Tunesië
Het was even puzzelen welk land we in deze tijd wilden zien en kwamen uit bij Tunesie.
Eerst even een snel stukje geschiedenis.
Tunesie wordt altijd al bewoond door de Berbers. Eerst viel het onder de Vandalen en later waren het de Byzantijnen.
De Arabieren kwamen in de zevende eeuw en namen de Islam mee. De Spanjaarden wilden hun gebied vergroten, maar dat is hen niet gelukt. De Ottomanen waren wel succesvol in de 16de eeuw. De Bey van Tunis was een machtige gouveneur en regeerde als autonome vorst.
Maar toen de Bey in de 19 de eeuw geldproblemen kreeg, grepen de Fransen - die al Algiers ingepikt hadden - hun kans. In WO II deden de Duitsers nog een duit in het zakje. In mei 1955 volgde de autonomie en vanaf 20 maart 1956 kon het Tunesische volk hun '5 mei' vieren. In 1957 werd de republiek uitgeroepen en werd de toenmalige premier Bourguiba de eerste president. Hij was voortuitstrevend, want hij stelde de vrije zondag in en schafte de polygamie af als enig Arabisch land.
Maar het land werd niet meteen democratisch, want de keuze was beperkt tot de partij van Bourguiba; hij bezette alle parlementszetels.
In 1987 heeft Ben Ali het lef en dTunesiee durf gehad om Bourguiba af te zetten, omdat deze te dement was om verder te regeren.
Pas vanaf 1999 konden meerdere personen zich kandidaat stellen voor de presidentsverkiezingen. Ondanks dat werd Ben Ali toch voor de derde keer gekozen, maar de oppositie veroverde 20% van de parlementszetels en het aantal vrouwen neemt in die tijd toe tot 21.
Gelukkig stormde het niet meer zo, want dat heeft altijd invloed op de landings- en vertrekbanen op Schiphol. De hagel en kou was - volgens de weersvoorspellingen op de tv - gereserveerd voor het binnenland en het oosten van Nederland. Dus moet er tijdens mijn slaap toch iets veranderd zijn in het land, want wij reden in de hagel naar Schiphol.
Marc kent de weg heel goed want - net als Arno - werkt ook hij op Schiphol.
Hagel, sneeuw, zon, wind.
De vliegtuigen konden maar op een aantal banen stijgen en landen. Tunisair was ruim op tijd, maar de vliegtuigen mochten landen in volgorde van welk toestel nog de meeste brandstof had. Het toestel van Tunisair heeft dus menig rondje boven Amsterdam gevlogen eer het mocht landen.
Met enige vertraging zijn we opgestegen en onderweg hadden we wat turbulentie, maar verder was het een goede vlucht.
Aangekomen in Tunis begonnen een groot aantal mensen te applaudisseren. Zeker een vervanging van wat vroeger de rozenkrans was....
Op de luchthaven stond Lotfi ons al op te wachten. Hij spreekt erg goed Nederlands en heeft humor; een groot goed als je samen 8 dagen moet op trekken.
Onderweg naar het hotel hebben we een stop gemaakt bij het Aquaduct van Hadrianus. Een inmens groot ding met een verloop van een kleine 40%, dus op het 92 kilometer lange aquaduct was het verloop 39 meter. Het verloop was zo groot om het water continu te laten stromen. Knap dat men dit allemaal heeft kunnen bedenken en maken zonder gebruik te kunnen maken van de moderne apparatuur zoals computers enz.
Tunis ligt aan de uitloper van het Atlasgebergte. Om de afmeting te zien: Frans staat rechts in een nis.
onze bus van Aquasun
Het hotel is mooi; een soort nederzetting van lage gebouwen.
Ons hotel ligt even buiten Tunis in Hammamet.
Er is een leerplicht en de kinderen leren op school het Hoog Arabisch en Frans. Het Tunesisch is de gesproken taal, zoals thuis en op straat gesproken wordt. Meisjes dragen roze unoformen en jongens blauw of zwart. Nu is het not done voor stoere jongens om in uniform naar school te gaan. Het is veel stoerder als ze net doen alsof ze geen uniform dragen en ook hun boeken niet in een tas doen, maar gewoon los in de hand dragen. Natuurlijk is het uniform wel op school aanwezig en wordt elke coole jongen weer gewoon een van de leerlingen.
