Letland/Riga

 

Vroeg uit de veren want ons vliegtuig zou om 9:15 uur vertrekken en dan moet je altijd 2 uur van tevoren op het vliegveld zijn. Ik had onze stoelen 24 uur voor vertrek thuis al gereserveerd en onze boarding-passen uitgeprint. Dat was maar goed ook want het vliegtuig was overboekt en dan zie je heel terecht boze mensen. Zo was er een mevrouw die al in februari geboekt had en nu te horen kreeg dat er geen plaats was. Men vraagt dan of mensen vrijwillig - tegen een vergoeding - een andere vlucht willen nemen.

Maar eerst even wat informatie over Letland en Riga in het bijzonder.

De oppervlakte is 64.589 km? met ca. 2,4 miljoen inwoners.

De hoofdstad is Riga en de taal Lets.

Godsdienst: Luthers, Rooms Katholiek en Russisch Orthodox.

De Bevolking bestaat uit een etnische groep van inheemse Letten (45%) en die worden gevolgd door de Russen (44%).

Klimaat: Letland heeft een zeeklimaat, dat wil zeggen dat het er iets kouder is dan in Nederland, maar als het heel warm is, kan het er dus ook warmer zijn dan in Nederland. 's Winters kan het vriezen en er kunnen pakken sneeuw vallen. 's Zomers kunnen de temperaturen uiteenlopen van een gemiddelde van 16 graden tot wel 30 graden in het binnenland! Letland kent een stevige, koude wind.

Geld: In Letland is de officiële munteenheid de Letse lat (LVL). Er zijn munten van 1, 2, 5, 10, 20 en 50 santimu, 1 lats, 2 lati en 100 lats. De biljetten bestaan uit 5, 10, 20, 50, 100 en 500 latu.  (1 euro = 0,70 LVL). Het wordt dus weer omrekenen.

Geschiedenis

Riga bestaat sinds 1201 en viel in de loop van de tijd telkens in buitenlandse handen. Riga ligt in een soort inham in de Baltische staat Letland op zo'n 25 kilometer van de Golf van Riga.

Riga werd gesticht op de plaats van Livs, een oude Finse nederzetting, op het kruispunt van de rivieren Daugava  en Ridzene. De Ridzene heette oorspronkelijk Riga-rivier en vormde een natuurlijke haven die het Meer van Riga genoemd werd. Helaas bestaat het nu niet meer, maar men denkt dat dit meer verantwoordelijk was voor de naamgeving van de hoofdstad.

In de twaalfde eeuw kende de stad een economische bloei door de komst van Duitse handelaren die de dunbevolkte regio als nieuwe economische markt zagen. Al rond 1158 werd er een handelspost gevestigd. Kruisvaarders begonnen de inwoners te bekeren tot het christendom en inherent aan het verspreiden van het geloof is de bouw van kloosters en kerken. In ongeveer  1190 bouwde de monnik Meinhard een klooster.

De bisschop Albert werd door zijn oom Hartwig, Aartsbisschop van Bremen en Hamburg gestationeerd als Bisschop van Letland. Hij landde in 1201.  Riga met een overmacht van 23 schepen en meer dan 1500 bewapende kruisvaarders. Hij verleende Riga de stadsrechten in datzelfde jaar. Riga kwam daarmee onder toezicht van het Heilige Roomse Rijk.

Riga werd een economische poort naar het gehele Baltische gebied en Rusland. In 1282 werd Riga lid de Hanze-organisatie, een Noordeuropese vereniging van handelaren waarmee de stad door de bescherming zijn economische positie verstevigde. Hierdoor ontstond er een waarmerk voor economische en politieke stabiliteit. Door politieke en economische allianties tussen Litouwen en Polen en tussen verschillende Scandinavische staten werd het succes echter weer verzwakt.

In 1522  kwam er een einde aan de macht van de aartsbisschoppen na de hervormingsgolf die Europa tot het prostantisme bekeerde. In  1581 kwam Riga onder de invloed van het Pools-Litouwse imperium. Echter na de Dertigjarige oorlog kwam in 1621 het gebied onder invloed van de Zweedse koning  Gustaaf Adolf. Letland bleef onder Zweedse controle tot 1710 tijdens een periode waarin het land een hoge mate van autonomie kende. In 1710 viel Rusland onder leiding van tsaar  Peter de Grote het land binnen. In het verdrag van  Nystad werd Letland officieel onderdeel van Rusland. De stad bleef mede door de gunstige economische ligging een welvarende stad. Tegen 1900 kende Riga na Moskou en St. Petersburg het grootste aantal industriële arbeiders van Rusland.

