uur wat aan de vroege kant. Toen we richting dorp liepen kwamen we een man tegen, die wat wankel ter been was en ik denk dat hij al eerder samen met deze mensen de bevrijding gevierd had.
Na een tijdje liepen we weer verder en werden aangesproken door een man; hij sprak redelijk goed Engels en dus was dat even boffen. Hij legde alles uit en name ons mee naar het graf en tevens gedenkteken van de bobsleeër die tijdens de laatste Olympische Winterspelen is verongelukt. De Georgische rodelaar Nodar Kumaritashvili woonde in dit dorp.
Daarna volgde het kerkje en toen we weer verder liepen zag hij de burgemeester. Het is een vrouw en zij nodigde ons meteen uit in haar huis om wat te drinken en te eten. Ja die kans lieten we natuurlijk niet aan ons voorbij gaan. Kortom: we kregen gebak, brood, kaas, boter en nog wat gesuikerd fruit en thee. Ook mochten we haar hele huis zien. Een jongen van 6 jaar speelde op de djambee voor ons en ik zei dat ik het filmpje op YouTube zou zetten. Hij vond het helemaal leuk. We mochten niets betalen en ook onze tijdelijke gids wilde geen geld aannemen. Hij wilde ons nog wel meer laten zien, maar wij vonden het toen wel, genoeg en wilden nog wat boodschapjes doen en dan weer terug naar het hotel.
En ja toen sloeg het weer ineens om en begon het eerst te hagelen en daarna te regenen. Haha onze regenjassen en paraplu zijn lekker droog gebleven, want die hadden we niet mee genomen.
De mevrouw rechtsboven op de foto is Zita Gava en zij was ook een Olympisch slalomskiester.
En dan volgt ons bezoek aan de burgemeester en ze wilde dat we bij haar bleven eten. Geen probleem! Wat een gastvrijheid.
6 year old boy played on the djambe
We mochten ook heel haar huis zien en de kachel trok mijn aandacht vooral; wat een speciaal geval was dat.
Vandaag vertrokken naar Gori, maar eerst een bezoek gebracht aan Uplistsikhe, waar een prachtig grotten complex is. Je moet wat trappen op en dan nog over rotsen en dan weer wel en dan weer geen leuning.... Frans vroeg nog of hij mij een hand moest geen, nee hoor dat kan ik zelf wel... En een seconde later gleed ik uit en viel op mijn probleem knie. Hoezo eigenwijs?
Mooi uitzicht en het blijft apart als je beseft hoe de mensen toentertijd geleefd moeten hebben.
Omlaag was het weer je weg zoeken en er was een aardige Georgiër die lieflijk mijn hand zo nu en dan pakte om me te helpen om over die rotsen te komen zonder languit te gaan. Hij wees ons de weg naar de tunnel. En daar waren weer trappen omlaag.
Tijdens de lunch werd de band van de bus vervangen. Die was gisteren kapot gegaan en dus reed de bus nu op de reserveband en met de hoge bergwegen in het verschiet was het zaak dat de band vervangen werd. We hadden in het begin al gezien dat de band weinig profiel had. Ook is het een Spaans afdankertje, want de nooduitgang staat in het Spaans aangegeven op de ruiten.
Gori is een stad die vooral bekend is als geboorteplaats van Josif Stalin. In werkelijkheid heette hij Josif Dzjoegasjvili (1879-1953). Men vereert deze dictator openlijk en er is zelfs een Stalin museum.
Op het plein is tijdens de vijfdaagse oorlog in 2008 de Nederlandse cameraman Stan Storimans om het leven gekomen.
Het museum is een verheerlijking van Stalin wat ik gewoon moeilijk te begrijpen vind, omdat die man niet echt aardige bevelen gegeven heeft.
Stalin had een minder goede hand, die hij bij voorkeur wat verborgen hield.
We zijn ook in zijn treinwagon geweest. Alles erop en eraan; van slaapvertrekken tot keuken en ook nog een soort van airconditioning en tevens warmtebron.