Vroeg uit de veren want om 5:30 uur zou de wekker aflopen. Zou...want Frans had zijn mobiel nog op de zomertijd staan en dus was het 4:30 uur! Wij zetten de alarm op ons mobieltje altijd verschillend, zodat we - als de ene mobiel het begeeft - de andere zijn werk nog kan doen.
Normaal hebben we geen anderhalf uur nodig, maar we moesten de koffers nog inpakken en dat vergt altijd wat preciesie om alles zo neer te leggen dat het deksel weer dicht kan.
De eerste stop was een lokale markt in Enfida met kleurrijke kruiden, vruchten, lappen en mensen.
kalkoen gekocht en rechts: tanden en broek kwamen overeen: beide waren ongelijk en hadden de beste tijd gehad
kleurrijk prachtige vrouw
deze meneer zal geen kou gehad hebben rechts: aan zijn rechterarm hangt een levend lammetje [die schuimachtige dingen zijn natuurlijke badborstels of massageborstels]
de hakkenbar lapjes en kleding
in het zand liggen konijnen, kwartels, kippen, kalkoenen heel rustig, want hun poten zijn aan elkaar gebonden
meneer draagt zijn zonnebril wel heel apart
en rechts: volg de pijl
de bedden en kasten afdeling En zo gaat het hier in 2008 nog ....
Na deze prachtige start van de dag ging de tocht verder naar Kairouan; een monumentale stad die in Tunesische toeristische boekjes beschreven wordt als de vierde stad van de islam (na Mekka, Medina en Jerusalem).
We hebben een aantal topics bezocht:
de waterbassins van de Aghlabieden
een bassin in de verte en rechts zie je de weerkaatsing van de muur in het water met vogels
de zon door de vlag mausoleum, vaak naam van een heilige, maar er ligt vaak geen dode
Grote Moskee
de boeken bevatten verhalen van de Koran; ze zijn voorzien van strepen en die geven de volgorde aan van de verhalen
de moskee van Sidi Sahib
De poort heeft een linker -en een rechterdeur met elk een klopper. De klopper aan de linkerkant was voor de vrouwen en die aan de rechterkant voor de mannen. Ze maken verschillende geluiden en dus kon men aan het geluid horen of er een man of vrouw aan de deur stond. Als een vrouw alleen thuis was en ze hoorde de rechterklopper, dan riep ze in de hal dat er geen mannen in huis waren en dat was het teken dat de man terug moest komen als er wel een man thuis was.
straatbeeld
bourgainville
En toen stond Sbeitla op ons lijstje. Hier hebben we de Roemeinse en Byzantijnse opgravingen kunnen zien. Zoals de thermen, het forumcomplex, de triomfboog van Antonius Prius en doopfonten.
geribbelde stenen potjes werden gebruikt voor de stevigheid
doopfont olijfoliepers
En toen richting Tozeur.
Prachtig hotel, maar met een bijzondere indeling. De receptie zit op de tweede verdieping en dat is tevens de begane grond en als je naar de eerste verdieping wil dan moet je een verdieping omlaag. Maar dan zit je aan de achterkant waar ons balkon is, toch weer hoog.
De oorspronkelijke kleding van de vrouwen van Tozeur is zwart en dat zou een teken van rouw zijn omdat alle mannen - echtgenoten, vaders, zonen - door de Soenieten meegenomen werden en vermoord.
En er is een soort van reclame te bespeuren: als een vrouw zwart met een witte streep draagt dan is ze in de reclame (beschikbaar om echtgenote te worden), maar is een vrouw getrouwd dan heeft ze een blauwe streep op haar zwarte gewaad. Wel reclame, maar niet reclameren?
De dadelpalmen zijn onder te verdelen in de mannetjes en vrouwtjes. Op een veld vrouwtjes staan slechts enkele mannetjespalmen. De bevruchting wordt handmatig gedaan. En als men geen mannetjespalm heeft, 
gaat men naar de markt om het zaad te kopen.
In november is de oogsttijd. De vruchten - dadels - worden op een bepaald moment beschermd tegen eventuele regenbuitjes en/of vogels door er plastic om de trossen te wikkelen.
Dadelpalmen die niet bevrucht zijn geven kleinere vruchten, ze zijn anders van kleur en niet te eten.
