Vietnam
De taxi die ons naar Schiphol zou brengen was en half uur te laat, maar gelukkig had ik al plaatsen in het vliegtuig gereserveerd. We hadden een tussenstop in Zürich, waar we even op de luchthaven mochten winkelen, en daarna in 11 uur vliegen naar Bangkok. Intussen mijn horloge 5 uur doorgezet en de Lariampil ingenomen (1 x per week 1 pil en daarmee moesten 3 weken voor vertrek starten en in totaal 11 weken). In Bangkok moesten we overstappen en daar hadden we ruim 3 uur de tijd voor om uit te vinden waar we moesten zijn.
Bij aankomst in Ho Chi Minh viel de warmte als een vochtige hete deken over ons heen.
Meteen dollars gewisseld: 1 U$ = 11.663,00 dong en 5500 dong = 1 gulden, maar voor het gemak rekenden we gewoon 5000 dong = 1 gulden.
Ho Chi Minh of Saigon is erg levendig. De straten zijn vol met vooral brommers, maar ook auto's en cyclo's (fietstaxi) en iedereen heeft een toeter of claxon en gebruikt die ook om aan te geven dat zij gaan rijden en de ander dus uit moet kijken.
De tropische regenbui veroorzaakt een benauwde atmosfeer en als reactie daarop worden druppeltjes vocht uit mijn poriën geperst om in straaltjes langs mijn lichaam te lopen. Wat ben je dan toch weer blij dat er bier is zodat je het vocht kan aanvullen, want de hele dag water drinken is ook geen avontuur.
De volgende dag een cyclo gehuurd en ons oor Saigon laten rijden; een belevenis om aan het woelige verkeersbeeld deel te nemen. Het gaat allemaal maar net en soms moest ik echt mijn arm intrekken omdat er geen ruimte meer naast was.
Omdat we gewend zijn dat niet elk hotel dagelijks schone handdoeken geeft, hebben we een vast systeem: voor de handdoeken is dat de linker handdoek voor het bovenlichaam is en de rechter handdoek voor de onderkant van het lichaam. Zijn er 3 handdoeken dan is de handdoek die het dichts bij de wc hangt de handdoek voor de handen en de andere 2 volgen het eerdere principe.
Maar de schoonmaakster heeft ons systeem om zeep (welke zeep?) geholpen.
Vandaag naar de rivier gelopen en daar was een vervelend ventje dat slechte bedoelingen had. Hij hield Frans een plattegrond van Saigon voor en vroeg of hij die wilde kopen, maar ik vertrouwde hem dus al voor geen meter en dat was maar goed ook want hij wilde met zijn andere hand in de rugzak van Frans graaien. Nou mooi niet. Ik ging tussen hem de rugzak staan en zei dat hij moest maken dat hij weg kwam, want hij probeerde uit alle macht nog bij die rugzak te komen. Dus toen ik hem weg wilde duwen pakte hij mijn arm om dit te voorkomen, maar hij had niet op mijn kracht gerekend en dus moest hij het onderspit delven. Hij was denk ik net zo groot of ietsje groter dan ik.
Een baby met een paar kinderen erbij stonden langs het water en de baby was zo aan het huilen dat ik hem even getroost heb en - hoewel het tegen onze principes is (bedelen) - de kinderen wat geld gegeven voor eten.
Toen we op een bankje gingen zitten kwam er een vrouw in rolstoel naar ons toe en maakte, in het beetje Engels dat zij machtig was, een praatje. Ze was 21 en had op 13 jarige leeftijd polio gekregen. Ook in dit land is de territorium gedachte nog niet doorgedrongen en dus zat ze met een arm om me heen en een om mijn benen met me te praten. Maar een Vietnamese met een blanke trekt ook de aandacht van de omgeving en al snel kwamen er meer mensen waaronder een student. Hij studeerde al 4 jaar Engels, maar als ik het zo hoorde dan kon hij er nog wel 10 jaar bij hebben.
De Tay Ninh tempel van het Cao Daïsme bezocht, welke ongeveer 92 km. van Saigon af ligt. Een kleurrijk geheel. En leuk om de ceremonie te mogen meemaken; erg indrukwekkend. Er is een soort van hiërarchie en de kleuren hebben symbolische waarden.
