Jordanië

Zoekend welk land we graag samen wilden zien kwamen we op de site van Sawadee Reizen en vonden de naam en inhoud van deze reis heel apart: De schatkamer van de geschiedenis. En dan ook nog vliegen met Royal Jordanian geeft toch een extra koninklijk tintje.

Eerst maar even wat achtergrond informatie over dit prachtige land.

Jordanië ligt ten Oosten van de rivier de Jordaan, gelegen tussen Israël en de Westelijke Jordaanoever in het westen, Irak in het oosten, Syrië in het noorden en Saoedi-Arabië in het zuiden. De hoofdstad is Amman.

Officiële taal is het Arabisch.

Er is een parlementaire monarchie met koning Abdullah II sinds 1999 toen hij zijn vader opvolgde. Het Jordaanse Koningshuis behoort tot de clan van de Hasjemieten en stamt af van Hasjem, de overgrootvader van de profeet Mohammed.

Religie bestaat over het merendeel uit Soennisme en dan nog wat Christelijke geloven.

Het land heeft ruim 6.000.000 inwoners.

As-salam al-malaki al-oerdoenie is het volkslied.

En de munteenheid is de Jordaanse Dinar (JOD).

Van de zomer hebben we deze reis geboekt en op een koude winterdag met witte bomen en dito spinnenwebben vertrokken we. Heerlijk dit keer gewoon 's middags, dus geen gemorrel in het donker.

Mascha bracht ons voor haar late dienst naar Schiphol en wij gingen op zoek naar Anna; onze reisleidster.

Een rare gewaarwording is het om voorafgaand aan de reis zelf geen tickets te krijgen en dat de groep al aangemeld is bij de balie van Jordanian. Dus meteen de grote rugzakken, want ook deze reis mochten er geen koffers mee, in geleverd. Je mocht ongeveer 12 kilo in de rugzak hebben. Daarnaast ieder nog een kleine rugzak als handbagage.

Na het afleveren van de bagage zijn we lekker een biertje gaan drinken tot het tijd was om te boarden. Heerlijk een plaatsje aan het raam en wat zouden we graag een raampje open hebben gedaan; het was zo warm. Ja dat krijg je als de airco niet goed afgesteld staat. De vlucht verliep voorspoedig en voor het eerst van alle vluchten die ik al gemaakt heb, heb ik alles opgegeten wat we kregen. Normaal is het niet te pruimen, maar dit keer was het heerlijk. Keuze uit kip, beef of vis en dan heerlijke puree en groenten en salade. Dan nog een broodje met boter en kaas en als toetje een chocoladeding (pudding of gebakje ik weet niet waar het onder valt maar het was lekker). De porties zijn natuurlijk klein, want het moet allemaal op een klein dienblaadje. En dit alles ging vergezeld van en heerlijke rode wijn en een flesje water.

De afstand bij vertrek was ruim 3400 kilometer van Amsterdam naar Amman.

Bij het dalen naar de landingsbaan was het opvallend dat het vliegtuig nog een behoorlijke scherpe draai maakte richting de baan, terwijl we toch al aardig dicht bij de grond waren.

Aangekomen in Amman moesten we verzamelen en toen iedereen er was hebben we de paspoorten ingeleverd zodat Ibrahim - de gids - er een stempel (visum) in kon laten zetten. Intussen zijn we de rugzakken gaan halen en mijn rugzak was aan een kant  behoorlijk nat. Gelukkig hebben we van die handige compression sacks waarin je de kleding luchtdicht en vochtvrij in kan pakken en dat scheelt vooral ook ruimte. Nadat we de paspoorten terug hadden gekregen en we geld gepind hadden gingen we de bus in richting hotel. Reistijd ongeveer een half uur en de rijstijl hier wijkt wel wat af van die ons, ze rijden rechts en daar is het ook mee gezegd. Het inhalen gaat erg schielijk en het verbaast me dat er 2 spiegels op de auto's zitten.

Tegen middernacht kwamen in het hotel aan, werden de kamers verdeeld en wij kregen kamer 213. Meteen mijn rugzak helemaal leeg gehaald en gelukkig hadden de Russische flacons met Pernod  stand gehouden en was de natte rugzak waarschijnlijk te wijten aan een val in een plas bij het uitladen of misschien van de kar gevallen. No problem hij droogt weer wel.

Tegen half 2 toch maar eens het licht uit gedaan en gaan slapen. Ik had de gewatteerde sprei eraf gehaald en een dekentje er voor in de plaats gelegd, maar dat was toch te koud. Het koelt hier 's nachts behoorlijk af.  Het staat als goed hotel te boek en voor de begrippen van hier is dat ook zo. Maar de westerse maatstaf ligt aanzienlijk hoger. Voor ons is het prima, want van de zomer in Zuid Afrika sliepen we zelfs in een soort van hondenhokken.

Onze wekker startklaar gezet op 8 uur, maar dat was een overbodige luxe. Men is hier sowieso wat luidruchtiger, maar al rond 6 uur ging de telefoon in een of andere kamer telkens over. Ook merk je goed dat men geen pantoffeltjes aan heeft als men rond loopt. En als klap op de vuurpijl leek het om 7 uur of er boven ons hoofd enkele mensen in conflict waren geraakt met hun rijdende koffers. Toen schoot het ons te binnen dat er een nieuwe verdieping op het hotel gebouwd werd, en zondag of geen zondag de bouw must go on. 