De nieuwe dag begon met een bezoek aan het Dar Cheraitmuseum. Hier zie je allerlei mooie voorstellingen van hoe mensen in vroegere tijden leefden, maar dan wel van de gegoede klasse. Een mooi opgezet museum en net niet te groot of te klein. Willem Alexander is er een tijd geleden - zoals we aan de publicaties aan de muur konden zien - ook geweest, dus we bevinden ons in goed gezelschap.
Een mooie versiering van een rotonde en hier is een speciaal verkeersbord: overstekende dromedarissen
Iedereen van de groep doet mee aan de facultatieve uitstapjes.
Het stoomtreintje was er een van.
Het is een knalrode trein met een groene locomotief, die ooit door Frankrijk aan de bey (= gouverneur) in 1912 geschonken is.
Deze toeristische attractie rijdt vijf keer per week van Metlaouinaar de Wadi Selja. Het heeft zelfs een restaurant aan boord; 'de rode hagedis' noemt men de trein. Hier eindigt het van Tunis naar het zuidwesten lopende staatsspoor. Je passeert onder andere twee kort op elkaar volgende tunnels en dan kom je in een groot dal met aan de linkerkant 'de Sabelslag'; een smalle kloof welke toegang biedt tot het dal.
En dan gaat de stoomfluit en iedereen moet instappen en rijdt de trein weer verder naar de volgende stop.
Hierna gingen we naar een superette om onze lunch te kopen die we in de bus aten. Tijd om ergens uitgebreid te lunchen is er niet, omdat het programma elke dag behoorlijk gevuld is.
Frans maakt elke dag een lekker stokbroodje met smeerkaas.
En bij de plaats waar we in de jeeps zouden gaan om de schilderachtige bergoasedorpjes Mides, Chebika en Tamerza te bezoeken stonden drie campers. De eigenaars waren Belgen die een maand of zeven allerlei landen bezochten. Ze hadden de nacht op deze plek doorgbracht, maar de politie vond dat geen goed plan en is als bescherming bij hen gebleven. Wat een service!
Wij dus de jeep in en de chauffeur had waarschijnlijk een flinke portie hete pepers gegeten, want hij scheurde over de smalle weg. Deze weg moet met jeeps of personenauto's afgelegd worden, want het is verboden voor bussen en dat is begrijpelijk als je merkt hoe stijl je omhoog gaat op die smalle weg.
De tocht nadert de Algerijnse grens en het landschap is fascinerend met grootste bergen en groene oasen. De canyon is werkelijk prachtig.
een rode libel
de was hangt niet buiten, maar de kooplui bieden hun kleurrijke handelswaren aan en onder staat Lotfi boven een afgrond; mij niet gezien
nog een watervalletje en een bloeiende plant op de voorgrond
rechts: woestijnrozen= een uitkristallisering van zout, kalk en andere mineralen; ze lijken ook wel op de vorm van rozen vandaar die naam
In de zomer is de temperatuur in de woestijn toch nog heet, alleen in de winter is het daar 's nachts wel koud.
handige borden
te koop: een levende broche of een slang of een schorpioen.....
die witte streepjes zijn de waterstroompjes beneden in het dal en rechts: de banen de weg
de ondergaande zon en vrij rondlopende dromedarissen....
Dag 4 begon in het stadje Tozeur -> lekker zelf rondsnuffelen. Prachtige karakteristieke koppen van de mensen. De huid van het gezicht heeft geleden onder de zon, het zand en het leven zelf.
om dit soort stenen en motieven is Tozeur bekend en rechts kinderlijke creativiteit op de muur
Een verzameling deuren:
wat een leuke binnenkomer, zo'n deur...
vervoer: bus, vrachtwagen, ezelkar, brommer, paardenkar, auto en voetganger, maar geen fiets...
Nog wat mooie of speciale mensen en/of plaatjes.
de ingang van de markt de slager wijst een egeltje aan, terwijl wij juist zijn koelcel bewonderen...
dit is Ben Ali de president vanaf 1987, maar volgens mij is de foto aan een update toe...
We hebben wat gekocht en toen gevraagd om een foto te mogen nemen en natuurlijk ook 1 van alleen zijn gezicht; een gezicht met sporen een karakteristiek gezicht
een kop van koe, dromedaris of schapenvel met kop wil zeggen dat er vers geslacht vlees te koop is
De zoutpan Chott El Djerid is een gigantisch groot gebied met een witte en zanderige uitstraling. Er wordt natuurlijk zout gewonnen en voor de consumptie wordt er jodium toegevoegd. Verder wordt er ook zout als strooizout uitgevoerd. Er is een weg dwars door de vlakte heen gelegd.
