Madeira

Al in 1419 werd dit eiland door de Portugezen João Gonçalves Zarco en Tristão Vaz Teixeira, maar er woonden toentertijd geen mensen. Het eiland was totaal bebost en kreeg daarom de naam: 'Ilha da Madeira'= houteiland.

De eerste kolonisten begonnen met afbranden van grote delen bossen. Maar dankzij de import van talrijke boom- en plantensoorten is het eiland nog altijd heel groen gebleven en heeft het de bijnaam Bloemeneiland.

Alleen tussen 1580 en 1640 is de archipel onder de Spaanse overheersing, maar verder is het altijd in Portugese handen geweest. Sinds 1976 geniet Madeira een grote mate van autonomie ten opzichte van het Portugese moederland (een gevolg van de Anjerrevolutie in 1974).

Madeira is net als de Canarische eilanden door vulkanische activiteit uit de oceaan omhoog gestuwd.

Het is 57 kilometer lang en ongeveer 22 kilometer breed met een oppervlakte van circa 740 KM². De hoogste bergtop van dit bergachtige eiland is de Pico Ruivo (= purperen top) met 1861 meter.

Madeira is dichtbevolkt met zo'n 404 inwoners per km², maar de ongeveer 250.000 mensen leven ongeveer de helft in de hoofdstad Funchal.

Het klimaat is zeer aangenaam door de overheersende noordoostpassaat. Gemiddeld in het in de zomer 23º C en in de winter zo'n 19º C. Maar in hoger gelegen gebieden is het natuurlijk kouder; elke 500m. hoger moet de temperatuur gemiddeld 3º C inleveren.

De bloemen die er o.a. op dit eiland te vinden zijn: hortensia, bougainville, hibiscus, geranium, fuchsia, orchidee, jasmijn, amaryllis, lelie, gladiool, begonia, chrysant, hyacint, anjer, viooltje, magnolia. mimosa

En daarnaast ook nog een diversiteit aan bomen.

Door de eeuwen heen werd de te bebouwen grond beperkt en om dit uit te breiden maakten men poios (terrassen) op de bergen. Het ene deel van het eiland had voldoende water, maar de zuidzijde had een nijpend watergebrek. En om dit probleem op te lossen gebruikte men levadas, dit zijn de typische watergoten. De levadas lopen geleidelijk langs de rotswanden en zelfs door de bergen heen. Daarnaast werden er ook beekjes, sloten en kanaaltjes aangelegd.

Op het eiland worden bananen, suikerriet en druiven geoogst.

De zee is rijk aan tonijn, zwaardvis, zeepaling, rode poon, brasem, makreel en inktvis, die te zien zijn op de vismarkt van Funchal.

Funchal, aan de zuidkust, is de hoofdstad en is ongeveer 77 km² groot. Het is altijd de grootste en belangrijkste stad van het eiland geweest.

Het doel van onze reis naar Madeira was met name feestelijk, want we vierden daar samen met onze kaartvrienden dat we elkaar al 40 jaar kennen. Marianne, Henk en ik zijn gelijkertijd gestart met de opleiding tot verpleegkundige. Frans was al een paar jaar eerder gestart en kwamen we dus in het ziekenhuis tegen. Zo is het gekomen….

Onze jubileumreis startte op 4 oktober met het aflopen van mijn wekker op het onmogelijke tijdstip 3:15 uur.

Nou heb ik altijd een grote hekel aan een nachtelijke begintijd van een vakantie, maar het voordeel is wel dat je die reisdag niet helemaal verloren gaat aan enkel reizen.

Om ons reisje te bekostigen hadden we een deel van ons kaartgeld gebruikt voor de jubileumpot. Het kaartspel wat wij - vaak tot in de vroege uurtjes van de volgende dag - doen is rikken; een vooral Brabants kaartspel. Normaal gesproken gingen we altijd samen uit eten van de kaartpot, maar door de jaren heen ontstond dit jubileumgevoel. De inhoud van de kaartpot werd trouwens niet alleen gevuld met de winsten van het kaarten, maar om ervoor te zorgen dat er snel veel geld in zou komen hebben we van alles en nog wat erbij verzonnen. Zo was de afspraak dat een bepaald bedrag (en dat werd een aantal keer verhoogd) in de kaartpot gestort moest worden als we elkaar zagen. Zo kon het gebeuren dat we Marianne een keer toevallig in een heel ander dorp winkelend tegen kwamen en het gevolg was dat er dus weer extra betaald moest worden. Een vergeten bril na het kaarten… zorgde voor een extra donatie enz.