Dus opgestaan en naar de badkamer. Met het aandoen van het licht gaat er een kleine ventilator in de luchtkoker draaien en dat deed hij toen ook nog heel even om vervolgens een lading gruis en cement in bad te laten vallen. Dit even gemeld voor we weg gingen en dat zou gemaakt worden. Opvallend is dat dit dan ook gebeurt en nog wel dezelfde dag. Wel blijft er regelmatig cement en gruis vallen, maar dat halen we telkens even weg en gaan met het douchen niet onder die koker staan.

O ja, nog een kleinigheidje: je mag geen wc-papier in de wc gooien. Er staat een prullenbakje naast de wc en het is de bedoeling dat je daar je papier in doet. Dit om verstoppingen te voorkomen. Ja en dat is natuurlijk niet zo erg als je hebt geplast, maar als je moet poepen… De wc is hier voorzien van een soort spoelsysteem - zoals je ook aan treft in een bidet - dat achter onder de wc-bril zit en dat je via een druk op een knop kan laten sproeien. Dat ding gaat flink te keer. Ik heb het eerst uitgeprobeerd en het spoot tegen de muur op. En toen maar een spoedje van de integratie gemaakt en sproeien maar.

Na het ontbijt zijn we Madaba in gegaan; het kleine stadje dat 30 km ten zuidwesten van Amman ligt en waar ons hotel staat.

De geschiedenis van Madaba gaat terug tot de bronstijd en is gebouwd op een hoogte van een vruchtbaar plateau.

De hier beroemde mozaïeken stammen uit de vijfde en zesde eeuw.  In de Middeleeuwen werd Madaba verlaten en idem deze kerken. Dit veranderde toen er rond 1880 conflicten tussen de christenen en de moslims van Kerak ontstonden. De christenen zonden een petitie naar de Turkse sultan in Istanbul, waarin ze hem om toestemming vroegen om zich in Madaba te vestigen. Dat mocht met die restrictie dat ze enkel op die plaatsen kerken zouden bouwen waar van oudsher al kerken hadden gestaan. Dus men ging puin van de oude kerken ruimen en men stuitte toen op prachtige mozaïeken.

In 1991 werd door het Ministerie van toerisme en twee Amerikaanse organisaties het initiatief genomen tot de oprichting van een archeologisch park met het doel de met zand afgedekte mozaïeken zichtbaar te maken voor bezoekers.

We hadden tot 12 uur vrij en zijn met dat park begonnen. Daarna de zesde-eeuwse mozaïek van de kaart van Palestina in de St. Joriskerk gaan bewonderen. En daar hangen ook een paar prachtige lampen; iets te groot voor onze huiskamer maar mooi!

 

 

 

 

 

Ja en toen weer de weg terug vinden omdat we om 12 uur met de bus zouden vertrekken. Een extra luxerende factor hierbij is dat niet alle straten volgens ons schrift zijn geschreven maar soms alleen in het Arabisch en daar is echt geen touw aan vast te knopen. Maar met een beetje kijken en vragen is het ons weer gelukt om heelhuids in ons hotel te komen; want er wordt hier flink gereden en de trottoirs zijn super hoog en ongelijk en ook nog vaak met grote rond gaten.

 

Eerst hebben we een bezoek gebracht aan Mount Nebo, de berg vanwaar - volgens het bijbelverhaal - Mozes het beloofde land zag. Prachtige vergezichten over de Jordaan-vallei en de Dode Zee zijn vanaf dit punt te zien. Bij helder weer kun je zelfs Jeruzalem zien liggen, maar dat zat er vandaag niet in. Wel waren enkele mozaïeken in een Byzantijnse basiliek te bewonderen.

De berg Nebo ligt ongeveer op 800 meter hoogte. Omdat de bijbel zo expliciet vermeldt dat Mozes hier stierf, is deze plek al eeuwen een christelijk pelgrimsoord. Het moderne monument van de bronzen slang die zich omhoog kronkelt herinnert zowel aan Mozes' staf als aan Jezus' kruis.

 












































 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ja en dan de slingerweg omlaag van de Mount Nebo (800 meter) naar de Dode Zee, die in een natuurlijk dal op ruim 400 meter beneden zeeniveau  ligt. De zee bevat zoveel minerale zouten dat hij onleefbaar is voor flora en fauna. De zwarte modder schijnt goed voor je huid te zijn en voor 2 dinar (€ 2,-- kan men zich helemaal in laten smeren met modder. Vervolgens moet je dat goedje laten opdrogen en dan de Dode Zee in om het af te spoelen. Een Japanse ging met haar hoofd onder water en kreeg die heftige zoute troep in haar ogen. Ze gilde van de pijn. Je kan in deze zee niet zwemmen omdat het water zo zout is dat je vanzelf blijft drijven. We hadden dit al aan de andere kant van de Dode Zee meegemaakt - in Israël - en dus lieten we dit frisse festijn aan de liefhebbers over. Daarna nog een prachtige zonsondergang en toen dezelfde kronkelende weg terug naar boven. De chauffeur kon gelukkig vaak de hele weg in beslag nemen, want de haarspeldbochten waren divers en de avond denderde op het landschap en dus ook op de weg neer.