En luxe is ook op de zoutvlakte te vinden, want er is een keuze uit toilet normal = een hurktoilet (frans toilet) of toilet comfort = een wc pot. Nu nog de werkster om het schoon te maken...
Nog een extra stop om de door de natuur ontstane grillige vormen.
dromedarissen trekken alleen verder in groepsverband
een vergezicht op een dorpje en op een begraafplaatsje rechtsonder
Mensen worden hier meestal op hun zij begraven met het gezicht naar het zuidoosten = Mekka en anders op hun rug en met dien verstande dat als ze herrijzen ze in de richting van Mekka kijken.
het lijkt wel een maanlandschap
Een oase is een gebied met bomen en gewassen, vaak van verschillende mensen.
Je kan spreken van verdiepingen beplanting:
- Begane grond: voor de pepers en lage gewassen
- 1ste verdieping voor de vijgen, citrus, granaatappelen enz.
- 2de voor de dadelpalmen
- Zo heeft elk gewas wat goed voor het gewas is en het palmendak beschermd hen tegen de krachtige zon.
Via Douz waar we geluncht hebben gingen we een traditionele Berberwoning in Matmata , welke als decor voor de opnames van Starwars gediend heeft:
Een stuk verder mochten we een nog in gebruik zijnde Berberwoning bezoeken. Het kind vond onze ballonnen prachtig; opblazen lukte hem nog niet maar hij heeft er nu genoeg om te oefenen.
de kippen op het erf en de hond die de wacht houdt
het ventje had zo'n plezier met de ballonnen
De lemen muren zijn isothermisch: in de zomer zorgen ze ervoor dat het niet te warm wordt en in de winter houden ze de kou buiten.
Weer op weg en bezochten we in Gabes een kruidenmarktje en daarna naar ons hotel. Dit hotel werd door vreemd licht verlicht. Zou het zijn om niet te kunnen zien dat het niet echt schoon was???
De dag begon om iets voor 6 en de meeste hotels bieden hun gasten een wake-up call via de telefoon aan, maar dit hotel deed de wake-up call nog manueel. De gangen waren lang en dus werd ik al ruim voor de tijd wakker, omdat hij op de deuren aan het bonken was.
En nu bleek dat we pal aan zee zaten en kon ik vanaf mijn balkon de vissersbootjes voorbij zien komen in het schemerlicht van de naderende dag.
We moesten eerst een flink aantal kilometers afleggen en dus werd er een nicotine-plas-pauze ingelast. Maar de hele groep rookt niet, natuurlijk zijn er wel een aantal plaskandidaten.
Anne is 4 maanden zwanger en dus begint de blaas onder druk te staan. Maar ook niet zwangeren en mannen maken gebruik van deze plaskans.
Het was een mooie locatie en in deze streek hebben ze iets met mozaïeken.
En dat bleek zeker toen we in El (D)Jem kwamen waar we het archeologisch museum bezocht hebben met prachtige mozaieken. De afbeeldingen worden nauwgezet in een tableau geplaatst en men maakt alleen gebruik van het originele materiaal. De mozaieken werden grevonden in Romeinse villa's. Men maakte eerst foto's en dan werd de vloer stukje bij beetje op deze plaats weer neergelegd aan de hand van die foto's. Is er geen materiaal dan laat men het vlak leeg, maar smeert er wel een soort pleisterlaagje in om te voorkomen dat de stukjes van plaats veranderen.
Sinds 1960 zijn men bezig met die opgravingen en door de daar gevonden mozaiekafbeeldingen kon men zien welke voorstellingen er in het amfitheater werden opgevoerd.
rechts een manier van dakpannen leggen
Hier dichtbij ligt het Amfitheater. Het is zo'n 1800 jaar geleden gebouwd door de uit Libie afkomstige keizer Septimus Severus. Het bood plaats aan 27.000 toeschouwers en de omvang was 427 meter. Naast Rome en Verona was dit het grootste amfitheater. In het begin vochten gladiatoren met wilde beesten, maar later werden het gevechten van wilde dieren met gevangenen of anders denkenden. Heden wordt het voor festivals gebruikt.