De mensen zijn tenger en hebben opvallend weinig haargroei. Een kind voelde met verbazing de haartjes op de armen van Frans. Je wordt vaak aangesproken, ook al kennen ze geen Engels ze willen van alles en nog wat weten. Ze vinden de 3 oorbellen die ik in elk oor heb ook heel apart en tellen ze vaak hardop.
We hadden een chauffeur geregeld om naar de Mekong Delta te gaan. Onderweg de Vinh Trang pagode bezocht. In deze pagode werden we ook aangesproken door jongeren, ze willen hun Engels oefenen en zijn erg nieuwsgierig naar het Westen.
Een boottocht over de Mekong Delta gemaakt en een paar eilanden bezocht, waaronder Dragon Isle. Op een farm waar allerlei soorten fruit gekweekt wordt mochten we van alles proeven. Daarna een bijenfarm en we mochten een vinger in de honingraad stoppen tussen al die bijen. De honing is heerlijk. Tot slot nog een cocos-candy-factory gezien waar een soort toffee helemaal met de hand wordt gemaakt.
Eenden worden gebruikt om de rijstvelden schoon te maken
We hadden een chauffeur geregeld om naar de Mekong Delta te gaan. Onderweg de Vinh Trang pagode bezocht. In deze pagode werden we ook aangesproken door jongeren, ze willen hun Engels oefenen en zijn erg nieuwsgierig naar het Westen.
Een boottocht over de Mekong Delta gemaakt en een paar eilanden bezocht, waaronder Dragon Isle. Op een farm waar allerlei soorten fruit gekweekt wordt mochten we van alles proeven. Daarna een bijenfarm en we mochten een vinger in de honingraad stoppen tussen al die bijen. De honing is heerlijk. Tot slot nog een cocos-candy-factory gezien waar een soort toffee helemaal met de hand wordt gemaakt.
Wonen en werken op de Mekong Delta
Na de boottocht weer door naar Vinh Long op moeilijk te berijden wegen vanwege allerlei kuilen.
In het hotel moesten we onze paspoorten afgeven, want die gingen ter controle naar de politie. Dat vinden we niet prettig, maar het is hier zo. Wij hebben altijd kopieën van de paspoorten bij ons, maar die worden wel eens geweigerd.
We hebben de rugzakken op de kamer gezet en zijn meteen op stap gegaan om te eten en te drinken. Heerlijke noedelsoep gegeten en met de chopsticks is het soms wel manoeuvreren omdat de slierten nogal glad zijn. Op een ander terras nog een paar glazen limonade gedronken en de ijsklontjes er zo veel mogelijk uitgevist, want ook hier zijn die niet altijd betrouwbaar. Maar al dat vocht kon ik niet in korte tijd verdampen en dus moesten we plassen, maar waar??? We zagen een hotel en zijn via het terras naar de wc gelopen. De deur stond wagenwijd open. Het gevolg was dat er duizenden kleine vliegbeestjes zaten. Er was geen stromend water, maar er stond een emmer water met vliegjes en een halve plastic fles om de wc door te spoelen. Ik zal het tafereel stapsgewijs vertellen zodat je een voorstelling kan maken van hoe het gegaan is:
- broekspijpen eerst optrekken, zodat de pijpen niet op de natte grond terecht komen
- broek + onderbroek laten zakken
- voorzichtig achteruit inparkeren
- vooral niet gaan zitten, dus erboven hangen
- vervolgens al hangend, plassend 'n zakdoekje uit de zak van mijn bloes halen, want wc papier was op
- tenslotte alle beestjes ontwijken: de honderden vliegdingen, een sprinkhaan die voor mijn neus van de rechter naar de linker muur springt,- een spin die in marstempo richting mijn grote teen loop
- de wc spoelen met vliegwater en handen wassen met vliegwater
- al klaar!
Alles wordt gerepareerd en natuurlijk doet men dat op straat.