Maar toen de plannen verder werden uitgewerkt en wij toch wel een vliegvakantie wilden, hebben we een rekening geopend waar we samen maandelijks een vast bedrag op stortten.

Dus reden Frans en ik op die 4de oktober om 3:45 uur richting Schiphol en in de vertrekhal stonden Marian en Henk al op ons te wachten. Omdat ik thuis niet via internet kon inchecken heb ik gebruik gemaakt van het paaltje om ons vieren in te checken en de boardingpassen uit te printen. Simpel.

En dan weer de gebruikelijke procedure bij de controle: flybook, mobiel, brase in een bakje en door de poort. Dan naar de gate en dan van de ene wachtruimte naar de andere tot je in het vliegtuig mocht.

Prima vlucht van ruim 3½ uur en tijdens de landing was het prachtig om te zien hoe dicht de rechtervleugel van het vliegtuig langs de bergen ging. De landingsbaan was kort dus moest er flink geremd worden om niet in de zee terecht te komen.

En om de gewoonte van mijn reis-accidentjes te vervolgen: mijn oren zaten helemaal dicht van de daling en dat heeft invloed op mijn evenwicht. Daardoor viel ik tegen de rand van de vliegtuigdeur met mijn linkerarm en er ontstond net onder mijn elleboog een blauwe bult zo groot als een kippenei.

Geen paspoortcontrole, dus meteen naar de aankomsthal, waar de man van het autoverhuurbedrijf al stond te wachten. Na wat formaliteiten van hem en van de juf van Sudtours (reisorganisatie) gingen we naar buiten en daar stond een busje op ons te wachten. Om de een of andere reden waren de auto's op een parkeerplaats gezet en werd via een mobiel kantoor (achterklep van een busje) alles afgehandeld. Er werd zelfs alternatief een visa-card geprint door het papier met doorslag erover heen te vouwen en met een balpen erover te wrijven.

Tenslotte kregen we ieder een auto en wij op weg. Na een paar verkeerd gereden te hebben - wat eigenlijk niet erg was want het is zo'n prachtig gebied - kwamen we in Camacha en bij ons landgoed. Prachtig.

We hebben elk een schattig huisje met een schitterend uitzicht. Pauwen en kippen lopen rondom het huisje en de planten en bloemen zijn overweldigend. Ons huisje heet Casa da Maçã. Een kamer met een houthaard, een keuken met magnetron, waterkoker en koffiezetapparaat. De trap naar boven voor het slaapgedeelte. Een badkamer met bad, wc en een paar kasten. En veel, heel veel groen en bloemen in onze omgeving, want we zaten op een groot landgoed.

Na de koffers uitgepakt te hebben zijn we naar Camacha gereden en zijn we eerst heerlijk gaan eten en hebben toen de boodschappen gedaan. We waren verbaasd over het vroege tijdstip van de kerstsfeer die daar in grote mate aanwezig was; kerstgroepen in alle soorten en maten.

Tegen de avond zijn we heerlijk op ons terras gaan kaarten, want daar hadden we natuurlijk opgerekend.

Knibbel, knabbel, knuisje...wie komt er naar ons huisje...

De volgende dag stond de zon stralend aan de hemel en de verse broodjes hingen in een zak aan de deurknop, dus genoten van een zonnig ontbijtje. Het weer is hier ook voor de Pelleboeren en Paulusma-tjes niet te voospellen, want zo zit je te genieten van een stralend weer en even later komen flarden wolken van de ene kant en dan weer grotere van de andere kant en dat alles draait dan uit op mistgebieden. Deze miststroken komen en gaan zonder aanwijsbare oorzaken.

Je kan hier ook altijd zeggen dat de mist van zee komt, want het is een eiland.

Wat foto's van wat er op het landgoed groeit en bloeit...

En naast de flora natuurlijk de fauna

Natuurlijk weer boodschapjes gedaan en ik heb in het winkelcentrum een prachtig moeder-en-kind afbeelding gekocht.

Tijdens de barbecue - die Frans in de schuur van het grote huis gevonden had - kwamen de mistvlagen zo sterk overdrijven dat het behoorlijk nat aan voelde en dus zijn we onder de overkapping bij onze voordeur gaan zitten.

Na de barbecue was het tijd voor een potje rikken.