 































Om 17:30 uur weer bij het hotel; snel douchen, koffie gedronken en toen met de groep naar een restaurant. Daar hebben we mezze gegeten; heerlijk. Dit is een tafel vol met kleine hapjes, salades en sauzen. Dit is het voorgerecht en daar krijg je shrak (luchtig broodje) bij. De hoofdgerechten zijn minder uitbundig. En het toetje was een soort mini oliebolletje in gembersaus.

Al voor 7 uur werden we weer door een stel enthousiaste bouwvakkers boven ons gewekt, maar dat kwam goed uit want we moesten er toch uit.

Onderweg nog een paar fotostops gemaakt van het prachtige heuvellandschap met olijf- en sinaasappelbomen.

De Jakobsrivier (Jabbok) komt uit in de Jordaanrivier; het is een prachtig stromend watertje.

In Ajlun het kasteel bezocht. Een prachtig stukje oudheid wat in stand is gebleven en ook wordt gehouden. Het kasteel ligt 1000 meter boven zeeniveau en de omgeving is een van de meest vruchtbare gebieden van Jordanië. Er worden vooral olijven en graan verbouwd. Het bijzondere van de burcht is dat het geen kruisvaarderkasteel is, maar juist de burcht van de tegenpartij. De burcht heet: Qal'at Rabad en de naam betekent zoiets als `buitenpost'. Hij werd in 1184 door Izz ad-Din Usama neergezet. Hij was een legeraanvoerder in dienst van de Ayyubiden. Vanaf deze positie kon men de bewegingen van de kruisvaarders in het zuiden en aan de overkant van de Jordaan in de gaten houden en meteen ook contact onderhouden met Damascus.

Omdat we meteen naar het kasteel waren gereden gaf Ibrahim - op uitdrukkelijk `verzoek' van Anna - nog een wandeling in de omgeving. Helaas had hij niet een lekker pad uitgezocht; we liepen door een soort van boomgaard die vol losliggende keien zat en moesten ook nog over een muurtje met glijdende keien heen. Ja en die film had ik al eens gezien in Zuid Afrika waar ik over een zelfde soort steentjes mijn rechter enkel heb verzwikt en waar ik toch nog steeds last van heb omdat ik de enkel geen rust heb kunnen geven doordat het programma verder ging.

Daarna door naar Jerash; een plaats die in de dagen van Alexander de Grote - en dan praten we over 332 voor Christus - bijzonder welvarend was en waar de handel hoogtij vierde. In de achtste eeuw werd de stad als gevolg van een aardbeving grotendeels met zand bedekt. Dit heeft ervoor gezorgd dat de staat van de overblijfselen van het theater, de tempels, kerken, Hippodroom, baden, Atrium, markt en straten zo goed bewaard zijn gebleven.

 

 

 

 

 

 

 

                                                          Onze gids Ibrahim is 57 jaar. Het is moeilijk om de leeftijd te raden, want de zon heeft zijn sporen op zijn gezicht achtergelaten. En natuurlijk heeft ook het vele roken een negatieve invloed gehad.

Verder heeft hij hele kleine voortandjes en ik denk dat het afgesleten tandjes zijn en het is mogelijk dat hij geen ondergebit meer heeft, want zijn manier van praten is enigszins slissend. Zijn Engelse uitspraak is vaak van puzzelachtige aard; denken en denken welke klanken hij zou kunnen bedoelen. Zo had hij het over `nicole' en wij maar denken wie is dat en waar past zij in het verhaal dat hij aan het vertellen was, maar toen bedoelde hij de Gaulle (oud president van Frankrijk). En toen hij het over 'juice' had konden we pas de link leggen toen we Youth op het desbetreffende gebouw zagen staan.

Het is bijna kerst en ook hier staan versierde kerstbomen. Bovendien rijden er 's avonds auto's toeterend rond en vol met kerstmannen en -mannetjes die groeten en/of bellen.

Zoals in veel Arabische landen zie je ook hier veel huizen die niet af  zijn en steken de ijzeren pieken boven het huis uit. Telkens als er geld is bouwt men weer verder.

Een groot manco zijn de slechte waterleidingen. Zo nu en dan zie je straten helemaal blank staan, omdat er weer een leiding kapot gesprongen is. Het zou zo veel beter en slimmer zijn om het waterleidingnet eens goed te vernieuwen, want zoveel water is er ook weer niet. En dat merk je ook aan het feit dat er wel een bad is maar geen afsluitdop. Een bad vullen kost te veel water.

Het water in het hotel stinkt, omdat ze er een lading chloor aan toegevoegd hebben. We zetten daarom ook koffie met flessen gekocht water. Wel poetsen we onze tanden met het kraanwater.

Eerste kerstdag in Jordanië begon zoals de voorgaande dagen tegen 7 uur met de bouwvakkers boven ons. Ik heb hooguit 2 uur geslapen want ik had door die wandeling zo mijn enkel willen sparen dat ik mijn linker bovenbeen extra belast heb. Gevolg een flinke spierpijn.

De rugzakken hadden we vannacht al ingepakt, want ook nu is het meestal half een of later eer we het licht uit doen.