De hotelkamer was ook levendig: een mug had zich vrijwillig op laten sluiten in mijn klamboe. Nou die heb ik dus maar geplet! Verder hoor ik kakkerlakken, maar ik zie ze niet. En op een bepaald moment hoor ik gepiep van een muis. Ik op zoek en ja hoor, we hadden zijn reguliere route verkleind door onze rugzak er tegen aan te zetten en toen kwam hij onverwachts vast te zitten. We hebben hem eerst een vrije doorgang gegeven en toen voor alle zekerheid de rugzakken op de stoel en bureau gezet, want als de muizen de rugzak kapot bijten dan is dat heel lastig.
Op zoek naar een ontbijt kwamen we op een marktje uit en daar hebben we op mini stoeltjes ontbeten. Ik kreeg een baby in mijn armen en die bleef geamuseerd zitten.
De chauffeur meldde zich ook weer en bracht ons naar onze volgende plaats.
In Can Tho hadden we een hotel aan de rivier. Tijdens onze lunch kwam een kind vragen of er schoenen gepoetst mochten worden. nou droeg Frans van die 'Jesus Nike's', dus weinig poetswerk, maar ach… Nou hadden de klinknagels van die slippers afgegeven op zijn voeten en toen iemand zei dat zijn voeten dus ook vies waren ging dat ventje zijn voeten ook nog poetsen. Het kind van een jaar of 11 hebben we geld, een pen en ballon gegeven en hij was helemaal blij.
Een meisje ging me opeens masseren en dat deed ze heel bedreven. Ze heet Tho en is 11 jaar. Een schatje. Ook haar weer betaald en ballon en pen gegeven. Ook in dit land laten we een spoor van pennen en ballonnen achter.
Zo jong, zo klein, nog kind en toch zo oud
Op een heel druk verkeersplein zagen we een rat de oversteek wagen en hij heeft het heelhuids gehaald. De truc hier is ook om gewoon beginnen met de weg over te steken en je normale tempo te houden, want dan rijdt iedereen voor of achter je en kom je aan de overkant. Als je wacht dan sta je daar tot diep in de nacht.
Onze chauffeur bracht ons naar een boot, want we wilden naar de drijvende markt. De bootsvrouw en zoon hebben ons een prachtige tocht langs allerlei varende vehikels bezorgd. Zo goed en kwaad dat het ging vertelde ze wat er allemaal onderweg te zien was. We zijn bij familie van haar thee gaan drinken en hebben fruit gegeten.
Leven op en in het water,soms moeten de eindjes letterlijk en figuurlijk aan elkaar geknoopt worden...
Weer over die slechte weg, want er is geen andere, terug naar Saigon voor 1 nachtje.
Na het inchecken de stad weer in. We passeerden een paar blanke jongens en toen we net voorbij waren riep er een: `Zijn jullie soms Nederlanders?' Ja, dus. Wat bleek, die jongens waren die dag aangekomen en hadden een groen en rustig Vietnam verwacht en niet het drukke Saigon. Bovendien waren ze met het betalen van het eten bedonderd. Kortom: ze begonnen net met hun vakantie en zagen het eigenlijk al niet meer zitten.
We hebben ze meegenomen om wat te gaan drinken en hebben hun wat wegwijs gemaakt in het reilen en zeilen in een Oosters land. En ook uitgelegd dat de vermoeidheid van de reis een rol speelt en natuurlijk maak je wel eens fouten met het omrekenen van het geld, maar ach dat doe je in elk land meestal maar 1 keer want de volgende keer let je beter op. Ze waren blij dat ze ons waren tegengekomen en gingen vrolijk (mede door de biertjes) en opgelucht weg.
Even wat extra informatie:
Het is hier toegestaan om de doden op eigen grond te begraven. Dus zie je midden in het rijstveld 1 of meerdere graven, die er vaak mooier uit zien dan de huizen.
Men zit hier vaak op de hurken, maar het grappigste vond ik wel dat een man op een stoel op zijn hurken ging zitten.
De spiegeltjes van de brommers, die bij ons links en rechts naar buiten uit staan, zijn hier ingeklapt want men rijdt zo dicht naast elkaar dat de spiegels niet passen.
Onderweg zagen we een zwart busje wat gedeeltelijk versierd was. |Het betrof een begrafenisceremonie van Chinese mensen. Ze gooiden constant briefjes/papiertjes uit het raam en dat is om de goden goed te stemmen. Ze geven de dode symbolisch alles mee wat hij in het leven ook had.
