Oignies
Het reisdoel was Zuid België en tenslotte zijn we uitgekomen in Oignies; een gehuchtje dat ongeveer 17 km. van Couvin ligt.
De reis er naar toe ging vooral na Brussel gepaard met bergjes en dalen en als je dan zo'n sleurhut achter je aan hebt hangen, dan is dat soms best vervelend. Als je omhoog gaat dan hangt de caravan achter je als een te vol gepakte rugzak. En ga je omlaag, dan wil hij de auto opduwen en nog eerder beneden zijn dan de auto.
Maar tenslotte zijn we dus in het kleine pla
atsje gearriveerd en hadden we een camping gevonden die op een paar kilometer afstand was van het vakantiehuisje wat Naomi, Arno en Thimo 2 weken lang bewoonden.
Aangekomen op de camping was het geen vraag hoe we de caravan moesten zetten, want alle caravans stonden op dezelfde manier op het terrein. Wij gaven de voorkeur aan om op een boerencamping te staan, maar omdat die daar niet dik bezaaid waren hadden we deze camping genomen.
De caravan afgekoppeld en neergezet op een manier die niet helemaal volgens het boekje was, omdat hij wat schuin stond. Maar ik ben geen een keer uit bed gevallen en dus viel dit in de praktijk wel mee.
Toen de caravan stond zijn we even gaan kijken of Naomi , Arno en Thimo aangekomen waren en ja hoor die zaten al lekker aan de koffie. Dus meteen maar even aangeschoven en daarna met z'n allen in het franse Fumay, wat maar een kilometer of 7 van ons verwijderd was, boodschappen gedaan.
's Avonds kwamen ze op de koffie en drankje en toen maakten we kennis met de `buurtjes'.
De buurtjes: Madame Secreet en monsieur Onnozel
Dit echtpaar woonachtig in een grote stacaravan denkt dat de hele camping volgens hun regels en wetten functioneert. Madame gaat door de week om 22:15 uur naar haar kamertje aan het eind van de caravan en slaapt binnen 1 kwartier. Die duidelijkheid geeft ze mij doordat er dan een stationair gesnurk uit het openstaande raam klinkt.
's Zondags gaat ze later naar bed en de kans is groot dat dit gerelateerd is aan het aanbod op de tv.
Monsieur blijft altijd langer tv kijken en legt zich zuchtend - als was het een overgave - neer in de andere slaapkamer. Het is dan ongeveer middernacht.
De eerste avond zaten we gezellig met z'n allen de voetbal door te nemen, terwijl het onweerde en de bliksem en donder een extra duit in het zakje deden. Madame werd door al dit geluid gestoord in haar gesnurk en maakte een blaffend geluid dat het stil moest zijn! En voor alle duidelijkheid: haar geblaf was niet gericht op het onweer!
Een andere avond zaten we nog lang buiten, omdat het heel erg warm was en de caravan iets weg had van een magnetron die niet goed in te stellen was. Als je een tijdje zit dan ga je nog al eens verzitten en ook om de innerlijke mens van drank en voedsel te voorzien, ben je genoodzaakt om op te staan en te gaan zitten. Madame Secreet vond dat onze stoelen te veel kraakte en wederom klonk er een geïrriteerd geluid uit het slaapkamerraampje richting ons.
En dan zou je denken dat dit mensen zouden zijn die zich perfect aan de rust van een camping zouden houden, maar niets van dit alles. Overdag werd er op grote afstand door meneer gebulderd naar anderen en ook tijdens het jeu de boules spel dat ze dagelijks met andere campinggangers speelden, bulderde hij continu dat zijn boule lag en dwong a.h.w. af dat hij zou blijven liggen; net zoals kinderen dit kunnen hanteren als `niet roepen voor je beurt'.
Madame Secreet daarentegen snerpte van ver wat ze wilde mee delen aan andere - haar bekende mensen - en zij deed dit op een manier dat het om een fikse ruzie ging, maar haar mimiek deed denken aan een of andere vorm van vrolijkheid: iets openstaande mond, mondhoeken omhoog, tanden licht zichtbaar enz.