Via de King's Highway gingen we naar onze volgende bestemming. Deze route is prachtig; hij slingert langs wadi's (dit zijn drooggevallen rivierbeddingen) en door valleien en met sterk wisselende hoge hoogten. De uitzichten op de kloven doe je beseffen hoe nietig de mens is ten opzichte van de natuurkrachten.

Op een of andere berg was een restaurant en daar hebben we heerlijk thee gedronken. Een klein ventje stond buiten met een afhangend jasje en ik hing zijn jasje weer goed en toen maakte hij het gebaar dat de rits dicht moest, dus dat deed ik ook. Vervolgens zei ik en maakte ook het gebaar van een handje geven en wij liepen handje in handje verder.

In Kerak hebben we een Kruisridderburcht bezocht. Deze burcht werd in1132 boven op een hoge rotspartij gebouwd. Hij heeft ondergrondse gangen met grote keukens, stallen en slaapvertrekken. Payem, heer van Oultrejordain (Transjordanië) liet het fort bouwen en noemde het Crac des Moabites. In 1177 werd ridder Reynald van Châtillon heer van de burcht. Intussen had Zengi's Koerdische generaal Saladin zij macht verder uitgebreid en had Egypte op de shi'tische Fatimiden veroverd en met koning Boudewijn IV van Jerusalem (broer van Godfried van Bouillon) een wapenstilstand gesloten. Reynald hield zich hier niet aan en plunderde een karavaan op weg naar Mekka. Furieus over deze schending belegerde Saladin in 1183 het kasteel te Kerak, maar eerst zonder succes. Saladin had ridderlijke trekjes, want zo gaat het verhaal dat hij - toen hij erachter kwam dat het bruidspaar de huwelijksnacht in het kasteel door bracht - hij zijn katapulten niet langer op de toren van een bruidspaar richtte. Reynald daarentegen was minder zachtaardig: een van zijn gruwelijke gewoonten was om moslimse gevangenen zonder pardon over de westelijke muur te laten gooien. En daarbij beschermde hij hun hoofd met houten kapjes, zodat zij erg langzaam en bij bewustzijn zouden sterven. Wat een vreemde hobby.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                                       

Na de bezichtiging nog wat in het plaatsje rondgewandeld en wat foto's genomen.

En vandaag een picknick boven op een of andere berg. Een stuk verder waren 3 vrouwen, 1 man en 2 kinderen bij hun auto op een matje thee aan het drinken en werden we uitgenodigd om ook thee te komen drinken. Het is een heel gastvrij volk en ze vinden het ook erg leuk om contact te maken. De foto's van ons gezin en de kleinkinderen laten zien ter verduidelijking, want ze begrepen niet hoe ze die groepsleden in familie verband moesten zien. Niet dus! Ze wilden graag de foto's houden, maar helaas want die hebben voor ons een hoog pincodegehalte.

 

De chauffeur is niet echt geweldig, want gisteren reed hij een spiegel van een auto en wellicht bracht hij nog meer schade aan die auto aan. Er volgde een sirene van claxons maar hij reed onverstoorbaar door. Ook de bochten in de hoge bergen benemen je wel eens de adem zoals hij die placht te nemen, maar de topic was wel het moment dat we bijna bij ons hotel waren en hij een scherpe bocht naar links omlaag moest maken. Hij redde het niet en moest een stukje achteruit, maar gleed uit op glijdende stenen en we schoten een stuk vooruit. En dan kijk je wel in/naar een behoorlijk diepte… hij zette de bus op de handrem en toen met alle buskracht in z'n achteruit. Pff, gelukkig pakten de banden de weg weer en kon hij een aantal meter terug om de bocht te maken.

begraafplaats

Ons hotel in het Dana Wildreservaat is zeer sober. Het hotel is ontstaan door The Royal Society for the Conservation of Nature. Deze instelling is opgericht om toerisme en natuurbescherming te combineren en leidt lokale mensen op tot gids.

                                                                                                                                              

We hadden het geluk dat we op een kamer mochten, want er zijn ook kamers met 3 en 4 bedden. De kamer heeft 3 cementen wanden en een takkendak, dit laatste kan je op tweeërlei manier opvatten en beide manieren zijn goed. De deur zijn 2 ijzeren platen met kieren aan de bovenkant. Er staan 2 bedden in, een tafel, een tafeltje, een prullenbak en er hangt een spiegel. Maar er is licht en 1 stopcontact. Geen verwarming en dus is het behoorlijk koud en de nachten helemaal. Voor de wc of douche moeten we naar buiten en die zijn dus gezamenlijk. De wc trekt soms wel en soms niet door en papier weer in de mand en niet in de wc gooien.

 

 

 

 

 

 

Na ons geïnstalleerd te hebben zijn we naar de gemeenschappelijke ruimte gegaan, waar de kachel aan was. Heerlijk een wijntje gedronken en daarna allemaal met het bord op schoot gegeten.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Anna - onze reisbegeleidster - weet van wanten. Ze laat niet over zich heen lopen en is op een sociaal geniepige manier zeer tactisch; ze complimenteert en daarna volgt haar wens/eis…  en bij tegengas laat ze het er niet bij zitten en weet haar doel te bereiken.

