Noord India/Rajasthan deel 2

 

Dag 7 van de reis was aangebroken en de lange rit werd prettig onderbroken door een fotostop.
Maar onderweg had ik ook al een foto genomen van een kraampje met allerlei slierten. Waar men dat voor zou kunnen gebruiken is me een raadsel.

 

 

 

                    wat een ogen.....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hier is men geneigd om nog echt te poseren voor een foto; helemaal in de houding.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het deelnemen aan het verkeer is een hachelijke onderneming en ik ben blij dat ik hier niet met de auto moet rijden.  Men toetert om te seinen dat men eraan komt en zijn plaats in het verkeer in zal nemen. Dit doen ze dan ook meteen. Ze bepalen waar ze komen te rijden en de ander gaat of iets op zij of het gaat net goed zonder te botsen. Ook het inhalen gaat gepaard met hard toeteren tot men er voorbij is.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het eten is hier heerlijk; niet te gek pittig maar lekker gekruid.
Ik laat de gemaakte foto meestal zien en dat vindt men heel raar. Ze vragen ook vaak of ze er 1 mogen; het begrip digitale fotografie is nog niet overal bekend.

Wat deze man aan het maken was??? Lederen bandjes...Hij had flink bloeddoorlopen ogen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mannen dragen vaak  in beide oren een oorbel. Ook lopen mannen hand in hand, maar dat zie je niet als het om een man en vrouw gaat.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We kwamen aan in Jodhpur maar omdat we in het midden van een hectisch levende stad zaten, kon de bus niet bij het hotel komen en dus moest alle bagage eruit en ging de tocht naar het hotel met de tuktuk. In eke tuktuk 2 mensen met al de bagage. En zoals gebruikelijk reden we toeterend, remmend, snelheid vermeerderend, uitwijkend, inhalend naar ons hotel.

Ons hotel ligt vlakbij het Meherangarh fort. Op het dakterras heerlijk gegeten en met het uitzicht op het fort.

 

 

 

 
 

 

 

                                                                                 Wij gingen niet naar het fort, maar lekker met z'n 2 door alle straatjes en steegjes struinen en contact maken met de mensen was ons plan voor vandaag en dat is gelukt. De mensen zijn uitermate vriendelijk en je hoeft niet te vragen of je een foto mag maken, want groot en klein vragen vaak zelf of je een foto wil maken van hen. Een paar mensen hebben hun adres gegeven en vroegen of we de foto's van hen op wilden sturen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Ja een emmertje vullen voor een koe...  Rechtsboven: er hangt aan de spiegel van auto, vrachtwagen enz. en dient om de boze 'geesten' te weren....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Om iemand te begroeten zeg je NAMASTE (= hallo/tot ziens) en om het dan helemaal goed te doen plaats je je handen tegen elkaar en wijs je met je vingers richting voorhoofd en buig je. De jongere buigt dieper voor de oudere.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Boven: de man is zo goed als blind... moet dus vooral op zijn gehoor aan dit hectisch leven deel nemen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

links: ze is 22 jaar en heeft een meisje van 4 en een jongen van 2 jaar. Zij heeft het adres van haar vader opgeschreven om de foto's op te sturen die ik van haar en haar familie heb gemaakt. Het adres is niet zoals bij ons bijv. Hoofdstraat 30 nee hier werken ze met de naam en dan near by....bijv post office of een ander bekend iets.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

links: telefoneren kan hier....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We hadden al uren gelopen en dus de tuktuk gepakt om weer naar ons hotel te gaan. Het is een wirwar aan straatjes en het hotel is dan moeilijk terug te vinden. Zelfs onze tuktuk-chauffeur heeft onderweg wel 4 keer aan omstanders moeten vragen waar ons hotel was.