De olijfproductie is heel belangrijk. De bladeren van de olijfbomen hebben aan de bovenkant een taaie laag en haartjes aan de onderkant om vocht op te vangen en vast te houden. Als de olijven groen zijn dan zijn ze jong. Als ze zwart zijn dan worden ze geoogst door gebruik te maken van een soort plastic kammen. De zwarte olijven worden geperst tot olijfolie en vaak aan het buitenland verkocht. Het aantal olijfbomen op een perceel is afhankelijk van hoeveel vocht er in de grond zit. Vaak zet men muurtjes om het vocht vast te houden.
dit katachtig wezen betrad stoer de arena...
Op de binnenplaats was een groot rooster geplaatst over een open ruimte. Tot voor enkele jaren was het nog gewoon open, maar een Japje was te hevig aan het fotograferen en viel in het grote gat. Gevolg een gebroken been en een boze Japanse ambassadeur die voor zijn burgers op kwam en eiste dat de opening afgedekt zou worden.
op weg naar de bus kwamen we dit gezelschap tegen
het is overal vreselijk stoffig en van die hele fijne stof wat overal door heen gaat
Zo hoorden we ook nog - en ik weet niet of het echt waar is - dat de Japanners die hier op vakantie zijn dat zij vooraf vast hadden laten leggen dat ze elke dag op een bepaalde plaats de zonsopgang zouden kunnen zien. De consequentie was dat ook de gids dus telkens rond 4 of 5 uur op moest staan om hen daar naar toe te begeleiden. Het zal wel in de naam zitten: LAND VAN DE RIJZENDE ZON
Volgende halte was Monastir waar een van de oudste Islamitische bouwerken staat. Het is een vesting met de functie om dit deel van het land te beschermen tegen Christelijke kruisvaarders. De verdedigingslinie liep van Egypte tot en met Marokko. Het is de enige moskee zonder minaret. De toren nam deze functie over.
Vroeger werd de informatie overdag met spiegels gedaan en als het donker was gebruikten men licht. Bij gevaar kon men - op die manier - in een uur tijd een bericht over de hele linie doorgeven.
Enne ...Habib Bourguiba is in Monastir geboren.
stadsmuur
Tot slot naar ons hotel in Sousse en weer een prachtige kamer. En 's avonds na het diner nog even naar de haven gelopen. Er liggen prachtige schepen. Een was er al langs onze hotelkamer gevaren, want ook nu kijken we weer uit op zee.
Het zal weer een kort nachtje worden, want de alarm staat op 5:45 uur....
Het bekende ochtendritueel: opstaan, wassen en aankleden, ontbijten en koffers inpakken - die we trouwens hier helemaal niet hoefden te dragen. Lotfi regelde de kamersleutels en zorgde er voor dat de koffers naar je kamer gebracht werden en de volgende ochtend ook weer opgehaald werden. Lotfi is trouwens sowieso een goede regelaar en dat komt de groep ten goede, maar ook weet hij heel veel te vertellen van zijn land.
Eerste stop: Zaghouan voor het Nympheum, een watertempel uit de Romeinse tijd die de stad Carthago van water voorzag. Dit heeft de stiefzoon - Antonius Prius - van Hadrianus gebouwd. Het sloot aan op het aquaduct wat gebouwd is door Hadrianus. Er staat een grote zuil bij en ook is er een kapiteel, waardoor men de gedachte had dat het een tempel was.
die vreemde figuren met die lange oren zijn bedoeld om de mensen attent te maken op het opruimen van hun rommel
de ronde stenen buis is de doorgang van het water
Dougga was een eindje de bergen in rijden. Het is een belangrijke historische plaats omdat deze Romeinse stad zo goed bewaard is gebleven. En er is nog zo veel dat niet opgegraven is.
Het Capitool van Jupiter, Juno en Minervan zijn er te zien.
heen al rokend op de ezel en terug al rokend naast de ezel
Het fijne stof/zand komt overal doorheen. In het flitsmechanisme van mijn fototoestel begint al een knikkerbaantje te vormen.... Er hoeft maar een voertuig voorbij te komen of een toevallig briesje en de natuurlijke krachten van het zandstralen worden in werking gesteld.
Je ziet hier - net zoals overal - veel Japaners en ze spreken vaak alleen maar hun eigen taal, waardoor ze compleet afhankelijk zijn van hun gids. Als zo'n Japje de groep kwijt raakt, zie een zeer paniekerig wezen op en neer rennen met ogen vol van angst en onrust.
Naar dit dorp zijn mensen uit Andalusie heen gevlucht en hebben mede hun stempel gedrukt op de bouw.