 

linksonder zie je een apart kachelsysteem 

 

 

 

 

Morgen gaan er 11 of 12 groepsleden onder leiding van een gids een wandeling maken in het reservaat. Deze 3 of 4 uur durende wandeling is met ups and downs inclusief rotsjes beklimmen. Nou daar voelen wij en nog 4 andere groepsleden niks voor en dus hebben wij een alternatieve tijdsinvulling: wij wandelen zelf zo ver en zo moeilijk als we willen en zorgen dat we gewoon weer om 13 uur aan de lunch zitten.

Met wat antivries (arak = soort ricard) en extra kleding rond middernacht het bed ingedoken en na een tijdje in slaap gevallen. Om 2 uur even een wc-stop en toen merkte je dat het behoorlijk koud was, want we moesten een stukje naar buiten voor de toilet.

Al met al een lekker nachtje en tegen 8 uur opgestaan en ontbeten. Daarna de troep alvast weer ingepakt en zijn we wat gaan wandelen en zagen in het volgende hotel een lief terrasje met grote - super doorgezakte - fauteuils. Daar lekker gaan zitten en toen Frans de boekjes ging halen om te lezen vertelde hij waar we zaten en even later zaten we met z'n zessen aan de koffie. De koffie wordt hier met veel koffiedrap geserveerd en als je suiker in de koffie doet, dan moet je hem een tijdje laten staan zodat de drap kan zakken.

Katten in en om de afvalbak en de tent rechts: waar we koffie/thee dronken. Onder: grote fauteuils, wel kapot maar ze zaten nog goed

We hadden het zo druk met koffie drinken, kletsen, lachen en genieten dat we niet door hadden dat we aardig aan het verbranden waren. De rest van de dag zag je 6 heethoofden rondlopen.

Na de lunch kreeg de chauffeur zijn herkansing om de bus weer de bocht door te krijgen en weer ging het niet echt soepel, maar gelukkig gleden we niet terug.

Blik op het Danahotel

Weer een fraaie route met enkele fotostops en daarna een bezoek gebracht aan Klein Petra oftewel de Siq al-Barid (siq = kloof). De naam Petra betekent rots. Het wordt als een buitenwijk van Petra beschouwd. In vroeger dagen deed het dienst als handelspost waar de karavanen samen kwamen om handel te drijven en hun waren op te slaan. In deze kloof bevinden zich een aantal rotsmonumenten waaronder een tempel en een aantal triclinia (triclinium = een ruimte met drie uitgehakte banken). Ook zijn er nog wandschilderingen te zien.

Indrukwekkende rotspartijen in een strak blauwe achtergrond.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op de open ruimte wonen Bedoeïen met van die mooie kinderen met prachtige ogen. Natuurlijk een paar pennen gegeven en ik had ook nog een leuk miniboekje aan een sleutelhanger en dat heb ik aan een kleine grietje met een snottebel gegeven.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                                     

           

                                                        

             

 

                         

 

 

 

 

Het hotel was overboekt en dus moesten we uitwijken naar een ander hotel. Dit hotel was wel een stuk verder, maar het is een 4 sterren hotel en prachtig. Na aankomst snel gedoucht, de foto's even op mijn flybook en externe harde schijf gezet en toen heerlijk gedineerd. Om 19:15 uur met 5 taxi's naar Petra by night gegaan. Eerst nog even bij Mövenpick koffie gaan drinken, omdat we een uur te vroeg waren. Een locatie die adembenemend mooi is.

Voor de voorstelling moet je ruim een half uur op ongelijke stenen en steentjes lopen met papieren zakken met kaarsjes als verlichting. Dat is natuurlijk voor mij geen verlichting want ik ben nachtblind en zie geen steekje in het donker. Dus een zaklamp meegenomen en dat ging goed. Op een bepaald moment loop je door de smalle kloof en dan wordt er gevraagd om niet meer te praten en geen licht aan te doen. Nou mooi niet hoor, ik heb duidelijk aangegeven dat ik mijn zaklamp echt niet uit zou doen. Ook al maakte hij reclame voor het licht van de maan en sterren. Uiteindelijk kom je bij Al Khazneh, de schatkamer. Deze open ruimte was met honderden kaarsjes verlicht en daar werd wat muziek gespeeld, gezongen en tot slot 2 minuten stilte om de sfeer helemaal goed in je op te nemen.

Het was prachtig en toen weer dezelfde weg terug, in de taxi's en naar ons hotel.

Net zoals in andere (Midden) Oosten landen wordt er ook hier van alles en nog wat op de grond gegooid. Je ziet plastic zakjes in de bomen hangen en de bermen liggen vol rotzooi. Erg jammer.

Wat we gisteren in het donker gelopen hebben deden we vandaag in het licht en dat is toch een stuk gemakkelijker.  Wat een indrukwekkend geheel. Je moet je voorstellen dat de Zwitser Burckhardt deze al eeuwen vergeten stad in 1812 ontdekte. Het was enkel bekend bij de plaatselijke bedoeïenen. De enige weg naar onder andere de `Schatkamer' is het lopen door een ongeveer 3 km lange smalle kloof met kleurrijke rotswanden als gevolg van de erosie.