De chauffeur ging al dagen met ons mee en was er nu ook aan gewend dat wij het gewoon vonden als hij met ons mee at en wij lieten hem nu eens de bestelling doen van wat hij lekker vond. Hij bestelde gebakken vogeltjes. Het was een compleet klein vogeltje, dus met kopje en al eraan. Frans begon te eten en even later zag ik dat het vogeltje bijna weg was. Dus ik vraag: 'Heb je hem gewoon opgegeten?' waarop Frans zei: `Ik heb eerst zijn kop opgegeten, dan zag hij toch niks meer!' De chauffeur lag werkelijk helemaal in een deuk. Het vogeltje wordt dus gewoon helemaal opgegeten met botjes en kop, alles.
Ratten lopen hier ook regelmatig voor je voeten en vooral vlakbij eettentjes natuurlijk.
We moesten vroeg weg en dus vroeg ontbijten. We moesten daarvoor eerst de receptionist wekken die op een stretcher lag te slapen. Hij belde een vrouw en zij kwam het ontbijt klaar maken onder het toeziend ook van een grote kakkerlak. Toen ik hem aanwees tikte ze met haar voet op de grond en omdat hij mijn kant uit kwam rennen deed ik hetzelfde en hij verdween weer.
Onderweg van alles gezien: ongeveer 10 kapotte bussen. De mensen gaan dan de bus uit en wachten braaf tot het weer in orde is…
Cana beach en een oude Cham tempel. Ook zagen we een rubberplantage, zoutwinning en tabak enz.
De chauffeur zou proberen om kaartjes voor ons te regelen voor de trein naar Hoi'An, we hebben hem het geld alvast mee geven. De chauffeur heeft in de oorlog samen met de Amerikanen gevochten en sprak erg goed Engels. Het is een fijne en eerlijke man. Hij vertelde over het snoep dat zijn kinderen zo lekker vonden en wij hebben beloofd ( en ook gedaan) om vanuit Nederland drop en ander snoep te sturen. Hij zei meteen dat hij niet terug zou schrijven omdat hij daar het geld niet voor had. Dat is logisch.
Nha Trang is een plaats aan zee.
We hebben ons heerlijk op het strand laten masseren.
De chauffeur kwam kaartjes voor de bus brengen want de trein was niet gelukt.
Nog een dagje strand en ondanks dat we steeds onder de parasol waren gebleven waren we toch verbrand.
Er kwam een vrouw met een geestelijk en verstandelijk gehandicapt kind langs en maakte een praatje. Ik vroeg of ik het kindje even vast mocht houden en dat vond die moeder erg fijn. Het linker armpje was totaal verkrampt en een stel rottende tandjes in het mondje en hele magere onderontwikkelde beentjes. Hem een tijdje vastgehouden en over zijn lijfje gewreven; hij vond het heerlijk.
Vandaag een cyclo-toer door de stad, dan zie je veel omdat je deel uit maakt van de menigte. Het is wonderlijk dat kleine kinderen zich zo goed vasthouden op de brommer. Ze zitten soms vooraan en moeten zich dus zelf vasthouden. Zo zag ik een brommer met: 1 kind, dan vader (bestuurder) en daarna een kleiner kind dat moest staan, want daarachter zat zijn hoogzwangere moeder.
Met de cyclo wordt ook van alles vervoerd, bijv. mensen die eenden hebben gekocht stappen in de cyclo en hun nog levende eenden worden aan hun vastgebonden poten aan het stuur gehangen en moeten dus ook nog voor de voeten van de fietser uitkijken om niet telkens een trap tegen hun kop te krijgen.
Om 5:45 uur moesten we klaar staan voor het busje dat ons naar ons naar de volgende stop zou brengen. Om 6:30 uur kwam het busje. De weg, de vering van het busje waren beiden slecht en ik vroeg me af of er vierkante wielen onder het busje zouden zitten. Daar kwam nog bij dat de chauffeur erg hard reed en bij elke bocht een nieuw record probeerde te vestigen. Dus stuiterden we zo nu en dan vanaf onze plaatsen om vervolgens weer hard neer te komen. Na een tijdje hadden we door hoe we ons het beste hier tegen konden wapenen. En dat was nodig, want het zou een rit van een 500 km. worden. We reden op een bepaald moment achter een vrachtauto, die wat slingerend reed en opeens schoot hij in volle vaart naar de linker kant en boorde zich een weg door de cactussen en kwam toen tot stilstand. Het is mogelijk dat hij merkte dat zijn remmen het niet goed deden en voor de cactussen koos omdat we aan de andere kant een flinke afgrond hadden…
In het busje begon zich het regenseizoen te ontwikkelen. Alle 8 toeristen met bagage begonnen flink in het busje met slecht werkende airco te dampen.