Een voorlopig einde aan de Russische overheersing kwam in 1917 toen de stad werd ingenomen door Duitse legers. In 1918 werden conform het Verdrag van  Brest-Litovsk de Baltische landen toegekend aan Duitsland om na beëindiging van de Eerste Wereldoorlog na 700 jaar buitenlandse overheersing weer onafhankelijk te worden.

In het interbellum verplaatste Riga de economische aandacht van Rusland naar het Westen van Europa. De stad kende wederom een grote bloei en kreeg de bijnaam  'Parijs van het Noorden'.

Deze periode van onafhankelijkheid was echter kortstondig. De  Tweede Wereldoorlog verliep voor het land noodlottig. In 1940 werd het land eerst ingenomen door de  Sovjet -Unie om in 1941 veroverd te worden door het Duitse leger. In 1944 waren er opnieuw gevechten toen de Russische legers het land opnieuw veroverden. Honderdduizenden Letten kwamen om en vele anderen vluchtten naar alle delen van de wereld. Letland verloor één derde van zijn bevolking.

In de communistische periode werden vele Letten gedeporteerd naar Siberië. Het regime plande een grote industrialisatie en er vond op grote schaal immigratie van Russen plaats. Tegen  1975 bestond de bevolking van Riga voor minder dan 40% uit Letten.

In 1986 werd de bouw van een van de meest karakteristieke gebouwen van Riga, de  radio- en tv-toren voltooid.

De economische hervormingen in de vorm van de perestrojka door Sovjetleider  Michael Gorbatsjov leidde tot toenemende vrijheid. Letland verklaarde zijn volledige onafhankelijkheid op 21 augustus  1991, welke op 6 september 1991 door Rusland werd erkend. Letland werd formeel lid van de Verenigde Naties op 17 september 1991.   De Russische militaire macht verdween langzaamaan uit de straten van Riga.

In 2001 vierde Riga zijn 800e verjaardag.

Tot zover een terugblik in de tijd.

Na een kleine 2 uur vliegen naderden wij de luchthaven van Riga. We moesten eerst nog door een aantal flinke wolkenpartijen vliegen, maar eenmaal erdoor heen was het uitzicht prachtig. Vele verschillende kleuren groen en daardoorheen slingeren de streepjes die - als je dichterbij kwam - van lieverlee hun functie prijs gaven en je de dinky-toys ziet voortbewegen.  De Cityhopper maakte een aantal fikse bochten waarbij de grond omhoog steeg, omdat het vliegtuig zo schuin hing. Ik zat bij een van de nooddeurtjes en had wel een paraplu mee kunnen nemen, want er druppelde telkens water op mijn broek. Hoog in de lucht vriest het heftig en naarmate je meer naar beneden gaat wordt het warmer en dus ontdooit de bevroren condens die tussen de rubbers van het luik zat.

Koffers opgehaald en in de grote hal stonden een groep kinderen in klederdracht. Dit werd dus al meteen een fotostop. Daarna een bus gezocht, want de stad ligt op zo'n 13 kilometer van het vliegveld. De buschauffeur was erg vriendelijk en sprak zeer luid Lets, maar helaas was er geen ondertiteling. Dus maar even iemand gevraagd die Engels sprak, want dat is toch een stuk gemakkelijker.

Aangekomen in de stad en bij de dichtstbijzijnde halte van het hotel, was de volgende stap: het hotel ook vinden. Intussen hadden we 4 andere Nederlanders een beetje op sleeptouw genomen, want zij hadden gehoord dat we naar het zelfde hotel gingen. Uit de bus de straatnamen bekeken, maar die stonden nog niet op het plattegrondje van het hotel, dus maar weer iemand aangesproken en die vrouw bleek vertaalster te zijn en sprak dus goed Engels. Al kletsend bracht zij ons en wij die andere Nederlanders naar het hotel.

Het eerste wat we deden nadat we de koffers uitgepakt hadden was een heerlijke douche nemen. Fris en vrolijk meteen maar de stad gaan verkennen. Nu hadden we nog geen plattegrond en dan is het altijd weer een verrassing op hoe we het hotel terug gaan vinden. We zijn heerlijk Japans gaan eten en het Letse bier smaakt goed. Daarna wat boodschapjes gedaan en op het gebied van koek en snoep hebben ze veel eigen dingen. We proberen telkens weer wat nieuws uit.