De `Schatkamer'  (Al Khazneh) is een uit rozerode rotsen gehouwen monument van 40 meter hoog, 23 meter breed en over het hele monument zijn de dagen, weken, maanden terug te vinden. Deze zijn verwerkt in afbeeldingen bijvoorbeeld 7 kelken staan voor 7 dagen van de week.

De gevel vertoont een mengelmoes van invloeden, zoals Egyptische, Assyrische, Griekse en Corinthische. Ook zijn er veel Romeinse invloeden in verschillende gebouwen terug te vinden.

Nog een leuk weetje: Steven Spielberg koos Petra als decor voor zijn Indiana Jonesfilm `The Last Crusade'.

En als je dan denkt dat dit het is, dan vergis je je want naast dit imposante monument voert een andere kloof je naar nog meer moois.

We zijn compleet gezandstraald door de wind die het zand meters omhoog gooit en meters mee voert.  Je gezicht is bedekt met een laagje fijn zand en je haar voelt aan of je in zee gezwommen hebt.

De tocht naar het klooster met 600 treden hebben we geskipt van ons programma, want na 5 uur wandelen in los zand, met keien en stenen vonden wij het wel genoeg. Frans en ik hebben een taxi aangehouden en naar de stad gegaan. Daar heerlijk op een soort van terrasje (plastic tafel en dito stoel) gegeten. We hebben bij de bakker broodjes en andere lekkere dingen gekocht en het was wel grappig dat je dit allemaal netjes in een plastic zakje mag doen, maar dat een jong kind bij de kassa alles met zijn vieze handjes aan raakt om te tellen en aan te slaan op de kassa onder toezicht van een volwassenen. Daarna nog wat rondgewandeld en toen met de taxi naar ons hotel: Grand view resort.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 meisje verkocht kettingen

links: de bakker en onder: de slager

 

 

 

 

 

 

We kregen de opdracht om de bagage te selecteren en enkel het hoognodige mee te nemen naar de woestijn. De bagage die je niet nodig had ging boven op het busje en de rest erin met de groepsleden. De bagage die je mee nam ging in de bus en wat naar de volgende locatie moest werd bovenop de bus vastgezet.

Onderweg nog gestopt voor een falafel (lekker broodje) als lunch en de gids trakteerde op een zoetig koekje. Hier wordt veel met bladerdeeg en honing gewerkt.

                           

Via de King's Way kwamen we op de Dessert Road; een hele saaie weg. En dat was te merken, want de chauffeur viel zowat in slaap. Telkens vielen zijn ogen steeds meer dicht en omdat Anna het niet vertrouwde gaf ze de gids opdracht om de chauffeur wakker te houden. Wadi Rum is een beschermd gebied en het mooiste deel van de Jordaanse woestijn. Een eindeloze vlakte van geelbruin zand met overal hoog oprijzende bergen. Je bent echt omringd door geweldig mooie grillige rotsformaties, die allerlei kleuren hebben en met het natuurlijke licht van de zon, sterren en maan spelen. Er heerst een absolute stilte en rust.

Toen we dit gebied bereikte zijn we overgestapt in jeeps die ons in een half uurtje naar onze bedoeïenentent brachten. Zo'n tent is een klein stipje aan de voet van een rots. Al zou je het niet zeggen, toch wordt Wadi Rum al sinds het stenen tijdperk door mensen  bewoond. De film Lawrence of Arabia, die gebaseerd is op het leven van de Britse archeoloog, militair en schrijver: Thomas Edward Lawrence, is grotendeels in Wadi Rum opgenomen.

Onze grote tent bestond uit 3 kanten met doek l__________l  en de open kant stond op een meter of 5 af van de rots.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Opwaaiend zand door de jeep en rechts zie je onze tent die dus aan de rotskant helemaal open is

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er waren mannen met het eten bezig en natuurlijk ziet het er niet uit en zijn de omstandigheden primitief; geen stromend water, geen keuken maar een jerrycan met water en een pitje en een kampvuurtje. Er werd onder andere uien, kool, kip, courgette, paprika, tomaat, aardappel, komkommer en waarschijnlijk nog meer gebruikt. Maar het smaakte prima. We zaten op 5 cm. dikke/dunne schuimrubberen matrasjes, die later als bed dienst deden. Plassen en poepen terwijl er geen wc is??? Geen probleem; je loopt een stuk van de tent weg en dan is het handig om vlakbij een rots te gaan bukken en je behoefte te doen, zodat je een steuntje hebt om weer recht te komen. Het is zo donker dat je niks ziet zodra je de lamp uit doet. Met 9 mensen besloten we niet in de tent te gaan slapen, maar bij de rots zodat we de sterrenhemel beter konden zien. En het was prachtig. Gewoon met je kleren in de slaapzak, dus geen pyjama nodig. Na een tijd in slaap gevallen tot ik een zacht duwtje op mijn arm voelde en in het gezicht van Anna keek, die heel lief zei: `Je snurkt een beetje!' Nou als ik een beetje zou snurken zou ze me niet wakker maken, maar mijn neus zat behoorlijk dicht en dus zal het dus iets meer dan een beetje geweest zijn. Ze maakte een rondje langs alle snurkers en die waren er nog al wat. Maar ik was wakker en heb dus niet meer geslapen, maar wel gehoopt dat Anna nog een paar rondjes zou willen maken want de snurkserenade hield stand.