Het geluid dat zij produceerde was een aantal decibel te hoog en te hard.
Maar wij zijn niet de mensen die dan een klacht laten horen of indienen, wij laten dit over ons heen komen en zijn blij als de boodschap die ze willen meedelen door de ander gehoord is en de rust weer even terug keert.
De tv was te vergelijken als een kloppend hart van hun caravan, want zodra ze op waren werd de 'aan'toets ingedrukt en werden we verplicht tot het aanhoren van allerlei ongeregelde klanken die zo nu en dan aangevuld werden met het gebrul van monsieur.
Madame regeerde en dirigeerde vooral en monsieur kreeg soms ook met haar te maken en dan hoorde je in een krachtig volume: `Mais, non…'of `Parceque…'of `Ou..'. Monsieur weerde zich kranig door ook zijn stem wat harder te laten klinken, maar haalde tenslotte toch bakzeil.
Twee dagen nadat de Rode duivels waren uitgeschakeld van de kampioenschappen voetbal, liep monsieur in een totaal voetbaloutfit van het Belgische team en dat om 21:30 uur met campingklompen en hoog opgetrokken sokken…
Thimo wilde natuurlijk met opa en oma in de auto; helemaal blij en ik ook. Rechts: toen we uit eten gingen zat hij heel stoer compleet met pet op eeng rote mensenstoel.
Verder ben ik alle foto's van de caravantochten kwijt... Ja meneer Freud weet er raad mee.
Thimo vond de caravan helemaal super. Hij zag in de caravan een vorm van een vliegtuig vanwege de luifel en zei dus ook telkens vliegtuig, terwijl hij heel goed caravan kon zeggen.
Hij heeft 3 nachten bij ons geslapen en vond het heerlijk. Hij lag naast mij, zodat ik hem in de gaten kon houden maar vooral ook voor de gezelligheid. Hij is zo grappig en ziet overal het leuke van in. De eerste nacht was zijn knuffel niet aanwezig en toen heeft hij een zacht t-shirt van mij tijdelijk geadopteerd als knuffel en sleepte dat ding door de caravan en bed.
Ik had wel vaak moeite om mijn lach in te houden, want als je 5 lieve teentjes voor je ogen ziet en hij blij reageert dat dat nou zijn teentjes zijn dan is het een hele kluif om niet in de lach te schieten.
Thimo zegt ook altijd oma Els en opa Fan als hij iets zegt, vraagt enz. en dat is zo schattig.
Arno vroeg een keer waar hij wilde slapen en toen zei hij meteen bij oma Els in het vliegtuig en toen dat mocht reageerde hij enthousiast met: `Leuk'.
Een nadeel van de camping waren de vampiervliegjes. Het lijken lieve kleine vliegjes met zilverkleurige vleugeltjes, maar als ze op je huid zitten dan steken ze gemeen en laten dan ook nog een soort van muggen- of vlooienbeet achter die heel lang blijft jeuken.
Die kleine rot beestjes zetten a.h.w. hun tandjes met haast wellust in ons vel en niets dat helpt; geen azaron, geen citronel, geen autan, niets!
Ze kwamen meestal aan het eind van de dag en verdwenen na middernacht, maar op een dag begonnen ze al vroeg in de ochtend…
Die krengen waren zo klein dat ze ook door de horren van de caravan kwamen en dus geen licht aan in de caravan en dat betekende dat niet meer gelezen kon worden.
Het plaatsje Oignies is klein en de tijd lijkt daar stilgestaan te hebben. De mensen dragen kleding die bij ons het Leger des Heils niet meer mee nemen.
De huizen zien er naargeestig en saai uit. De omgeving is wel mooi met veel groen.
Gezellige plekken om buiten te eten zijn beperkt. Toen we een keer met z'n allen uit eten gingen vroeg Arno om Provençaalse saus bij zijn vlees en die kreeg hij opgediend met een provencaals geurtje, want de mevrouw had haar truitje al 3 dagen aan (wij hadden daar 3 dagen eerder ook gegeten) en het truitje had een doordringend transpiratieodeurtje.
Salut Oignies