Tunis was onze eindhalte van vandaag. Een prachtig hotel; super luxe.
Vroeg uit de veren voor de laatste dag van de rondreis en het werd een prachtige dag.
Wat waren die Romeinen toch slimme bouwers. Het aquaduct dat bij de plek op zijn einde liep. Gelukkig is er nog te zien hoe het een en ander in elkaar zat. Antonius Prius was een druk baasje zo te zien.
Carthago is een wijk op stand, want men betaalt hier voor een gelijkwaardig huis veel meer dan in de rest van de stad. En natuurlijk woont de president in dit gedeelte; veilig chter een uitgestrekte witte muur. Het is verboden om het paleis te fotograferen en overal staan er camera's en/of bewapende mensen om alle oogjes in alle zeilen te houden.
Maar niet alleen de president woont hier, maar ook diverse ambassadeurs.
Byrsa vanaf de Byrsaheuvel heb je een mooi overzicht over de zee, de opgravingen. Er is een ex kathedraal en de resten van een vroegere necropolis (dodenstad); deze stamt uit de 7de en 6de eeuw voor Chr. En wat er overgebleven is van de muur van het Fenicische Carthago, waarop Rome het nieuwe Carthago bouwde van de 3de eeuw na Chr.
Punische huisjes
Octavianos was echt in voor een oorlogje en hij liet geen kans onbenut om hiervoor propoganda te voeren. De Romeinen waren niet alleen slimme bouwers, maar ook doortrapte afbrekers. Zo wilden ze de grond onvruchtbaar maken en dat deden ze de grond met zout om te ploegen; niks groeide er meer.
Het Nationaal museum met prachtige mozaieken en beelden.
Silenus met een wijnzak en ....
Punisch schrift op de steen
In deze periode van het jaar zie je er veel schapen die te koop worden aangeboden. Dit is voor het offerfeest en omdat het Islamitisch jaar 354 dagen telt valt het feest elk jaar 11 dagen eerder. Kinderen gaan met hun ouders mee om een schaap uit te kiezen en dan mogen de kinderen het schaap een naam geven, verwennen met lekkere dingen en aandacht. Het mooiste is als een schaap gewoon bij het kind blijft lopen als het in de straat loopt (het schaap is dan gewend om iets lekkers te krijgen en gaat voor die winst). Maar na verloop van tijd vertellen de ouders HET VERHAAL van offeren van een zoon en daarvan in plaats een schaap enz. De kinderen worden boos, verdrietig, gaan onderhandelen om het schaap zelf te kopen om te voorkomen dat het schaap geofferd wordt. Maar als de slager arriveert is hij de laatste die de hele boze bui nog eens over zich heen krijgt, maar het onvermijdelijke gebeurt. De slager bindt de poten bijeen en dan wordt het schaap gedood en opgehangen zodat alle bloed eruit kan lopen. Daarna wordt er lucht in geblazen waardoor het vel beter los laat van de huid.
Wat een traumatische ervaring moet dat zijn voor een kind en ik kan me niet voorstellen dat dit elk jaar op dezelfde manier gaat. Als je dit een keer hebt meegemaakt dan weet je wat er komt; ook al ben je kind.
Rechts: buiten weerspiegelde de kathedraal in een ruit
Overblijfselen van zerken van geofferde kinderen. In vroegere dagen zouden jongens van rijke ouders geofferd worden aan een speciale god voor vruchtbaarheid (dus meer kinderen). Kinderen van arme ouders mochten niet geoferd worden. Nou die hadden dan nu eens een keer mazzel. Het konden peutertjes zijn of ouder.
straatbezem van een plant en de straatveger in aktie
de Punische haven En toen kwamen de thermen van Antonius Prius weer.
Sidi Bou Said is een oord waar veel kunstenaars, auteurs enz. graag enige tijd verbleven, zoals Paul Klee, Simone Signoret. Prachtig witte huizen met blauwe deuren en ramen.
Chauffeur was Faisal; een rustige en lieve man.
De gids was Lotfi; een hele goede gids en hij wist veel te vertellen van zijn land. Hij zei dat veel mensen zijn naam verkeerd uitspreken en dat is heel goed mogelijk, want hij zegt zo vaak dat men hem Lof-ti noemt in plaats van Lot-fi, dat mensen wellicht beginnen te twijfelen.
Lotfi is erg taalvaardig en speelt met de Nederlandse taal en maakt soms bewuste kwinkslagen zoals een vrijgezellige man.