Toen nog maar eens gaan plassen en dat was goed uitkijken, want er lagen veel ongelijke stenen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Prachtige zonsondergang en rechts gaan we even op de thee bij een soort Jordaanse Jan Smit

 

 

 

 

 

 

 

Bij het kampvuur warm blijven en rechts: wakker worden rechtsonder: de rest ligt in (nou in???) de tent

                                                                                                                               

De sterrenhemel maakte plaats voor de zon en de dag begon weer vroeg. Opstaan ging snel want iedereen had zijn kleren al aan natuurlijk, omdat we er in geslapen hadden. Ontbeten volgens het bekende woestijnrecept van een kampvuurtje en eten op je matrasje. Een deel van de groep ging een wandeling maken en het andere deel is met de jeep erop uitgetrokken. Wij behoorden tot de jeepgroep en met z´n zessen zijn we met een chauffeur de woestijn in getrokken. Prachtige rotspartijen en afwisselende kleuren in het zand, van geel naar rood en zwart. En toen hoorden we psssssssss en de band was leeg. Dus even gestopt en wat foto´s genomen toen de chauffeur de band verwisselde. De chauffeur kent de woestijn op zijn duimpje gelukkig want met een kapotte band aan ons voeten kan je een tweede lekke band niet riskeren. Nadat we een groep bedoeïen bezocht hadden, zijn we naar een soort nederzetting gegaan en daar verwisselde hij de kapotte band en goot benzine in de tank. De Bedoeïenenvrouwen en trouwens alle vrouwen die helemaal gesluierd door het leven gaan, willen niet gefotografeerd worden.

We hadden een lunchpakket meegekregen en dat dus gegeten. De chauffeur maakt zelfs in de woestijn zijn eten heel lekker klaar.

Hij wilde een vrij steile duin afrijden en wij voorzagen al dat het niet goed zou gaan en dat was ook zo. De jeep kwam vast te zitten. Dus allemaal eruit en na enige tijd in zijn voor/ en achteruit gezet te hebben schoot de jeep los. Instappen en weer verder.

 

 

 

 

 

 

 

 

En waar groen is is water -> boven een bron en rechts: onze chauffeur is even aan het bidden

 

 

 

 

 

 

Lekke band en even op bezoek op de Bedoeïen en natuurlijk kregen we weer (hele zoete) thee

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Onze Nederlandse ballonnen vinden ze prachtig

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

links: even benzine bij vullen en boven de lunch en de thee

onder: een boog bovenaan de rots     en rechtsonder: wat is de mens nietig in dit landschap

 

                              

Rond kwart over drie kwamen in ons tweede kamp aan. Hier was beperkte sanitaire voorzieningen en dat bleek een smerige wc te zijn en een koude douche. Dus was de keuze snel gemaakt en kozen we de woestijn in plaats van de wc. Als je papier gebruikt dan steek je dat in de fik, zodat je niks achter laat. Als je moet poepen dan maak je met je voet een kuiltje en gaat er boven hangen en je poept erin. Ben je klaar dan dek je de poep onder en steek je het papier in de fik. Ik heb veel katten gehad en het ging me goed af. Maar ik heb niet gemiauwd.

De tent stond een eind af van waar we gingen zitten en omdat die rotsen minder zon hadden gehad was het snel koud. Een flink kampvuur bij het eten en ook daarna bracht uitkomst. En later op de avond heb ik nog een deken omgeslagen.

Weer gekleed de slaapzak in en met z´n 19-en in een tent slapen. Het is een beleving.

Rond half 12 nog een keer gaan plassen en weer wat gaan slapen. Het was een erg koude nacht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

linksboven: het sanitaire gebouw en rechtsboven staat onze tent

 

 

 

 

 

 

 

 

boven: het ontbijt wordt voorbereid en rechts: even wat takjes voor het kampvuur en het maken van de thee

prachtig hoofd

rechts: de wandelaars zijn in aantocht

Rond 7 uur opgestaan en het ritueel weer uitgevoerd van de kattenwas, tandjes poetsen en de woestijn-wc.  Via een kamp waar we een tijdje zijn gebleven zijn we naar Aquaba gereden. Het was dezelfde chauffeur, maar nu was hij helderder. Aangekomen in het hotel (Crystal) heerlijk gedoucht en het meeste stof en zand weggepoetst van onze spullen. Iedereen is nu vrij en kan doen wat hij/zij zelf wil. Dus zijn wij, nadat alles een beetje opgeruimd was,  rond gaan kijken in het stadje. Heerlijk bij een lokaal tentje gegeten.

 

 

 

 

 

 

 

 

Na een vorstelijke nacht slapen op een echt bed met een wc in de badkamer, zijn we na het ontbijt het stadje ingegaan. Eerst even naar de soek (markt) en daarna allerlei winkeltjes bezocht en wat voor de kleinkinderen gekocht.

 

Daarna 4 koppen mint thee gedronken en ieder een gebakje gegeten en dat alles kostte slechts 4 dinar en dat is ongeveer € 4,--.