Het oude centrum van Riga heeft veel weg van een groot museum en staat op de Lijst van Werelderfgoederen van de UNESCO.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

En zoals rechts goed te zien is worden de gebouwen mooi opgeknapt. Je ziet dat het linkergedeelte schoongemaakt is en rechts moet nog gebeuren. Heeft wat weg van een foto van voor en na de metamorfose.

In de smalle straatjes met kinderkopjes balanceren de vrouwen op hun hoge hakjes. Je ziet hier vrouwen waar het woord `opgedirkt' weer in praktijk is gebracht. Zowel de kleding als make-up en haar springen gierend en wel  in het oog. Daarnaast zie je vrouwen in de laatste afdankertjes van de familie of  van die grote winkels waar je 2 pakken bijvoorbeeld kan halen voor de prijs van 1 en dan nog extra voordelig (de Wibra).

 

Verschillende gebouwen dateren uit de Middeleeuwen en zijn prachtig.

 

 

 

 

 

Op de meeste kerktorens zie je een vergulde haan blinken en de betekenis daarvan heeft niets met het bijbelse verhaal te maken waarin Jezus tegen de apostel Petrus zegt dat deze hem zal verloochenen voordat de haan 3 maal kraait. In de Letse folklore staat de haan juist voor iets positiefs: wanneer de haan voor de derde keer kraait moet de duivel terugkeren naar de hel. Hier biedt de haan dus bescherming tegen het kwaad.

De haan lijkt van de grond af klein, maar is in werkelijkheid behoorlijk groot.

Na een heerlijk nachtje slapen en een English breakfast gingen we op pad. Nu met onze pas gekochte plattegrond van de stad.

 

De Petruskerk -> in het jaar 1209 werd al melding gemaakt van het bestaan van deze kerk. De kerk stond bekend om zijn toren, de hoogste houten toren in de wereld. Helaas vernielden branden en oorlogen de toren om de haverklap. Telkens verrees er een nieuwe toren.     

Na de herbouw in 1746 beklom de architect de toren en ging vervolgens op de haan zitten, en dat is geen sinecure, dronk een glas champagne en gooide het glas naar beneden. De toren zou zo lang blijven staan als er scherven beneden lagen. Een knap staaltje van de combinatie van geloof en bijgeloof. Tot zijn schrik was het glas precies op een berg hooi terecht gekomen en in maar 2 stukken gebroken.  De toren bleef daarna 2 eeuwen overeind, maar tijdens de tweede Wereldoorlog raakte de kerk opnieuw ernstig beschadigd. In 1973 werd de kerk opnieuw herbouwd en weer beklom de architect - volgens de traditie - de toren.  Dit keer brak het champagneglas in duizenden scherfjes. Als de legende klopt gaat de kerk dus goede tijden tegemoet.

In deze kerk was een tentoonstelling van allerlei prachtige kunst.

 

 

 

 

 

Een heel vernuftig beeldhouwerk is dit.  Het lijkt dat je een volledige vrouw ziet, maar in werkelijkheid is het eenhalve vrouw die weerspeigelt wordt en daar-door de indruk van een totaal plaatje wekt.

Maar nog mooier wordt het als je aan de andere kant kijkt want daar bevindt zich op dezelfde manier de mannelijke helft.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een kijkje in de kerk en dat komt dubbel over door de weerkaatsing in de vleugel.

 

 vissenhoofd

 

Dit is de lamp die in de hal van de kerk hangt. Heel apart model.

 

 

 

 

 

 

Râtslaukums = Stadhuisplein: dit gebouw is gecombineerd met moderne bol glazen dakdelen.

Aan dit plein ligt Het huis van de Zwartkoppen: hiervan werd voor het eerst in 1334 melding van gemaakt. Het gebouw behoorde tot het Grote Gilde. In 1510 versierden een groepje mannen met zwarte hoeden hier - in het centrum van Riga - een naaldboom ter ere van kerstmis. Na afloop van het feest verbrandden ze de boom en de versieringen. Hier zou de traditie van het versieren van kerstbomen vandaan komen.  De Zwartkoppen was een organisatie van ongetrouwde buitenlandse kooplieden, die in verschillende Baltische steden leefden. Het prachtige Gotische gebouw werd in 1941 verwoest, maar werd ter gelegenheid van de 800ste verjaardag van Riga herbouwd.

Het is een prachtig gebouw met een indrukwekkend uurwerk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Op dit plein was een muziekuitvoering van het plaatselijke muziekkorps. Ze speelden erg goede muziek en ook de figuren die daarbij gemaakt werden was een deelname aan een taptoe waard.