Over het weer: saai weer hier want de zon schijnt, als het regent dan is het spannend weer en dan regent het niet maar het zegent!
Ook hoor je bij de pracht en praal Lotfi vragen/zeggen: 'Is dit normaal? Nee, dit is niét normaal!
stippeltje voor stippeltje
Bardo museum is het belangrijkste museum van dit land en een van de belangrijkste van Afrika. Waar eens een harem van de bey werd ondergebracht zijn er nu andere pronkstukken te zien. Het geeft een beeld van voorwerpen door de eeuwen heen.
De groep bestond uit: 7 x een koppel, 7 x single, waarvan 11 vrouwen en 10 mannen en als extra: een baby in de broedruimte van mama Anne.
er was nog zo veel meer...
Heerlijk vrije tijd om zelf in de stad rond te lopen en Tunis by night te zien
ingang van de Medina en rechts de schouwburg/opera in de verte een verlichte grote Tunische Big Ben
De groep - op 4 personen na waaronder wij - vertrokken naar Nederland. Ze werden door Lotfi en Faisal om 5:45 uur naar het vliegveld gebracht. Om 7:30 uur werden wij opgehaald en gingen we op weg naar El Kantaoui; een flinke trip. Gevolg is wel dat we volgende week om 4 uur in de nacht moeten vertrekken om op tijd op de luchthaven te zijn. Maar ach dan zijn we uitgerust.
Omdat de meeste mensen van de groep de link van mijn site hebben is het misschien nog even leuk om te weten dat Lotfi de reis naar El Kantaoui slapend wilde doorbrengen, maar toen hij al een oog dicht had en met het tweede bijna zo ver was, slaakte hij een gilletje. Lotfi was vergeten om zijn koffer mee te nemen. Dus moest Faisal weer terug met de bus.
Wij zitten dus nu nog een weekje om wat te genieten van de zon en zee. Het kwik loopt op van 23 in de schaduw tot 58.7 helemaal beschermd in de zon. Maar met het zeebriesje is het gelukkig minder heet.
Onze kamer is prima, maar de badkamer vind ik geweldig; een groot rond bad. Heerlijk om aan het eind van de middag lekker samen in te bubbelen.
De zee neemt hier niet alleen, maar geeft ook! Van lieverlede wordt de berg met een soort van zeewier steeds hoger.
We zijn nog een weekje in El Kantaoui gebleven.
Een kamer als uit een sprookje met een klein balkonnetje op het zuidoosten; dus tot een uur of half 3 hebben we zon op ons balkon. En helemaal leuk is de badkamer met een groot rond bad. De baden zitten in de gele ronde pilaren van het hotel en er zijn telkens 2 kamers met 2 badkamers naast elkaar. Ze zijn hier gek op spiegels; spiegels aan de muren, spiegelglas in de deuren...
En tussendoor zie je de zee.
Wat me opvalt is dat de Tunesische mensen vriendelijk en slim zijn. Als ze met je praten raken ze je vaak heel zacht aan en ze pakken talen heel snel op en spreken het ook nog goed uit. De verkoop is natuurlijk wel aanwezig en iedereen prijst zijn eigen winkel of restaurant aan, maar het is niet opdringerig.
De eerste dagen zijn we de omgeving gaan verkennen, zoals de haven van El Kantaoui.
Maar eerst even het geld en een nummerbord.
Het stikt overal van de katten en ze moeten maar zien hoe ze aan hun eten komen... Het zou verstandig zijn om een sterilisatieprogramma te ontwikkelen, want ze fokken maar door.
De kattentaal is MIAUWWWW!!!
prachtig de vlag van Tunesische gedeeltelijk aan de hemel: Maan rechts en ster links
Vandaag zijn we naar Sousse geweest. We wilden eerst de bus pakken, maar het was zo'n heerlijk weer dat we besloten om te lopen. Nou is Sousse op zich niet zo ver, maar het centrum ligt altijd verder dan de rand van de stad. Ook werd 'centre de ville' wel voor auto's aangegeven, maar niet voor voetgangers. Dus hebben we alles bij elkaar 2,5 uur gelopen. Ja en dan ben je aan een terrasje toe. Heerlijk een achteraf-terrasje bij zee.
rechts: spreeuwen, die worden de kop omgedraaid
waar je bij staat en gepluimd, dus zijn hier ook spreeuwen een consumptieartikel.
