Honduras
Eeuwenlang werd dit land bewoond door de Lenca's; een Indianenvolk en de Maya's totdat Columbus in 1502 zijn voetjes aan land zette. Daarna duurde de Spaanse overheersing tot 1821 en vervolgens maakt het land deel uit van de federatie van de Verenigde Staten van Centraal Amerika.
En in 1840 viel Honduras onder het bewind van Guatemala en later onder de Verenigde Staten.
Bananen werden zo belangrijk dat er gesproken werd van een Bananenrepubliek met afwisselende bestuurlijke vormen; democratie, dictatoriaal.
En de taal is Spaans en religie vooral rooms katholiek.
Munteenheid:
1 Euro = 26,35265 HNL (Hondurese Lempira) en andersom wordt het:
1 HNL = € 0,03795
Dus vroeg op en iedereen stond om 4:15 uur gepakt en bezakt in de hal, maar daar zijn we nog een klein uurtje blijven staan. De chauffeur moest van Guatemalastad komen en er was iets met de bus of in de stad... helemaal duidelijk is het me niet geworden.
Het vroege opstaan had vooral te maken met mogelijke drukte in Guatemalastad, maar gelukkig verliep dat vlot. Het grenspunt was te herkennen aan de slagboom!
Alles verliep vlot en al snel na de grensovergang kwamen we bij de beroemde ruïnes van Copan.
Copan was in vroegere tijden een van de rijkste Mayasteden. Tussen 426 tot 822 jaar heeft het vorstenhuis succesvol over Copan geregeerd. Dit is af te leiden aan de afbeeldingen van vroegere heersers op de beeldhouwwerken. De macht werd overgedragen van vader op zoon, gezien de stèles. Deze wijken af van die van de andere Maya-steden doordat hier gewerkt werd met hoogreliëfs, waarbij de inkervingen zo diep waren dat de afbeelding als het ware los kwam te staan. De beroemde hiëroglyfentrap was prachtig en ook de stèles op het gras waren speciaal -> het waren er zo veel dat men het een woud van koningen noemt.
Het werken aan herstel - vanwege de overwoekering en de impact van de natuurlijke verschijnselen - kan slechts beperkt geschieden. Want als het regenseizoen begint kan men niet verder om dat anders de regen veel schade zou kunnen aan richten.
Het dal van Copan is al 1000 jaar voor Christus bewoond geweest.
De gids was alleraardigst en hij sprak uitmuntend Engels.
Copan is ooit gekocht door Stevens en Catherwood van een weinig welvarende eigenaar Don Josè voor het bedrag van 50 dollar. De 
Don dacht dat het het waardeloos land was en hij begreep niet dat men er zo veel geld voor wilde geven. Wel was hij bang om gedonder te krijgen met de regering als hij land aan buitenlanders zou verkopen, maar Stevens en co. konden allerlei papieren laten zien van hun regering om hem duidelijk te maken dat de contacten met de regeringen toch goed waren.
boven een maquette zoals deze Mayastad er oorspronkelijk uit zag
een boom - de Ceiba pentandra - heeft in zijn jonge jaren flinke stekels. Deze boom is op 23 november 2003 geplant door prinses Sayako van Japan
LOVE IS ......
onder de berg liggen nog meer overblijfselen uit de Maya stad
allerlei soorten schimmels, paddestoelen en mos
en toen vlogen er een paar helikopters over en onderaan hangt iets????
een aziatisch-achtig gezicht
rawhide????
prachtige cactus, uitkijken hij prikt!
Na een heerlijke lunch in het stadje Copan gingen we weer op weg en dit keer naar Rio Dulce waar we vroeg in de avond aan kwamen. Het was een zeer lange reisdag, maar goed te doen.
In Antigua kregen we te maken met de El Norte, dit is een koude luchtstroom die wind, wolken en korte regenbuitjes mee neemt. Hij komt voor in de maanden januari, februari en maart. En dan alleen in Mexico, Guatemala en Belize. In extreme gevallen kan de temperatuur tot 10 graden dalen.
Ook hier heerste El Norte nog steeds en de regenbuitjes vielen gedurende de nacht en ook in de ochtend.
Later hoorden we dat de storm veel schade had aangericht en dat er windkrachten van tussen de 60 en 70 km per uur geconstateerd werden.
Wel lekker geslapen met dit op Holland lijkende weer.