Vanmiddag stond een excursie met de jeep gepland naar de Bishnoi village. De naam komt van Bis (20) en Nau (9). En is niet toevallig, maar dit staat voor de 29 leefregels die de Bishnoi bevolking aanhangen.  Een voorbeeld van die leefregels: ze kappen geen groene en levende bomen, ze doden geen dieren en nemen van het veld alleen die dingen die ze nodig hebben. Ze zijn vegetarisch, maar hebben wel dieren voor de melk, de wol en de mest.
Op weg daar naar toe hebben we ook nog een pottenbakkerij bezocht.















Het was nog een heel eind rijden of liever gezegd crossen met de jeep en onderweg - als we even moesten stoppen - nog wat foto's gemaakt.

Onder: zo ziet een verkeersbord eruit, maar ze zijn schaars.  En niet altijd gaat het goed; boem is ho!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

links onze chauffeur die zelfs nog naast de weg van de tegenligger een weg erbij kan maken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

rechts: de halm van de millet of millit; een zeer fijn soort graan.

En net zo als op de heenweg stoften we terug naar ons hotel.


Een nieuwe dag en zoals we gekomen waren gingen we ook weer. Met de tuktuk van hotel tot een parkeerplaats waar de bus makkelijker kon komen.
Alles verliep snel; het was 1ste kerstdag, maar daar merkte je niks van, wat wel een rol speelde was het vroege tijdstip.
Het leven begint vroeg met allerlei geluiden en de gebeden die vanaf de moskees toegeroepen worden via luidsprekers met een goede versterker.


De bus weer in en ja hoor daar waren de vierkante wielen weer, want de combinatie van het slechte wegdek met de slechte schokbrekers doet je vermoeden dat ze vierkante wielen onder de bus hadden geplaatst. Daar komt nog bij dat wij altijd achterin of net de stoelen voor de achterbank nemen, omdat je dan altijd lekker veel ruimte hebt. De meeste mensen vinden al dat geschok niet prettig en/of worden autoziek. Achterin is het nemen van een hobbel in de weg ook veel heftiger, want de chauffeur kan wel goed bepalen wanneer de voorwielen de hobbel raken... maar die voor de achterwielen lijken ze meestal wat sneller vergeten.
Als je dan een dutje doet in de bus word je letterlijk wakker geschud.
Onderweg ook nog een olifant in actie gezien.            

We waren al even onderweg toen de bus stopte. De chauffeur startte de bus weer, maar nee hoor. Het geluid leek op en kapotte V snaar. Maar ook de dynamo had het begeven.
Nu hadden we het geluk dat 19 december er een groep van Koning Aap was gearriveerd en die toevallig ook in ons hotel zat en deels dezelfde route vandaag zou afleggen. Na wat heen en weer gemobield, was er een oplossing:  ruim een half uur later hoopte die bus bij ons te zijn en konden we tot de lunchstop mee reizen in hun bus.
De bus was toen helemaal vol. Maar het was een goede oplossing, want anders zouden we toch een hele grote vertraging oplopen.

We zijn gaan lunchen in een soort van bedevaartsoord: Ranakpur. Deze plaats ligt in de Aravalli vallei.

Er wordt in een grote ruimte gekookt en de keuringsdienst van waren is er nog niet geweest, zoals je aan de kleuren vuil kan zien. Maar het eten was heerlijk; rijst, wat sausjes, en gefrituurde deegdingen: Thali.

Het eten is een massale gebeurtenis en men moet eerst een ticket kopen en dan gaan zitten. Vervolgens krijg je een ijzeren blad met enkele bakjes en een beker. Dan komt er iemand langs die eten in de bakjes gooit en rijst en die gefrituurde dingen op het blad. Alles met je rechterhand eten, want de linker is onrein, omdat men hier die hand gebruikt met het spoelen van het achterwerk met water in plaats van wc papier. Ik vind het heerlijk om met mijn handen te eten, dus voor mij geen probleem. Wel moet je je hand zo veel mogelijk natuurlijk schoonmaken, want je komt met van alles en nog wat in aanraking.