We hebben een paar mooie schalen gekocht, Fatima = de vorm van een hand en betekent GELUK.
Een bewolkte en winderige dag, dus naar zee gewandeld. De zee was krachtig en laat weinig strand over en om er voorbij te gaan moet je het juiste moment kiezen, maar dat duurde me te lang dus een paar natte schoenen, sokken en broekspijpen.
rare dingen geeft de zee: soort egelachtige bolletjes die heel licht zijn en rechts wat groenachtige blubber
stenen met isolatie gaten
Het eind van de winderige en totaal bewolkte dag was er boven zee het avondrood te zien en ik weet niet of dit nu wel of geen water in de sloot bracht. In elk geval scheen de volgende dag de zon of hij nooit weg geweest was.
Wat een prachtige avondlucht, maar die van de ochtend doet er niet voor onder.
Het merendeel van de hotelgasten zijn Duitsers en enkele Engelstalige mensen. Ik heb de indruk dat zij hier langere tijd verblijven om de kou in ons werelddeel te ontvluchten.
Er is ook een Engelstalige vrouw die behoorlijk hallucineert. Ze praat behoorlijk hard als de rem (controle van andere mensen) er niet op zit en in het restaurant - waar dus meer mensen zitten en haar kunnen horen - doet ze het zachter. Wel heel sneu dat iemand zo vereenzaamd, want de meeste mensen mijden haar omdat ze het wellicht niet begrijpen en dus eng vinden.
Ze heeft gelukkig wel structuur aangebracht in haar dag, want rond 9 uur gaat ze ontbijten. Van de week zat ze
's middags op het terras achter een fles witte wijn en daarna volgde nog een fles, maar ze was weer op tijd aan het diner en dat smaakte haar ook goed.
Niet alleen de mensen zijn hier slim, maar ook de beestjes. In het restaurant komen elke dag 2 mussen ontbijten en wij hadden een aangebroken cake in de kast liggen, maar die was geconfisceerd door de mieren.
de lantaarnpaal is helemaal in balans met de duifjes
De laatste volle dag hier. Vannacht moeten we om 4 uur vertrekken en dus rond half 4 opstaan. Vandaag dus nog heerlijk geprofiteerd van het lekkere weer. Opvallend is de benadering hier; een ober zegt bijv. dat hij nootjes neerzet voor de een en niet voor de ander.
Nu een schone zee; geen zwart zeewier. Er wordt gesnorkeld.
En toen werd het 6 december en om 3:10 uur uit bed, want om 4 uur zouden we worden opgehaald en naar het vliegveld gebracht worden. Dus rond 3:50 uur waren Nel, Dig (zit echtpaar was ook zo slim om een weekje erbij te boeken), Frans en ik in de grote lobby aanwezig. Het werd 4 uur, 4:15 uur.... Een vraag gesteld over wanneer het busje zou komen...Antwoord: over een minuut of 5. Weer 10 minuten verder en dus weer vragen gesteld en de antwoorden waren nu: De bus komt uit Monestir, komt over 5 minuten, komt zo... Nee dus.
Frans had in de loop van de week nog even gevraagd of alles goed geregeld was en dat werd beaamd. De man van de balie zei zelfs dat - als er wijzingen waren - hij dat te horen zou krijgen en het aan ons zou doorgeven.
Ook Lotfi was heel stellig geweest toen hij afscheid van ons nam, dat er niks mis zou gaan. Nou had ik al een bepaald voorgevoel en helaas kwam dat dus uit. Als je weet dat je 150 km. ver van het vliegveld bent, je vlucht om 8:05 uur gaat en daar 2 uur eerder moet zijn, dan wordt de tijd toch steeds krapper. Uiteindelijk hebben we aangedrongen op het bellen van een grote taxi. Om 5:15 uur kwam een stevige auto en die hadden we nodig. De man was een uitstekend chauffeur en met een vaartje van ruim 155 km was dit onze eerste vlucht van de dag. In een kleine 5 kwartier stonden we op het vliegveld en konden we meteen inchecken. Met de snelheid nog in ons systeem moesten we even afkicken om daarna rustig naar de incheckbalie te gaan. De vlucht naar Nederland duurde 3 uur met hier en daar wat turbulentie.
Ik vraag me wel af hoe lang ze in het hotel gewacht zouden hebben als wij niet aangedrongen hadden om een taxi te bellen....