  

 

 

 

 

 

 

 

Standbeeld van Roland staat op hetzelfde plein. Van hem werd verwacht dat hij een goede rechter was, verdediger van de beklaagde en daarom werd zijn standbeeld op het raadhuisplein geplaatst. Het puntige eind van zijn zwaard wees naar het punt waar vandaan verschillende afstanden in Riga en Letland werden berekend.

 

Er zijn verschillende bruggen over Daugava en bij het zien van een trolleybus was het voor ons duidelijk: wij gaan een ritje maken. De trolleybus werd bestuurd door een vrouw en de conductrice deed ook haar werk. Geen woord Engels kende ze, maar ach met gebaren kom je een heel eind en ook weer terug als je de juiste gebaren maakt.

                        

  

  

                               

Buiten het centrum is het veel grauwer. De huizen worden eenmaal geverfd en daarna niet meer. Ook zie je allerlei kleine schuurtjes van afvalhout.

 

Op de terugweg zijn we voor de brug uitgestapt omdat ik foto's wilde maken vanaf de brug.

 

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Toen we weer op het plein waren hebben we geluncht. Eerst een heerlijke goulashsoep met broodjes en daarna hete chocolademelk met allerlei koekjes en truffels.  Die chocolademelk leek wel gesmolten chocolade; wat een zwaar goedje. Ik ben dol op chocolade, maar heb de helft laten staan en hoef voorlopig ook even geen chocolade meer.

De Zweedse Poort: deze poort werd in 1698 toegevoegd aan de vestingwal om de bevrijding van de Scandinavische bezetting van Riga te vieren. De man die de executies (beul) uitvoerde woonde in het appartement boven de poort.

En hij was een `gevoelig' man, want de nacht voor een `goede' executie zette hij een rode roos voor zijn raam.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De autokentekens zijn heel verschillend; het landenteken is LV en dan volgen er 2 letters en dan 2 tot 4 cijfers.

Ook hebben ze hier een aparte en functionele manier gevonden om de verkeersborden te bevestigen. Ze zetten de ijzeren paal in een autoband in een bak en gieten er dan cement in.

Het bezoeken van de basiliek was ingewikkeld, want telkens hing er een ander vel papier op met de mededeling dat de kerk gesloten was voor bezichtiging. Het was zondag en dus een topdag voor een kerk. Na een aantal maal voor niks naar de basiliek gelopen te zijn spraken we de jonge vrouw aan die `wacht' hield. Ze sprak - op het OH GOD na - geen Engels en kwam niet verder dan met een paar Duitse woorden gewikkeld in het Lets aan te geven dat er eerst een muziekuitvoering was en daarna een mis. Maar we kregen geen duidelijkheid wanneer we wel de dom zouden kunnen bezoeken.

Toen zijn we naar een andere kerk gegaan; een prachtig witte kerk en daar was een mis bezig. Je begrijpt er natuurlijk geen woord van, maar als je doet wat de rest ook doet val je minder op, behalve natuurlijk die grote Canon 350D en een rode rugzak.

Opvallend veel jongeren komen nog naar de kerk en gaan ook - tijdens de mis - biechten. Eerst kon er bij 1 biechtstoel en dus geestelijke gebiecht worden, maar toen een andere geestelijke zijn plaats in een andere biechtstoel in nam kon je zien naar wie de voorkeur uit ging, want meteen schoten van alle kanten mensen richting die biechtstoel. Het is best mogelijk dat hij op een goede manier de biecht af neemt en/of tips of steun geeft, maar als Nederlandse ex katholiek denk ik toch dat de penitentie (oefening van berouw en de weesgegroetjes en onze vaders) veel lichter bij hem zal zijn.

Aan het eind van de kerkdienst wenste iedereen elkaar wat en dat `wat' was iets goeds of fijns want ze keken allemaal vriendelijk erbij.

Heel vreemd was het ook dat er mensen halverwege de mis kwamen en ook dat er mensen bleven zitten voor de volgende mis.

 

Een alternatieve vorm van dubbel glas: het ene raam klapt aan de onderkant naar binnen op en en het raam aan de buitenkant klapt van bovenaf naar buiten toe. Op die manier regent het niet binnen!

 

       

 

 

 

 

 

 

De Nederlandse priesters zullen jaloers zijn op zo'n volle kerk.

 

De 3 broers: deze drie huizen zijn in verschillende eeuwen gebouwd; de 15e, 16e en 17e eeuw. Het huis van de 15e eeuw is het oudste huis van Riga en daar is tegenwoordig het museum voor architectuur gevestigd.