De kippen vliegen tegen de avond in een boom en gaan dus op een natuurlijke manier `op stok'. Geen gezicht een boom met kippen, bij ons hangen er appels of peren in de bomen en hier kippen.

Vanaf dit muurtje naast ons huis vlogen ze in de boom.

Een regenachtige nacht en de ochtend begon ook druilerig. Dus in een rustig tempo ontbeten en tevergeefs het weer proberen te analyseren. We hadden afgesproken dat we zelf zouden gaan doen wat wij wilden en ook voor het avondeten van vandaag en morgen zelf zouden inslaan. En morgen bepalen we - afhankelijk van het weer - of we barbecuen, uit eten gaan of gewoon thuis eten.

Marianne en Henk gingen met de auto naar een plaatsje en Frans en ik gingen met onze wandelstok erop uit. Eerst een stuk naar boven gelopen in de hoop een mooi uitzicht te hebben, maar dat bleek niet het geval te zijn. toen besloten om naar Camacha te lopen. En dan is het wel heuveltje open af lopen natuurlijk.

Honden liggen op straat en de auto's rijden er gewoon tussendoor. Er zal vast regelmatig een hondje op deze manier sneuvelen.

In Camacha wat cadeautjes gekocht en wat gaan drinken. Poncha is een mix van brandewijn van rietsuiker, veel citroensap en twee eetlepels honing. Dit is een lokale drank en de afdronk heeft iets weg van spiritus.

We kregen daar tremossos bij geserveerd, dat zijn gezouten gele boontjes.

Natuur lijk ook wat speciale mensen op de foto gezet en al kijkend wie hiervoor nog meer in aanmerking zou komen zie ik Marianne en Henk langs rijden. Nou dat is dan een leuke toeval, dus samen nog wat gedronken en zij gingen verder boodschappen doen en wij keken nog even rond om daarna te r ug te lopen en onderweg meteen de boodschappen mee te nemen. Ofschoon het zo nu en dan regende toen we op het terras zaten, zijn wij droog gebleven.

Camacha:een kerkje , een winkelcentrum en restaurant

Heerlijk uitgeslapen en op het terras ontbeten. Toen op weg naar Camara de Lobos (letterlijk vertaald: de kamer van de zeehonden) wat ongeveer 9 km. ten westen van Funchal ligt. Het is een schilderachtig vissersdorpje. Het werd in1420 gesticht door Zarco en was na Funchal de eerste nederzetting van het eiland. Toentertijd leefden er veel zeehonden (lobos marinhos) in de baai.

Een onopvallende kapel in een straat vlak naast een café

Toen we wandelden door dit prachtige plaatsje hoorde ik een hond janken en een man schreeuwen en slagbewegingen naar beneden te maken. We waren nog op een behoorlijke afstand en de muur was te hoog om te zien wat er gebeurde, maar het geluid loog er niet om. Dus daar naar toe gelopen en ja hoor daar stonden een aantal jonge mannen met 2 honden en de ene hond kreeg ontzettend veel klappen op het moment dat hij reageerde op de andere hond. Dit was echt niet in verhouding en dus riep ik dat hij moest ophouden om die hond zo te slaan. Daar waren ze niet blij mee en ik kreeg waarschijnlijk - want mijn Portugees mag dan wel niet goed zijn maar lichaamstaal kan ik goed lezen - een aantal verwensingen toe geroepen. Toen ik nog weigerde om weg te gaan kwam een van hen naar me toe en zei - in het Engels - dat de man de hond les gaf. Ik heb voorgesteld dat zijn moeder dat dan ook maar met hem moest doen… en dat hij moest ophouden om het dier zo te mishandelen.

De man zei dat het zijn hond was en dat hij hem dus mocht leren zoals hij het wilde. Daarop heb ik een foto genomen en toen draaiden een aantal met hun gezicht van me af en riepen dat ik geen foto's mocht maken. Een zei dat hij mijn fototoestel af zou pakken en ik zei dat ik dan naar de politie ging. De man sloeg de hond opvallend zachter om niet helemaal aan mij toe te geven en toen zijn we de trappen opgegaan en bovenaan ben ik nog een tijdje blijven kijken en heb nog een paar foto's genomen en mijn fotokaartje voor alle zekerheid verwisseld. Mochten ze mijn toestel af willen pakken dan zouden hun tronies in elk geval mooi op de foto staan. Ze bliezen de aftocht en zullen echter wel op een andere plaats hun `les' aan de hond vervolgen, maar ik hoop dat er dan weer iemand hen duidelijk maakt dat dit mishandeling is en geen les.