 

 

 

Na het eten zijn we een van de belangrijkste en grootste Jaïntempels gaan bezichtigen. Er was eerst een kleine tempel en ik dacht dat je foto's mocht maken, maar toen ik een foto nam wees de man naar een bord met geld: het moest meteen afgekocht worden. Ik heb 2 foto's gemaakt en dus 2 x geld betaald.
De grote tempel mocht je met een foto -ticket wel fotograferen.
Het Janisme wordt door ongeveer 1% van de bevolking van India aangehangen. De religie is gebaseerd op de leer van Vardhamana Mahavira; een zoon van de koning van Bihar  een een tijdgenoot van Boeddha.
Als je de grote tempel binnen gaat mag je geen eten, drinken (zelfs geen lege fles) mee naar binnen nemen. En ook niets van leer. De fototassen werden gecontroleerd, maar er werd niet gefouilleerd. Wel stond er een bewaker met soort een detector en controleerde sommige mensen. Ja hoe houd je je broek op zonder riem???

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Meisje is 22 en zwanger.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

plafond                                                                   pilaren, pilaren, pilaren... en allemaal prachtig bewerkt


















 

 

 

 

 

 

 

 

En gelukkig was de bus gemaakt en konden we weer verder. Al heel snel zaten we op een behoorlijke hoogte en de apen zaten te gluren om in de bus te kunnen springen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ja en dan zie je op zo'n smalle hooggelegen bergweg ineens een bus stil staan. En aangezien er stenen voor de wielen lagen, is de kans groot dat de remmen het begeven hadden.
Met veel moeite zijn we langs die bus kunnen komen.

Onze kamer is een plaatje; giga groot en echt a room with een view.

 

 

 

Heerlijk 3 nachten in hetzelfde hotel en een uitstekend hotel. Prachtige kamer, je waant je een maharadja!

Eerst even een ontbijtje op het dakterras en daar zagen we dat er op een ander dak een vorm van onderwijs gegeven werd.  Het bleek een 'klasje'  te zijn die elke dag van 7 tot 10 uur onderricht krijgt in de Koran. Maar verder niets, dus dreunen ze wel de Koran op, maar beheersen lezen en schrijven niet!

Vandaag was er geen programma en dus konden we met zijn 2-en op stap.
De bouw werkt hier anders dan bij ons. Ook vrouwen werken mee.

 

 

 

 

 

We waren net weg toen ik erachter kwam dat we wat vergeten waren en Frans ging dus even terug naar het hotel. Ik stond wat rond te kijken en toen kwam een tuktuk chauffeur praten en het programma, wat hij voor ons in gedachte had, bespreken. Het zag er goed uit en dus was het wachten op Frans en konden we op stap.

Eerst bracht hij ons naar Nehru eiland; even met de boot over en dan wandelen over het eiland. Prachtig. De prijzen voor de bevolking en toeristen zijn niet gelijk.
































 



 
























 



 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

als je teenslippers in de winter wil dragen zijn deze sokken de oplossing...

 

 

 

 

 

 

 

en toen weer met de boot terug.
De zwemvesten hebben wij maar niet aan gedaan.  Versierde kamelen






















Hier heb ik een cf kaart extra voor mijn canon gekocht 16 gb en ook nog een extra accu van canon. WE waren er omgerekend in euro's ongeveer € 80,-- kwijt. Een koopje. Ook nog sjaals gekocht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Heerlijk thali gegeten in een lokale eetgelegenheid.
Daarna naar het paleis gegaan.

 

 

 

 

 

Er wordt flink geklust met toch wat minder goede apparaten.

 

Ganesh; ziet er uit als een olifant.
Het was 2de kerstdag en een zondag; super druk...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ganesh

 

 

Het kindje had slaap...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

druk, druk, druk...

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog een vrije dag en dus eerst lekker rustig aan gedaan en wat aan mijn site gewerkt en alles op het gemakkie gedaan. En toen naar de stad gewandeld door kleine steegjes en straatjes.

 

 

 

 

 

 

 

rechts: zit een soort groen erwtje in. Ik stond te kijken wat het was en toen liet een mevrouw het zien en proeven. Smaakt wat flets.