 

Met een groot deel van de groep uit eten geweest en om 23:50 uur naar het dakterras gegaan om naar het vuurwerk te kijken. Eilat ligt hier tegenover en daar was prachtig siervuurwerk te zien en ook in Aqaba, maar eigenlijk enkel op die 2 plekken. Het gaat niet zoals bij ons dat er in de straten ook allerlei vuurwerk wordt afgestoken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

foto van de boulevard vanaf het dakterras          en rechts: vuurwerk boven Eilat wat tegenover Aqaba ligt

links: vuurwerk boven Aqaba

 

 

 

 

 

 

 

Mobieltjes zijn hier erg in trek en je ziet er iedereen mee rond lopen. Maar handsfree is nog niet van toepassing en bij elke chauffeur die we hebben gehad ging het mobieltje een aantal keren af. En dan is het gecombineerd telefoneren en de mobiel beantwoorden; ook als het druk op de weg is of in de bergen als er bereik is.

Jaja zelfs onder de baret zit de hoofddoek en rechts zie je dat zelfs zo'n hoofddeksel nonchalant gedragen kan worden...

linksonder: overal zijn giga grote afbeeldingen van de koning te zien en rechtsonder: de kleine vrachtwagens zijn mooi

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Laatste dag in Aqaba en even thee gedronken en troep ingepakt. Toen volgde een bustocht van ongeveer 4 uur terug naar Madaba. De kamers in het hotel war

en bezet en dus uitgeweken naar het naastliggende hotel.

Vanavond een afscheidsdiner en morgen moeten al minimaal om 5 uur weg, dus zal het een kort nachtje zijn.

rchts: al rijdend klimt man bij de schapen         
de plaatselijke slager -> schapen al gevild en er staan er nog 2 in wacht voor eventuele de volgende klanten

 

 

 

Het Arabisch is een moeilijk taaltje. De mensen praten over het algemeen erg hard en mannen raken elkaar vaak aan tijdens het praten en dan heeft het veel weg van een ruzie, terwijl dit helemaal niet zo is.

Nederlands          Arabisch

Bedankt                  Shúkran (spreek uit: sjoekran)

Kasteel                   Qasr

Markt                     Sûq (spreek uit: soek)

Ook hoor je heel vaak iets in de trant van JALLAH en dat betekent zoiets als: kom we gaan of kom mee.

Opvallend veel katten en weinig honden zijn er te zien.

De stoepen zijn dermate hoog dat je telkens een hele grote stap moet maken of moet kiezen voor op de weg lopen. Ja en dat moet je dan wel goed inschatten natuurlijk.

Vele keren per dag hoor je vanaf de moskee de oproep tot gebed en dat gaat er niet zachtzinnig aan toe en dat begint soms al voor 5 uur in de ochtend.

Je raakt ook daaraan trouwens  gewend.

De dag van vertrek was vroeg: Jordaanse tijd stonden we 4:10 uur op en dat was in Nederlandse tijd: 3:10 uur. Dan een licht ontbijt en (verder in Nederlandse tijd) gingen we om 4 uur in de bus richting vliegveld.

Daar een grote rij natuurlijk en de vrouwen werden 2 maal gefouilleerd. Alle bagage weer op de bekende banden en mijn flybook apart met mijn mobiel op de band.

De vlucht bedroeg een kleine 5 uur en aangekomen op Schiphol moesten we nog een tijd wachten eer het vliegtuig naar de gate mocht rijden. En bij het uit het vliegtuig gaan wilde een grote kleerkast van een Arabier voordringen, maar dat heb ik niet toegestaan en ik heb hem duidelijk uitgelegd dat hij - net zoals iedereen - gewoon op zijn beurt moest wachten. Hij mag nog een ritje naar Mekka maken wat mij betreft.

Het vliegtuig had veel Mekka-gangers als passagiers en de diversiteit aan al dan niet te heftige geloven, was wellicht de reden dat we bij elkaar in een grote ruimte werden gelaten onder het toeziend ook van een aantal gewapende marechaussees. Er waren slechts 2 hokje open met een douanebeambte erin en dus was de ruimte gevuld met mensen waar een wolk van irritatie bovenuit dreef.

Eindelijk erdoor en toen de rugzakken opgehaald en afscheid van de groep genomen. Annemarie en Marcel: sorry ik heb geen afscheid van jullie genomen, omdat ik jullie niet meer gezien heb.

Mascha stond ons met Kylie en Ryan op te wachten en toen waren we snel - rond 13:30 uur) thuis. De cadeautjes natuurlijk eerst uitgepakt en daarna de troep opgeruimd, gedoucht en voor Mascha weg ging vertelde ze dat Arno ook nog zou komen. Rond half drie kwamen ze: Arno, Naomi, Thimo, Melle en Dani compleet met verse oliebollen en alles wat er bij hoort tot glühwein aan toe. En voor wat later de sterretjes en trekbommetjes.

Het plan om bij Mascha en Marc te gaan eten werd omgezet in het eten naar ons halen en met z'n allen te gourmetten, dus zaten we met z'n elven uitgebreid te tafelen. Daarna de sterretjes en de bommetjes. Een mooi en gezellig slot van een prachtige vakantie.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog wat foto's:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

boven: het visum

rechts: mooi geld

 

 

 

prachtige jas

 

komisch: op het  ronde bord staat TOURST TAXI  PARK en er staat een politieauto