Tijdens de lunch een Japanse vrouw van 25 getrakteerd, want zij had geen kans gezien om naar de bank te gaan en had geen dong meer over. We hebben wat over de verschillende culturen zitten kletsen.
En toen reden we Hoi'An binnen. Ons hotel was prachtig en wij hadden een luxe kamer en we zouden hier 3 nachten blijven.
Toen we de volgende ochtend onze paspoorten wilden ophalen, werd Frans aangesproken. Het bleek dat we nu op een 1ste klas kamer zaten en daar hadden we geen recht op, maar omdat de geplande kamer gisteren nog niet vrij was hadden we een andere kamer gekregen. Frans deed eerst of hij het allemaal niet goed begreep en gaf aan dat hij er niks van geweten had, men had het niet gezegd gisteren en hij gaf te kennen dat hij niet zo maar zou verkassen, want we waren nu eenmaal geïnstalleerd. Hij vroeg of ze die kamer echt nodig hadden en dat was niet het geval.... We mochten blijven waar we waren.
Tussen de middag naar onze kamer om de hitte te ontvluchten. Het was drukkend warm en in de schaduw liep het al op tot 38.8 graden… Toen bleek dat de wc het niet goed meer deed. Hij trok niet goed door. Nou keken we wel goed uit om hier een klacht over te uiten, want dan wisten we dat we onze kamer kwijt zouden zijn. Dus Frans even gekeken en in zijn voorraad gezocht en een touwtje gevonden en dat heeft hij in de spoelbak op de een of andere manier bevestigd en spoelen maar. Ben wel benieuwd hoe lang dat touwtje het overleefd heeft, want water en lucht samen….
Fleurige straathoek in Hoi'An
De taxi en treinkaartjes geregeld en wat rond gekeken op de plaatselijke markt en gaan eten. Ik ontmoette daar een kakkerlak met emigratieplannen, want toen de ventilator werd aangezet belandde hij op mijn arm en ik heb hem met een sierlijke zwaai richting de Fransen (zaten daar ook te eten) gestuurd.
Een gore kat heb ik de restanten van mijn vis gegeven. Wat heeft onze kat een luxe leventje, want zelfs tijdens onze vakantie komt wekelijks de werkster om zijn troep op te ruimen!
Een boottochtje gemaakt van 1 uur. De bootsman had maar 1 arm en al varende rende hij soms op en neer om wat te verleggen of ons wat te vertellen.
De mensen zijn allemaal erg vriendelijk en hun kleding heeft veel weg van de Hollandse pyjama. Maar onderling kan er ook flinke ruzies zijn en ik heb al een aantal vrouwen zien bekvechten en dan slaat het metertje vele decibellen uit…
De stroom valt zo nu en dan uit, maar daar zijn we al aan gewend.
Het onweer kon niet uitblijven; het was zo benauwd. Het ging goed te keer. De zwarte nacht - uitvallen van alle lichten - werd totaal verlicht en dat licht vertrok met donderend geraas.
En toen was het moment aangebroken - een vroeg moment want we moesten al om 4 uur op - om te vertrekken.
Eerst met de taxi naar Danang en daar namen we om 5:40 uur de trein naar Hue.
Toch wel lekker om weer naar een minder luxe kamer te gaan, want we hebben liever een fan dan airco want dan is de overgang tussen kamer en buitenwereld niet zo groot.
In Hue hebben we een marionettentheater in het water gezien. Met de cyclo de Thien Mu pagode bezocht, waar een klok van 2052 kg. in hangt.