Een paar eeuwen geleden gold hoe kleiner de ramen hoe minder huur, dus zie je schattige miniraampjes.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Kathedraal (= kerk van de bisschop) nog even bezocht, het was immers zondag en dus namen we die er ook nog even bij. Deze kerk is gebouwd in 1225.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ter demonstratie heb ik een bekende figurant bereid gevonden om te laten zien hoe men een biechtstoel dient te gebruiken als je wil biechten. De geestelijke zit in het midden (komt daar het gezegde vandaan: de deugd in het midden en de rotzooi aan de zijkant?). Hij kan als het ware in stereo werken, want aan de andere kant is dezelfde mogelijkheid om te biechten.

 

 

 

 

 

 

 

Op weg naar de Jugendstilgebouwen hoorden we muziek en dus gingen we daar op af. Wellicht heeft het te maken met de festiviteiten rondom midzomer. Allerlei optredens, zowel modern als folklore volgden elkaar op.

Heel fleurig en leuk.

   

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                  

Na een lange wandeling waren we het zat en pakten een trolleybus. We hadden een plattegrond en ik kon ongeveer volgen waar we heen gingen. Uit het centrum en op een bepaald moment zaten we in E 6, maar dat was geen probleem. Gewoon een kwestie van het kaartje omkeren want op de achterkant ging het in het groot verder. Maar van lieverlede waren de straten niet meer op de kaart te vinden en dus waren we ver buiten het bereik van onze plattegrond. Op het eindpunt zijn we uitgestapt en na een stuk lopen kwamen we bij Mc Donalds. We wilden daar wat eten, maar de rij was zo lang dat we enkel een sanitaire stop hebben gemaakt en weer zijn gegaan.

Ja en dan is het een kwestie van redeneren: aan deze kant zijn we uitgestapt, dus moeten we oversteken om een bus terug te nemen. Geen punt, maar dan welke bus? Ach als je wat zit te schutteren met je kaartje en heel bedenkelijk kijkt dan komt er altijd wel iemand vragen of ze je kunnen helpen. Helaas doen dat ook mensen die enkel Lets spreken en dat schiet niet echt op. Als je niet weet welke richting zij bedoelen en zeker als ze verschillende punten op de kaart aan gaan wijzen. Dus weer een rondvraag gedaan naar wie er Engels spreekt.

Aan de rit te merken zaten we behoorlijk ver weg. Maar ach toen we weer in bekend gebied aankwamen waren we weer lekker uitgerust.

De bus kost hier erg weinig voor 42 eurocent kom je dus een heel eind weg en nog een keer dat bedragje ook weer terug.

Aangekomen in het centrum zijn we heerlijk gaan eten. Hier zijn erg veel terrassen en dus is het fijn om buiten te eten. Bovendien was het weer heerlijk.

Toen nog even de Russisch Orthodoxe Kerk bezocht. En ook hier is het gebruikelijk dat de armen en hoofd van de vrouwen bedekt zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       

 

 

Na een paar dagen Riga en directe omgeving, wilden we wel eens een stuk buiten Riga gaan bekijken. We zijn met de trein naar Jûrmala gegaan en bij Majori uitgestapt. Een leuk plaatsje aan het water. Hier heeft men heel goed ingespeeld op het toerisme.

Natuurlijk is het in een paar zinnen op te schrijven, maar zo eenvoudig is het  ook weer niet. Je moet eerst het station weten te vinden en met een plattegrond is dat al makkelijker maar als je een jonge man aanspreekt die redelijk snel loopt blijkt het nog sneller te kunnen gaan, want hij sprak Engels en moest ook die richting uit! Dat was weer boffen. Aangekomen bij het station hem netjes bedankt en dan volgt de volgende hindernis: waar gaat de trein naar toe, hoe laat en welk perron. De kaartjes kopen ging snel en de juf achter het loket maakte een ruime armbeweging naar rechts en zei nog wat onverstaanbaars en daarna fifteen minutes. We zijn dus maar in de zwaaiende richting gelopen en toen konden we kiezen uit een aantal perrons. Ja dus maar even vragen. Die vrouw was zo slim om 3 vingers in de lucht te steken en dus wisten we meteen dat die onverstaanbare klanken DRIE was geweest. Aangekomen op het perron de keuzes uit 2 kanten. Ja het werd een echte multiple choice dag. Dus toch maar even gevraagd en beide sporen bleken een trein in dezelfde richting te hebben, maar de een kwam eerder dan de andere. Ja dan is de keus snel gemaakt. 

De trein is heel breed (2 x 3-zitsbanken) en met geen enkele opsmuk. We zaten achterin en de trein maakte een aantal startgeluiden en dan viel hij weer stil. Als hij startte dan had het geluid veel weg van een slecht werkende noodaggregaat; hij rammelde aan alle kanten.