Aan de ene kant verbaast het mij dat Stalin hier zo wordt opgehemeld, maar aan de andere kant is het ook begrijpelijk. In de tijd van de Russen werd alles voor de mensen geregeld. Ze mochten niets zelf zoals geloof of hun mening geven enz., maar ze hadden allemaal werk en dus te eten…. De autonomie van een land gaat vaak gepaard met diepe dalen en zo ook in Georgië. De president is meer westers gericht en dat zette kwaad bloed bij de Russen. De handel kwam daardoor stil te liggen en dat was natuurlijk wel een flinke klap voor Georgië.
De foto links laat de ontsnappingsroute zien. Heel vernuftig.
En het dodenmasker van Stalin is dacht ik al het 6de exemplaar.
Een eigen treinwagon met alle luxe van die tijd.
Hele grote kuddes met schapen worden over de weg geleid; een prachtig gezicht.
Koeien lopen ook vaak gewoon op of langs de weg. Paarden worden meestal wel vastgezet.
Bergen verder en hoog dus kwamen we bij het Ananuri klooster; een 17de eeuwse gefortificeerd klooster en het ligt vlakbij een stuwmeer. In de oude kerk is weinig te zien, maar de grootste kerk (Hemelvaartkerk) word je verrast en dan zie je een fresco's en afbeeldingen figuurlijk maar ook letterlijk op hoog niveau.
Ik zag onze chauffeur weer druk in de weer was geweest met de bus. Ik had bij het uitstappen wel een behoorlijk heftig sissend geluid gehoord, maar of dat nu een leeglopende voorband was of iets anders....
We reden al hoog door de bergen, maar het kan bijna altijd nog hoger en ja hoor op een bepaald moment reden we zo hoog dat we op de sneeuw beneden ons konden kijken.
Nu moet ik zeggen dat ik bergen wel mooi vind, maar dat ik het nu onderhand wel een beetje gehad heb met al die bergen; het zijn regelrechte kilometer- en dus tijdvreters.
We kwamen aan in Gudauri en dat is net als het voorgaande hotel/gebied een gewild ski oord. De chauffeur wil ons altijd zo dicht mogelijk bij het hotel brengen en dus moest hij een hele scherpe draai maken, maar dat lukte niet met die hele lange bus. Hij liet zijn bus dus achteruit rijden - en dan moet je je voorstellen dat wij achterin de bus zitten - en de afscheiding naar de afgrond was een laag ijzeren of zinken rekje! Eigenlijk een niemendalletje in vergelijking met de bus. Voor je gevoel rijdt de bus tegen het zinken hekje, maar dat gebeurde net niet en wij keken in de verre diepte. Daar komt nog bij dat de chauffeur een maatje GESPIERDE SPIJKER heeft en hij dan zo'n lange en zware bus in bedwang moet houden. Maar nu je dit leest begrijp je wel dat het die gespierde spijker gelukt is. Hij heet Boogie, maar dat zal je vast anders schrijven in het Georgisch.
We kregen ook al door dat we de volgende dag een half uur eerder zouden vertrekken en niet met de grote bus want dat zou te gevaarlijk voor ons zijn. En dat klopte wel, want de weg is erbarmelijk slecht. Grote gaten en modder door de smeltende sneeuw. We gingen dus in 2 mini busjes de Hoge Kaukasus verder in of op; net zoals je het wil noemen.
Veiligheidsgordels dragen wij in het Westen voor de veiligheid, maar in Georgië dragen ze de gordels voor de politie. Zodra ze in het gebied van een politie komen leggen ze de gordel om. Alleen de stoelen voor hebben gordels, achterin hoeft het niet.
Kazbegi ligt aan de Military Highway en niet ver van de Russische grens verwijderd.
Na die rit kwamen in het dorp aan en daar zagen we op de Kazbek Moutain de Tsminda Sameba kerk; hoog en in de verte liggen. Deze kerk ligt op zo'n 2170 meter en is in de 14de eeuw gebouwd.