Toen we op een terras bij de bekende `Parfum river' zaten kwam er een meisje naar ons toe om fruit en kauwgom te verkopen. Al kletsend vroeg ze om cola en dat vond ik prima. Maar ze werd weggestuurd. Nou daar was ik het niet mee eens en heb haar terug laten roepen en ik heb uitgelegd dat ik haar drinken had aangeboden. Het meisje was bang en reageerde schichtig op het personeel. Toch lekker haar cola opgedronken en toen we haar de volgende weer tegen kwamen begroette ze ons zo enthousiast.
Thien Mu pagode
Een boottocht geregeld via de cyclo-man. Op de boot waren 4 kinderen: 1 jongen van een jaar of 10 en 3 meisjes in de leeftijd van 5, 3 en een baby.
Na een stuk varen was er een pagode te bezichtigen maar daar had ik geen zin in en bleef op de boot, terwijl Frans richting pagode ging. De jongen van 10 bracht Frans naar een jongen met een brommer en die ging met Frans naar de pagode. Ik ben lekker met de kinderen blijven spelen. stukken papier uit een boek gescheurd om op te tekenen enz.
Ook op de ballonnen gezichten getekend en zogenaamd laten praten; ze vonden het prachtig. Op de boot blijven eten: inktvis, garnalen, groenten, rijst, loempia, vis en ananas. Maar we hebben de kinderen mee laten eten. ze mochten pas komen toen wij klaar waren. Mooie en gezellige boottocht.
Tempeltje hier, een pagode daar, citadelletje... een tempeltje hier, een .... en toen de oude stad de Nguyen dynastie met het keizerlijk paleis.
Per vliegtuig van Hue naar Hanoi. Het was gelukkig een Fokker 70, want er stonden ook heel wat van die Russische twijfeltoestellen, die niet de ene keer wel en de andere keer niet in de lucht kunnen blijven. Na een uurtje vliegen met de nodige turbulentie kwamen we in Hanoi aan.
We zouden opgehaald worden en dus keken wij even goed rond of we iemand zagen die met onze namen op een bord stond te wachten.
Gelukkig kan ik mijn naam ook in spiegelschrift lezen…
Het was een rare man. Tijdens de rit zette hij de airco niet aan, maar deed de ramen open. Nou hadden we dat zelf ook liever, maar toch… En hij reed heel idioot, een beetje mensje pestend, door telkens gas te geven en dan meteen weer in te houden.
Het is heel goed mogelijk dat hij een soort mini actie voerde tegen het toerisme.
We hebben gezegd dat hij normaal moest rijden en hebben meteen in het hotel bij de eigenares van het betreffende toeristenbureau geklaagd over deze man. Het bleek dat de reguliere chauffeur ziek was en dat er een invaller opgetrommeld was.
Toen we bij het inchecken geen visumbewijs - het zou een groen briefje moeten zijn - konden overleggen, moesten we weer een formulier invullen.
Wat rondgebanjerd in Hanoi en in een chique restaurant gegeten, maar hoewel het eten lekker was voelde het niet goed met al die armoede om ons heen. Ik eet dan liever met het volk mee en geef hen het extra geld.
De volgende dag moesten we naar Thai Air (vliegmaatschappij) voor de reconfirmation van onze tickets. We huurden een cyclo en hij sprak - of deed net alsof - weinig Engels. Hij deed net of hij alles begreep, maar …. Eerst al vroeg hij veel te veel en dus flink afgedongen en daarna bracht hij ons naar Vietnam Airlines. We zijn uitgestapt hebben hem betaald en weggestuurd. Weer werden we aangesproken door een cyclo-rijder en ook hij vroeg veel te veel. Dus gewoon eerst maar een biertje gaan drinken.
De jongen wilde graag een foto van ons maken: Proost!!!
Oké, het was misschien niet helemaal spic & span schoon, maar alcohol ontsmet toch?! En het was wel erg gezellig. De jongen tapte compleet met slang bier uit het vat door eert even aan de slang te zuigen om het bier naar boven te krijgen. Hij moet aan het eind van de dag wel tipsy zijn....
Het werd ons duidelijk dat er een groot verschil te bespeuren viel tussen de bevolking in het zuiden en het noorden. In het zuiden is de bevolking vriendelijk en behulpzaam, maar in het noorden heeft het communisme nog niet alle sporen uitgewist.