Sandra moest weer een injectie om mogelijke rabiës te voorkomen en Frans heeft haar gespoten. Zodra de vloeistof in haar arm zat zei ze al dat het anders voelde en binnen 5 minuten viel ze weg. Ik kon haar nog net opvangen. Haar rustig bij laten komen en haar wat verfrist met een natte doek. Toen leek het allemaal weer wel te gaan en werd eventueel spanning toegewezen aan haar flauwte. Maar kort erna viel ze weer weg en kwam even later weer bij en zo ging het een aantal keren door. De bewusteloosheidsperiodes werden langer. In overleg met de groep heeft Jolanda besloten om bij Sandra te blijven, omdat haar toestand dermate vreemd was dat er mogelijk toch meer aan de hand zou kunnen zijn dan enkel een flauwte. Jolanda had de bootsman en ons goed geïnformeerd over wat we wel en niet moesten doen. Bovendien sprak een groepsgenoot redelijk Spaans.
De tocht op de rivier met een snelle boot was prachtig, vogels en veel groen. Maar alleen jammer dat het nog steeds regende. We gingen bij het Caribische Livingstone aan wal en Jolanda had ons op ons hart gedrukt om niet de zijstraten in te gaan, want die waren niet veilig.
Komisch om te zien dat je echt het gevoel krijgt van een reis naar Jamaica te hebben geboekt. De mensen lopen hier zo langzaam dat je verbaasd bent dat ze niet achteruit lopen.... In de 19de eeuw zijn de mensen van deze nazaten uit de Caribiën gekomen.
De terugtocht was droog, maar we voeren toen zo hard dat het maken van foto's niet haalbaar was.
deze vogel is aan een wasbeurtje toe prachtig een vogel in stereo
door het gat zie je een bootje in de verte
1,2,3,4 en draai naar rechts met het visnet...
nee, nee niet allemaal door elkaar kijk naar de meeuwen!
gevleugelde piraten
de mensen hier lopen - wel heeeeel langzaam - vooruit en gaat die fiets gaat misschien te langzaam om recht te kunnen blijven?
Bij terugkomst bleek dat het alleen maar slechter met Sandra ging en uit alle symptomen wisten wij (vanuit onze verpleegkundige achtergrond) wel dat het om een anafylactische shock ging (een allergische reactie op de entstof*) en die kan zelfs levensbedreigend zijn. Maar onze volgende stop was Flores en daar zit je werkelijk in the middle of nowhere. De dokter was erbij geweest en ook hij vond het zorgelijk en dacht aan een anafalactische shock. Jolanda heeft diverse keren overlegd met de arts en met de groep over wat te doen. Sandra wilde met alle geweld mee, maar dat was op de kleine en korte momenten dat ze weer even bij kennis was, om daarna weer in een diepe slaap terug te vallen. Jolanda nam kordaat de beslissing dat zij met Sandra in het hotel zou blijven en mocht het beter gaan ze ons zou na reizen. Jolanda vond het zeer terecht niet verantwoord om Sandra - die meer buiten dan bij kennis was - alleen in deze vreemde situatie achter te laten. Ze kon niet alleen gelaten worden want als ze naar de wc ging dan haalde ze het bed niet zonder weer bewusteloos te raken. De groep was het hier volledig mee eens. Ook gaf Jolanda aan dat als het met Sandra niet beter ging zij haar zou laten opnemen in het ziekenhuis en dat zij zich weer bij de groep zou voegen. De groep was opgelucht dat Jolanda bij haar bleef. Tussen alle zorg rondom Sandra heeft ze ook nog kans gezien om de taken in de groep te verdelen, de gids van de volgende dag - Ruben - te informeren en ervoor te zorgen dat hij ons bij het hotel kwam op halen. Ook de chauffeur kreeg geld voor de nodige betalingen. Een knap staaltje werk van Jolanda en ik vind het een zeer geruststellende gedachte dat Fox dit soort reisleidsters in hun portefeuille hebben.