Maar na een minuut of 10 wachten zette het gevaarte zich in beweging. We wisten dat we ongeveer 30 tot 40 minuten in de trein moesten zitten en dus begonnen we na 25 minuten op te letten of er iets verstaanbaars uit de luidspreker kwam en of die enigszins overeen kwamen met de namen die we op de kaart zagen. Maar wij lezen natuurlijk die namen heel anders. Ze gebruiken hier andere letters, bijvoorbeeld â en û, maar ook starten ze woorden met 2 tot 3 medeklinkers; hoe je zoiets moet uitspreken?

Maar ach als je maar even vragend kijkt en gelijktijdig de naam Majori noemt krijg je altijd wel antwoord in het Lets en het ja-knikken en nee-schudden is hetzelfde als bij ons.

 In Majori kregen we een flinke onweersbui en zijn meteen maar even gaan lunchen. Nou was het woord EVEN hier zeker niet van toepassing en ik ben benieuwd hoe het er aan toe gaat als de zaak vol zit.

We gingen zitten in de veronderstelling dat er iemand zou komen om de menukaart te brengen, maar na 10 minuten zitten - wat overigens prima was met zo'n onweersbui en wij ons dus ook niet echt wilden haasten - was er nog niets gebeurd.

We zagen mensen binnen komen en die gingen meteen naar een gecombineerd buffet-toonbank en dus ging Frans daar ook maar eens bij staan. Er waren 4 klanten voor hem en elke bestelling werd heel rustig en nauwkeurig uitgevoerd door de vrouw. De man die ook achter diezelfde toonbank stond was de sigarettenvoorraad aan het bijvullen; een zwaar klusje voor hem want hij deed geen enkele poging om de vrouw - en in het verlengde daarvan de rij klanten - te helpen. De vrouw praatte op luide toon tegen hem, maar omdat er geen vertaling bij was weet ik niet of ze boos of dat hij wat aan de dove kant was.

Na een kwartier was het zo ver dat Frans aan de beurt was en hij bestelde 2 cappuccino en kreeg meteen te horen dat ze wel espresso had en thee maar geen cappuccino. Toen vroeg hij naar koffie met melk (bij ons koffie verkeerd), maar toen legde ze weer heel rustig uit dat ze wel espresso had en thee. Nogmaals vroeg Frans of ze koffie met melk had en dat wij koffie met melk wilden. En voordat ze het weer zou herhalen bedacht ze dat ze wel koffie met melk kon leveren en ging naar achteren en kwam terug met een kan water die ze in het espressoapparaat gooide. Daarna nam ze een duik onder de toonbank en haalde 2 tinnetjes koffiemelk uit de gesloten verpakking. Dus dat was al een behoorlijke vooruitgang, want dat was inderdaad melk wel niet de melk die wij wilden maar ach die bekende kniesoor hè.  En vervolgens werd het dus espresso met koffiemelk en kreeg Frans de suikerpot erbij. Toen het gebak, het was een soort appelding, dat werd in de magnetron gestopt en verwarmd. En toen moest hij 2 koffie, 2 schoteltjes met gebak en de suikerpot naar ons tafeltje vervoeren, want een dienblad was er niet en erom vragen zou wellicht voor nog meer vertraging zorgen. Het was een heel gebeuren maar het bleek bij de afrekening dat het heel voordelig was, dus kan men ook niet alle service verwachten. En de zon scheen weer toen we naar buiten gingen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een groepje alcoholisten: de fles wordt broederlijk  doorgegeven. Een ligt laveloos op de bank.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Als er zo gebouwd wordt, dan moet je wel respect voor de natuur hebben.

De terugweg was eenvoudiger, want we hoefden enkel op het juiste perron te staan, in te stappen (hoge instap trouwens) en te blijven zitten tot we de blik vanaf de spoorbrug op Riga  zagen komen.

 

 

Op het stationnetje van Majori en daar komt onze trein al weer aan....

Aangekomen in Riga nog even over de markt gelopen en in een soort  Beverwijkse markt - hele grote hallen met bijvoorbeeld vis, vlees, kleding enz. -waar de lokale bevolking komt.

Het vrijheidsmonument is voor de Letten een soort heiligdom. Het ontwerp werd gemaakt door de Letse beeldhouwer Karlis Zale in 1935. Het is een bronzen vrouw met als koosnaampje Milda. zij houdt drie gouden sterren in haar handen, welke symbool staan voor de eenheid van drie regio's van Letland: Latgale, Kurzeme en Vidzeme

De Franse ambassade is een prachtig gebouw.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog een stop bij Mc Donalds voor een ijsje en toen naar het hotel. Vanavond bij donker uit eten. We willen de stad ook eens op die manier zien.