Zoals bij ons kippen in een legbatterij zitten, zo zitten de honden in die vrachtwagen. Hond staat op de menukaart.
Afschuwelijk zoals men hier met (nog levende) dieren omgaan:
- Vrachtauto volgepakt met honden voor de consumptie
- Varken gerold in ijzer gaas achterop de fiets
- Kippen, eenden worden de poten aan elkaar gebonden en hangen dan ondersteboven aan het stuur
De straatkapper links en rechts de fietsenmaker.
Het programma zag er als volgt uit:
Rit van 4 uur met de auto naar het bootje en dan naar Halong Bay.
Bij aankomst reed er nog een auto tegen onze auto, terwijl onze chauffeur nog toeterde om zich kenbaar te maken. Rechts voor dus een deuk in de bumper.
Dit keer een schuin oplopend dun en veerkrachtig plank als loopplank. De 2 mannen deden even voor hoe het moest en liepen erover heen alsof ze op een stoep liepen. Nou ik niet. Om ons te helpen hebben ze een lange stok gepakt en creëerden zij een houvast doordat een man op het dek het ene uiteinde vasthield de ander aan de wal. Even op de stok geduwd om te controleren of ze de stok wel goed vast hielden, maar dat ging goed.
De bemanning bestaat uit 3 mannen en met hen zouden we de dag en de nacht op het bootje door brengen.
De baai is werkelijk prachtig; allemaal omhoogstekende bergen die min of meer begroeid zijn en ver van de bewoonde wereld.
De lunch was rijst met vis en loempia's met bananen als toetje. De vis was niet zo lekker en dus lieten we dat staan en ik zag even later dat de jongens zich helemaal tegoed deden aan ons eten.
Frans is nog een grot gaan bekijken met een van de jongens, maar ik ben op de boot gebleven met de andere twee.
De bemanning bestaat uit: Xuam 22 jaar, Bacs 22 jaar en Twin 30 jaar.
Toen Frans ging zwemmen heb ik met Xuam en Bacs via het woordenboek en gebarentaal gecommuniceerd. Ze lagen helemaal in een deuk toen ik vroeg of er een lift aanwezig was in de boot. De boot is namelijk vrij primitief.
Twin was aan het vissen en toen heeft Frans de hengel overgenomen, maar hij blijft een verzorgde visser, want het deeg wordt er voor hem aan de haak gedaan en de gevangen vis wordt er voor hem vanaf gehaald (net zoals toen hij vroeger met mijn vader ging vissen).
De scheepsratten kennen goed de weg. Ik zag er een op een paar meter afstand een sprintje trekken richting achterdek; zullen wel uit de kombuis gekomen zijn.
Halong Bay links:de grot aan de buitenkant en rechts: in de grot met de vleermuizen.
Rond 18:15 uur zijn we voor anker gegaan en hebben we gegeten. We zijn bij de mannen gaan zitten en hebben hen een kaarttruc geleerd en ook leren pesten. De spelregels worden regelmatig bijgesteld, maar ach we hebben veel plezier gehad. We hebben de stok kaarten aan hen gegeven. Ze vinden de pepermuntjes heerlijk en smakken ze gezellig weg.
Links doet Frans pogingen om een visje aan de haak te slaan en rechts smult onze bemanning van het eten wat we hebben laten staan.
De maan verlicht de baai en dat is maar goed ook want anders zou het aardedonker zijn.
Er werden dunne plastic matrasjes neergelegd en daarover heen kwam een laken en een kussen. En ook nog een bovenlaken, wat goed verzorgd. Maar ik had liever bij de mannen op de banken geslapen, want daar was het een stukje koeler en de banken waren van hout.
Ik werd wakker van de warmte en lag te luisteren naar de stilte die doorbroken werd door de ratten. Ik denk dat ze tikkertje deden, want ze renden hard op en neer.
Ik was vroeg wakker en na een kattenwasje water uit een waterton volop genoten van het prachtige uitzicht. Na het ontbijt voeren we weer terug en daar stond de auto al klaar om ons weer terug naar Hanoi te brengen. De zon laat zijn gezicht weer zien
We rijden achter een volle bus en vol was de bus:
- in de bus vol van de mensen
- boven op de bus alle bagage
- onderaan de bus waren in gaas gerolde levende varkens, je kan ze zien hangen
Na tijdskomst heerlijk de tijd genomen om te douchen, wat een luxe is dat dan weer in vergelijking met de waterton op de boot. En daarna nog even de stad in geweest.