De (muil)ezels moeten hard werken en zien er niet echt gezond en goed verzorgd uit; wondjes op hun poten en lijf.

Als vrouwen achterop de brommer zitten is dat altijd in de amazone-zit; met de benen aan 1 kant dus

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ach ze willen zo graag op de foto...

Het beestje rechts werd achterna gezeten door een soort van eekhoorntje; zo'n knabbel-
babbelding, maar die schrok van ons... saved by the dutch, maar voor hoe lang?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het paleis weer eens vanuit een andere hoek gefotografeerd.
We gingen vandaag naar het Pichola meer. In dit meer staat het Lake Palace hotel en daar werden de filmopname  van de Bondfilm: Octopussy in 1982 opgenomen. Een prachtig spierwit gebouw midden in het meer.

 










 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

alles wordt gewassen in het meer; mensen en kleding

   

  

 





 





 















 

 




 











 






 






lunchtime: hij heeft zijn prooi met zijn klauw vast.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En dan breekt dag 12 weer heel vroeg aan: koffers om 6:30 uur buiten de deur en om 7 uur vertrek naar Pushkar.
De reis van vandaag werd heftiger dan gepland. De weg was bar slecht doordat er aan de weg gewerkt werd, maar op een bepaald moment werd zelfs die weg afgezet en moest de chauffeur zich een weg banen door de landelijke  omgeving. Dit duurde uren extra en normaal is de weg al niet je van het, maar deze wegen waren 10 keer erger. Grote kuilen in de weg en veel hobbels te nemen en dan ook nog erg smalle wegen. Als er iemand langs moest dan was het balanceren op de millimeter om niet in de diepe berm te glijden.

 

 

 

Hier geen APK...       

 

 

 

       wat voor een roepie roepie is dit???

Links: even lunchen???


Pushkar is een kleinere stad die wel bekend is om de kamelen markt in oktober/november (voor de volle maan). Verder is er een meer waarin men zich wast en natuurlijk wat tempels.
OP straat word je aangesproken en wil men je rozen blaadjes geven om in het meer te strooien. Maar de consequentie is wel dat men er geld vo or wil. Dus gewoon niet doen.
Toen we op een terras op de 2de verdieping zaten te eten zagen we dat men het verdiende geld aan het tellen was; geloof in zaken doen...
  

 

Sikhtempel. De Sikhs knippen hun haren nooit. Mannen laten hun baard staan en zowel mannen als vrouwen laten hun haren groeien. De man die ons rond leidde had blauwe ogen en droeg ook een blauwe tulband. Het hebben van blauwe ogen is al uitzonderlijk hier,  maar beide ouders hadden blauwe ogen vertelde hij. Ook dragen mannen en vrouwen een krom mes bij zich om zich te verdedigen. En natuurlijk moesten we weer onze schoenen en ook nog onze sokken uit. Maar de onderkant moest dus bloot en de bovenkant bedekt: de haren moesten bedekt worden met een sjaal. Ik had de mijne bij me en Frans mocht er een lenen.



















De winkeltjes: 1 de groenteboer en ernaast het geloof

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

de Indiase Picasso




















ooit was het schoon....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                         

Boven zie je apen op de rand van het dak zitten.

We zaten op een terrasje en bestelde bier. We kregen elk een beker en het bier moest uit het zicht ingeschonken worden, want er mocht eigenlijk geen bier geschonken worden. Dus dronken we koffie verkeerd op een speciale manier; verkeerd omhulsel.
Ach het is wat omslachtig maar in elk geval kan je een biertje drinken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

het zicht op het meer

                                                                                                                                                                                                                                                               

 

 En zo was dag 12 van de reis ook al weer voorbij.


Dag 13 was een regenachtige reismiddag. We vertrokken pas 's middags maar omdat het de ochtend al regende zijn Frans en ik lekker in het hotel gebleven en hebben wat gelezen. Om 12 uur moesten we de kamer verlaten en dus was het lunchtijd. Goed getimed.

 

Voor het derde deel van onze reis door Noord India 3