Parijs
Op 3 april 1995 was het al weer 25 jaar geleden dat wij in het huwelijk zijn getreden, zoals dat zo mooi genoemd wordt. En hoewel ik net 20 en Frans 24 jaar was, dus relatief jong, hebben we daar geen moment spijt van gehad. Wij vonden dan ook dat 25 jaar speciaal gevierd moest worden. Nou zijn wij geen feestbeesten en hebben we dus naar een goed alternatief gezocht en dat werd 5 dagen Parijs met onze dochters en hun partners. Een totaal verzorgde vakantie en met zakgeld op de koop toe.
We hadden een treinreis geboekt en voor onderweg eten, drinken, snoep enz. gezorgd.
Het hotel ` Terminus Nord' lag tegenover bij Gare du Nord, wij kenden dit hotel al van onze eerdere reis in 1993 en vonden het een hel goed hotel.
We hadden luxe kamers met een prachtige badkamer.
Op de heugelijke dag zelf werden we verrast met een champagneontbijt op bed door onze dochters en hun partners. Een vrolijke start van de dag.
We hebben heerlijke dagen gehad en iedereen vond het super en er werd meteen een balletje opgegooid of er een herhaling zou komen… het werd inderdaad een traditie: bijna elk volgend voorjaar krijgen onze dochters met hun partners en later hun kinderen een vakantie aangeboden en telkens weer genieten we er met z'n allen volop van.
links: een beeld van een groep soldaten en rechts een heuse tank
Vanuit mijn hotelkamer een blik op Gare du Nord
Boven, links en onder: Er was een bommelding binnen gekomen dat een aanslag op de metro zou worden ge
pleegd. Ineens veel politie op de been. Alles werd stil gelegd en/of ontruimd.
Achteraf viel het mee, ik heb tenminste niks horen ontploffen.
Een stil en verlaten Parijs... met hier en daar hoopjes mensen die staan te kijken hoe het verder gaat.
Zo ziet Parijs er uit als de avond valt
rechts zie je nog net Naomi met Arno in het hoekje van de foto
links: Père La Chaise is een bekende begraafplaats en dit is het graf van Edith Piaf
Het moderne gedeelte van Parijs volgt hieronder.
Moe maar voldaan reizen we terug naar Nederland en Naomi gaat een uiltje knappen en ligt heerlijk languit met haar voeten op moeders schoot. Moet kunnen!
Au revoir