We hadden toen een aantal opties:
1. Te voet de berg oplopen naar de kerk
2. Met een auto naar boven
3. In het dorpje blijven
Wij kozen voor de middelste optie en namen een oude Lada als vervoer met een leuke chauffeur. De weg was nog slechter dan de voorgaande, maar de chauffeur was ervaren en wist de auto aardig te laveren langs de diepste kuilen.
Veiligheidsgordels om? Ach hij legde er deel van een gordel, geen 3-punts, maar gewoon als een sjerp en hij was niet te stellen. Hij zat er dus duidelijk voor de sier. En hij was zo ruim dat als er iets gebeurd was ik toch allang met mijn hoofd door de voorruit zoutmijn gelanceerd. Dus gebruikte ik de gordel op de Georgische manier.
De kerk ligt erg hoog en vanaf het punt van de kerk een prachtig panorama over het Dale n de bergen tot wel 3000 meter hoogte.
Op de terugweg stapte de chauffeur uit en plukte heel schattig een paar bloemetjes voor mij.
Aangekomen in het dorp hebben we even rond gelopen en zijn toen het restaurant in gegaan. De wandelaars kwamen na een anderhalf uur lopen en toen zijn we met z'n alleen gaan lunchen.
Na de lunch gingen we dus weer met de kleine busjes dezelfde weg terug. Maar niet lang na vertrek begon het te hagelen en te sneeuwen en werd de weg nog slechter. De plassen nog groter, de weg nog slibberig, het daglicht donkerder, steeds meer wolken pakten samen en wij reden hoog in de bergen met diepe afgronden naast ons.
Gelukkig hadden we een uitstekende chauffeur die de weg op zijn duimpje kende en de grootste kuilen zo goed en kwaad als het ging kon ontwijken of heel rustig door de plassen reed, omdat je niet weet hoe diep het was. Ik had deze tocht niet willen missen, want het dwingt behoorlijk wat respect af als je ziet hoe de natuur zich op allerlei manieren manifesteren kan Het was rond half zeven eer we in het hotel in Tbilisi aankwamen. Een groot deel van de groep ging het gezamenlijke ‘laatste avondmaal’ gebruiken en afscheid te nemen van Olav. We hadden in de bus geld opgehaald voor Olav en dat werd dan aangeboden. Hans had een leuke tekening van natuurlijk een kerkje gemaakt (zie foto). Super knap zoals die man kan tekenen.
Wij gingen dus eerst lekker douchen en daarna zijn we op ons gemakje in het hotel gaan eten. De koffers inpakken ging supersnel. Om 23 uur Nederlandse tijd (in Tbilisi was het toen 1 uur) vertrokken we weer richting luchthaven. Ja en om nu voor een uurtje te gaan slapen vonden wij de moeite niet. Dus – net zoals op de heenreis – sloegen we weer een nachtje over. We vlogen met de Lufthansa naar München en daar was het lange wachten op de aansluiting voor onze vlucht naar Amsterdam. Nu kwam mij dat heel goed uit, want ik had in de bezochte landen niets leuks voor onze kleinkinderen kunnen kopen.
Ik neem altijd wat mee en mocht ik toevallig niet in de gelegenheid zijn om wat te kopen, dan heb ik thuis altijd nog reserve cadeautjes. De kleinkinderen mogen van hun ouders natuurlijk nooit om een cadeautje vragen, maar de nieuwsgierigheid kan een kind tot knappe oplossingen brengen. Zo zat Ryan – toen hij ons samen met zijn mama van Schiphol ophaalde – te draaien en was erg stil. Ik had al zoiets van hij wil wat vragen, maar moet nog even nadenken hoe hij het goed zou kunnen aanpakken. En ja hoor! Hij vroeg heel belangstellend of er ook winkels waren in het land waar wij geweest waren!!! Heerlijk.
Dus ja hoor als er geen winkels zijn, dan creëren wij die zelf wel!
Collage mensen: Georgië.
En nog een laatste leuk bericht: Austrian Airlines heeft de schadeclaim van de te laat aangekomen koffer toegekend en binnenkort zal de vergoeding op mijn bank overgemaakt worden. Ben benieuwd hoeveel het is.... Het was inderdaad lastig, maar dit maakt het toch weer goed.
Dank Olav!
.