Wij hebben gedineerd op het terras van Churchill's restaurant. Winston Churchill schilderde in 1950 vanaf het balkon onder dit restaurant.

Kinderen spelen in de haven en een stukje verder in de baai liggen de boten en de man haalt vis uit de bak.

Kano varen in de baai

De ruimte is zo beperkt dat de was in hokjes of gewoon aan een lijn tegen de muur opgehangen wordt.

Het is erg bergachtig en op de terugweg moesten we een zijweg in en toen stonden we eerst helemaal met de neus van de auto naar boven om vervolgens een behoorlijk steile helling af te moeten gaan. De bochten zijn vaak scherp en er wordt hard gereden. Logisch dat er veel auto's met deuken rond rijden. De huurauto die wij hadden deed ook vreemd. Als je hem in de versnelling wilde zetten dan was het net of je in de soep aan het roeren was. De versnellingsbak was zo uitgesleten dat het gewoon moeilijk was om te voelen in welke versnelling hij zat.

Er is weer een nieuwe tunnel door de bergen in aanbouw...

Op weg naar ons huisje de weg gevraagd, maar de man in kwestie kon ons kaartje niet lezen omdat hij zijn leesbril niet op had. Nou dat probleem was zo opgelost toen Frans zijn bril ter beschikking gaf.

We wilden via Camacha gaan, maar daar was een wielerkoers en dus moesten we een andere weg terug nemen. Na een paar agenten de weg gevraagd te hebben reden we de juiste bochten en hellingen naar Vale Paraiso. Deze tocht zorgde voor 5 graden Celsius verschil; in Camara de Lobos was het 23 graden en bij ons huisje 18.

Marianne en Henk waren ook net thuis gekomen hoorden we aan het alarm; ze waren even vergeten om het meteen uit te zetten en de alarm werkt op een bewegingssensor. Zij zaten vlakbij een weg en er was wel eens ingebroken, dus had men meteen actie ondernomen en een alarm laten aan leggen. Bij inbraak maakt is het geluid niet alleen alarmerend maar ook afschrikwekkend hard en scherp.

Een flesje open getrokken, gezamenlijk pinda's gepeld en daarna toastjes met kaasjes en paté. En gelijkertijd natuurlijk rikken…

De volgende ochtend wekte eerst Guus Meeuwis me een uur te vroeg, omdat ik de wekker nog op Nederlandse tijd had staan en daarna de zon. Lekker op het terras gezeten en toen het te heet werd zijn we een wandeling naar boven gaan maken. Langs smalle paadjes liepen we - met behulp van onze wandelstok - de berg op. Maar toen we op het hoogste punt aan kwamen liepen we de tuin van iemand binnen. We werden meteen verwelkomd door 2 honden en een paar katten gevolgd door een oude man en vrouw, die wellicht in de veronderstelling waren dat we het Portugees beter zouden begrijpen als ze harder spraken. Helaas.. het ging beter met de lichaamstaal en de aanwijzingen met de armen de juiste richting uit.

Naast de bloemen hangen er ook een apart soort vruchten in de boom

een mooi verkleurde hortensia

Toen een stuk terug gelopen en een ander pad bracht ons uiteindelijk naar de grote weg en toen zijn we langs deze weg weer terug gegaan

Samen bbq en rikken en de dag is weer voorbij. Wat vliegt de tijd.

Leonoor aan het schoonmaken De duiven vliegen naar de til

links: een roofvogel op jacht en rechts: een heus klokkenspel

Zo te zien zit de tandarts hier niet in het pakket van de zorgverzekering. Zelfs jonge mensen missen tanden en als ze dan ook nog wat armoedig gekleed gaan dan lijken het eerder mensen die verslaafd zijn. Sommige jongelui hebben moderne kleding aan, maar het is hier niet alom zo. De kinderen dragen op school een soort van uniform; een blauwe schort en die hebben zowel de jongens als de meisjes aan.

haardje, drankje, rikken

Ook vandaag was het een heerlijke dag. De zon moest nog wat wolkenpartijen weg werken. We hebben een wandeling gemaakt naar Camacha en daar lekker op een terrasje gezeten. Ook meteen een tafel in het restaurant gereserveerd voor morgen.