* een anafylactische shock is een acute en in principe ook levensbedreigende allergische reactie op een lichaamsvreemde stof. Hierdoor wordt een heftige immuunreactie van het lichaam op gang gebracht; het verdedigingsmechanisme van het lichaam overdrijft als het ware. Zo kunnen mensen reageren op bijvoorbeeld een bijen-of wespensteek, pinda's en noten, bepaalde geneesmiddelen en natuurlatex. Het belangrijkste verschijnsel bij zo'n anafylactische shock is de verwijding van bloedvaatjes en het doorlaatbaar worden van de bloedvatwanden, waardoor vocht in het weefsel kan komen, Uit de cellen (mestcellen) die betrokken zijn bij de afweer komen grote hoeveelheden histamine vrij, welke een snel opkomend ontstekingsproces in het getroffen weefsel kan veroorzaken. Men kan last hebben van zwellingen, overgeven, buikpijn, diarree, uitputting en men kan flauwvallen. De reactie ontstaat meestal binnen 1 uur maar kan ook veel sneller ontstaan. Bij een snelle en heftige anafylactische reactie kunnen de bloedvaatjes in het lichaam zo verwijden dat een levensgevaarlijke shocktoestand kan ontstaan.
Info van later: Het ziektebeeld werd echter slechter, Sandra was dermate onrustig en totaal van de wereld, dat een ziekenhuisopname noodzakelijk was. En ook hier heeft Jolanda haar de hele tijd bijgestaan. In de ochtend verbeterde de situatie van Sandra. Jolanda hield ons namelijk op de hoogte via de gids. En gelukkig kwamen Jolanda en Sandra die middag ons vergezellen in Flores. Het zal nog wel even duren eer Sandra 'de oude' is maar haar tropische avontuur heeft in elk geval een happy end. En dat geld ook voor de groep. Dank je Jolanda!
Terug in Nederland is Sandra is telkens bij de vervolginentingen tegen hondsdolheid opgenomen en dat was nodig, want ze reageerde bij de derde prik nog heftiger dan die van hierboven en idem de volgende.
Na de lunch de bus in een uurtje of 3,5 rijden kwamen we in Flores.
Flores als enige de regio waar geen fruitvlieg heerst en daardoor ook naar het buitenland mag exporteren. Als je het gebied binnen komt, dan wordt de bus gecontroleerd op fruit.
Prachtig hotel en super gelegen aan het meer.
Op het programma van vandaag stond een bezoek aan Tikal; een wereldberoemde Maya-stad die in het tropisch regenwoud verscholen ligt. Het is een gigantisch complex en dan te weten dat er nog maar een klein deeltje echt ontdekt en blootgelegd is. Er zijn 4000 ruïnes geteld, maar het gros wacht nog op wetenschappelijk onderzoek.
We hebben een 5 tal tempels gezien en de centrale Acropolis. De Mundo Perdido welke wordt vertaald als de verloren wereld. Het is een ceremoniegebied met een aantal oude ruïnes uit de pre-klassieke periode. Hij wordt zo genoemd omdat dit complex afwijkt van alle tempels van Tikal.
Nummer 4 is de hoogste en die zijn we opgegaan; 160 treden omhoog en ook 160 weer omlaag.
In de bomen leven zeldzame vogels; parkieten, toekans en apen en andere dieren. Maar om die te zien moet je erg vroeg zijn en van ons uit was het nog ruim een uur rijd
en en de wekker stond al om 6 uur...
Deze stad werd door toeval door rubbertappers ontdekt. Zij vertelden erover en toen is er een Guatemalteekse expeditie gestart door Mendez en Tut. Hun verslag wekte weer interesse in Europa en de Zwitserse bioloog Bernoulli kwam in 1877 naar hier om onderzoek te doen. Hij heeft houten deurposten die bewerkt waren met reliëfs en inscripties verwijderd en naar het volkenkundig museum van Bazel gestuurd.
De eerste nuttige informatie is geleverd door 2 fotografen, te weten de Engelsman Maudslay en de Oostenrijker Maler.
woody
Zwemmend handtasje??? En de vogel rechts houdt wijselijk zijn bekje....
torsende mier met een stuk van een blad
kerven in de stam: hier werd kauwgom gewonnen
Uitzicht vanaf van de top van tempel 4
even wennen, want Frans heeft na jaren een andere rugzak
mieren met een blad of andersom?
slechts een smalle rand om op te staan
brulapen in de boom
De weg naar de grens was erg slecht. Tussen Guatemala en Belize was een afspraak gemaakt dat de weg opgeknapt zou worden door Belize, omdat Belize de grond had gekregen. Maar natuurlijk was er weer gesjoemeld met geld en werden er minder duurzame produkten gebruit. Het gevolg is dat er grote gaten in het wegdek zitten en blijven zitten.
Verder dus naar Belize.