Het ziet er trouwens opvallend schoon uit. Er zijn veel prullenbakken en er wordt geveegd.

Er wordt ook vrij veel gebedeld met name bij kerken zie je vaak bedelaars, een vermoeiende bezigheid moet het zijn want ze zitten vaak. Vandaag zag ik ook een hoogzwangere vrouw bedelen en dan zet je toch vraagtekens bij het waarom. Ik ben tegen het op deze manier bewust bedelen. Als mensen er nu iets voor doen, bijv. zingen - al is het niet mooi - of dansen of muziek maken of iets verkopen, dan vind ik geld geven oké. Maar ik vind het niet goed om het zo maar een handje op houden en geld te krijgen te stimuleren door geld te geven.

In het nieuwe Riga vind je straten vol monumentale Jugendstil gebouwen en daaraan dankt Riga zijn bijnaam `Jugendstilhoofdstad' van de wereld aan. De huizen zijn versierd met nimfen, waterspuwers, dieren, saters en wezens ontsproten aan de fantasie van de architect. Elk gebouw is dan ook uniek.

Naast de Jugendstilgebouwen zie je heel veel houten huizen en dat komt doordat er tot het einde van de 19e eeuw een wet bestond die het bouwen van stenen gebouwen buiten de stadsmuren verbood. De reden daarvoor was dat houten gebouwen gemakkelijk in brand gestoken kon worden om te voorkomen dat indringers de stad innamen.

Nadat ik mijn foto's en mijn verslag weer bijgewerkt had gingen we om 19:30 uur weer op pad. Eerst maar even een blokje van 2 uur gelopen, want ik wilde die Jugendstil gebouwen zien aan o.a. de Elizabetes ielâ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

J.F. Kennedy heeft in Riga gewoond en gestudeerd.

 

Op de terugweg liep er een dakloos vrouwelijke zwerver - geen verslaafde maar met een wellicht meer psychiatrisch ziektebeeld - en naar mate wij dichter bij haar kwamen gingen de haartjes in je neus trillen van de penetrante pislucht die al op een afstand van 5 meter van haar af walmde. En dan moet je haar nog passeren, want ze liep heel langzaam en helemaal in haar eigen wereld. Wel jammer dat dit soort mensen niet opgepakt wordt en verzorgd.

Om precies 21:30 uur kwamen we bij het Japans restaurant aan en gingen we dineren op het terras. Hier is een uitstekend rookbeleid, binnen mag niet gerookt worden en verschillende terrassen zijn zelfs opgesplitst in wel en niet roken.

Als het kouder wordt, dan kan je om een deken vragen want die liggen daarvoor klaar. Je ziet dan ook regelmatig mensen in een deken gehuld op een terras eten.

Na het eten en de cappuccino naar het plein gegaan en tegen 23 uur was het donker genoeg dat de lampen aan gingen; een prachtig plaatje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Je ziet hier opvallend weinig fietsen, brommers, scooters en motors.

En waar je ook steeds tegenaan blijft lopen is dat er relatief weinig mensen Engels kennen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

een paar mooie kiekjes op weg naar het openlucht museum

Het openluchtmuseum ligt buiten Riga. Om er te komen vraag je eerst in het hotel ongeveer de richting waar de bus mogelijk kan komen, dan loop je die kilometer(s) en dan zie je 3 bushalten. Weke bushalte moet je dan hebben. Dan ga je weer onderzoekend aan de slag en kijk en schat je in wie er mogelijkerwijs Engels zou kunnen spreken.  Ouderen vallen sowieso af, want als je hen benaderd dan hebben ze al de neiging om aan te geven dat ze je niet kunnen helpen en soms valt dat mee, want het aantal vingers opsteken werkte immers ook.

Dus weer een aantal jongeren gevraagd en de enquête van vandaag wees uit dat er 1 op de 5 jongeren Engels kan verstaan en spreken. In die situaties dat we geen enkel sprekende Let tegenkomen is een spelletje Hints handig.

Maar zoals altijd komen we waar we willen zijn en na ruim een half uur in de bus moesten we nog een paar kilometer lopen en toen kwamen we bij het park. Het is prachtig opgezet met ongeveer 100 authentieke gebouwen, boerderijen, artistieke workshops, windmolens, pottenbakkerijen enz. Ze zijn vanuit alle historische regio's in Letland verzameld en geeft een goed beeld van hoe de bevolking van de 16de tot de 20e eeuw woonde en werkte.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

boven: een sauna                                                                           en rechts: een molen

 

 

 

 

 

 

 

 

 

links: een slimme manier om de wei af te rasteren                                   rechts: het 'restaurant'

We hebben er geluncht en de prijzen waren belachelijk laag.

Voor de weg terug naar het centrum hebben we weer een paar meiden aangesproken en zij gaven ons advies. We zijn toen met een klein busje gereden waar ongeveer 17 personen in kunnen en ook dit kost weinig. Zo'n tocht van een ½ uur kostte - net als de bus - 0,30 Ls en dat is ongeveer 42 eurocent.

We zijn eerder uitgestapt omdat we nog wilden kijken of we iets voor Dani konden kopen. Helaas niet gelukt en dus kijken we morgen verder.

Daarna nog even de Dom bezocht en deze keer konden we erin.

Het orgel is beroemd en werd in 1884 gebouwd. Het was het grootste orgel in de wereld met zijn 6718 pijpen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Oud uurwerk van de toren

 

 

 

 

 

 

 

 

 

kanonnen

 

 

                                                                                                                                                                           

 

 

Daarna zijn we op het Liv plein een paar biertjes gaan drinken; heerlijk in het zonnetje.

De laatste volle dag in Riga hebben we wat lanterfanterend doorgebracht. We hebben nog even een bezoekje gebracht aan het kasteel annex regeringsgebouw en we zijn op zoek geweest naar een cadeautje voor Dani. Voor de anderen waren we al snel geslaagd, maar Dani is een ondernemend en pittig ventje en dus moet je wel kijken wat je hem geeft. Niks waar hij kleine dingen vanaf kan bijten en ook geen speeltjes waar hij te hard mee kan timmeren en gooien. Gelukkig toch nog geslaagd.

Het kasteel annex regeringsgebouw werd in 1330 door Duitse ridders werd gebouwd. De Duitsers kozen de locatie aan de oever van de Daugava rivier zodat ze de schepen in de haven aan zagen komen.

De seculiere machthebbers kozen telkens het kasteel als hun residentie. Na het verdwijnen van de Duitsers namen achtereenvolgens Polen, Zweden en Russen hun intrek in het kasteel.

Tegenwoordig bevinden zich kantoren van de president in het kasteel, maar zij woont er niet. Wanneer de president aanwezig is wappert niet alleen de Letse, maar ook de presidentiële vlag op het dak.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De poedertoren dateert uit 1330 en heette oorspronkelijk zandtoren, omdat deze op de Grote Zandweg stond. Met 24 andere torens maakte deze toren deel uit van de beschermingsmuren rond de oude stad. De huidge naam kreeg de toren in de zeventiende eeuw vanwege de kanonskogels en buskruit die er toen werden opgeslagen.

In 1625 vernielden de Zweden de Poedertoren, maar al heel vlot verrees er een nieuw exemplaar. Later vuurden ook de Russen kanonskogels op de toren af, maar daar bleken de drie meter dikke muren tegen bestand. De gaten zie je ok nu nog zitten.

 

Toen was het tijd om via internet in te checken en de boardingpassen uit te printen. Een internetcafé was snel gevonden en ingelogd op de KLM site, maar we kwamen niet bij het echte inchecken.

Na een uur gedoe zijn we maar een biertje gaan drinken en daar zaten we naast 3 jonge en energieke Nederlandse mannen die over van alles en nog wat zaten te praten. Zij wisten niet dat wij ook Nederlanders waren en dus was de verrassing groot toen ik een reactie gaf op een bepaalde opmerking van een van de 3. Ze zijn bezig om een uitzendbureau op te zetten in Riga en timmeren dus ook aan de Letse weg. Heerlijk om te zien en te horen hoe een van de 3 zijn kind aan de telefoon kreeg en heel openlijk kusjes via de telefoon aan het kind gaf.

Later nogmaals geprobeerd en ook toen kwamen we niet verder. Via internet een nummer opgezocht om de KLM te bellen en te vragen of er een storing of zo was. Dus vanuit Riga de KLM in Amsterdam gebeld en daar kregen we te horen dat we voor deze vraag een ander telefoonnummer moesten bellen en dat was een nummer in Engeland, want daar werd dit geregeld.

Nou ging ons dat net iets te ver. Dus aan het begin van de avond nogmaals geprobeerd en weer lukte het niet, dus wordt het gewoon weer de ouderwetse manier van op het vliegveld inchecken.

Wat kaartjes, zoals (trolley-)buskaartjes, entreekaartjes...