Sapa is ons volgend doel en dat is een dorpje in de bergen.
Omdat de chauffeur geen woord engels sprak gaat er een jonge vrouw (22 jaar) mee. Om 7 uur vertrokken we met de jeep en we hebben de ± 368 km in ruime 9½ uur gereden met 1 keer een stop van 15 minuten en 1 keer 25 minuten om te eten en te drinken. De weg was soms echt weg! En vooral de laatste 100 km. was de weg erg beroerd.
We zitten midden in de bergen en dus ook koeler.
De vrouw is heel wat meer luxe gewend, ze woont nog thuis en vindt het moeilijk om zo lang - een dag of 5 - van huis te zijn. Tijdens de rit ging ze vaak en op een theatrale manier verzitten; ze was zo moe… toen we vertelden dat we al weken dit soort dingen deden, viel haar verwende mondje wagenwijd open. Wij noemden haar voor het gemak, want haar naam was zo lastig te onthouden, prinses op de erwt.
Hier wonen de Black H'Mong people en de Red Dzao people. De bergen rondom Sapa en rechts een H'Mongmeisje
We zouden een tochtje naar Binh Hu maken. we zaten al in de bergen, maar het ging nog hoger en de chauffeur reed behoorlijk pittig. De weg was erg slecht met losliggende stenen en erg smal. In de afgrond waren nog restanten van een bus te zien. Na de zoveelte bocht hard genomen te hebben leek het of hij de smaak te pakken had en begon nog harder te rijden en richting scherpe bocht met nul komma nul uitzicht op wat er aan kwam, riepen we HO! Dit in de hoop dat hij het zou begrijpen, nee dus. Toen hebben we duidelijk gemaakt dat we niet verdere wilden gaan, omdat we de weg te slecht vonden en dat hij te gevaarlijk hard reed.
Lekker rustig op een terrasje gezeten en allerlei H'Mong mensen komen bij je staan en willen van alles en nog wat verkopen. De handen van de mensen zijn blauw gekleurd van de verf waar ze hun stoffen mee kleuren. De kinderen vinden het prachtig om me aan te raken; de blanke huid is een bezienswaardigheid.
Links: Red Dzao-vrouw rechts: een H'Mong-vro
uw; handen zijn blauw.
We moesten ze leren hoe ze een ballon op konden blazen. De mensen hier zijn weer heel lief en belangstellend.
In een hutje alias eetgelegenheid werden we zelfs uitgenodigd om ook gebruik te maken van de opiumpijp. Lief bedoeld, maar toch maar liever niet.
We hebben medicinale wijn en snake-wine gedronken. In de snake-wine zitten slangen voor het extra stukje smaak en het smaakt ook goed. Bij de medicianale wijn zit ook wat nootmuskaat.
's Avonds keren de H'Mong-mannen weer naar de bergen en dus hun huis terug
Bij het ontbijt vertelde Prinses op de erwt dat ze gehuild had van de heimwee en dat ze naar huis gebeld had; ze is gisteren pas van huis gegaan…
links: dorpje rechts: Red Dzao vrouwen op het rijstveld aan het werk
Als we op een terrasje zitten komen er veel kinderen op ons af en zitten dan dicht bij me of op mijn schoot. Ik heb van een aantalmeisjes de haren gevlochten, dat vonden ze heel apart.
Op een keer zaten we te eten en toen werd er door de uitbaatster een H'Mong meisje op 2 meter afstand geluisd.
Dat meisje krijgt ook regelmatig eten van ons. Een keer kon ik mijn eten niet op en toen ik het aan de zijkant van de tafel zette kam er een vrouw met kindje op haar arm vragen of ze het mocht hebben. het werd in een plastic zakje gestopt en het peutertje smikkelde het weg en ik kreeg een stalende lach van haar. We bestelden vaker meer eten, zodat we het weg konden geven.
Haren vlechten en hopen dat de luizen niet in de kam zitten... Mijn kleine vriendinnetje
Met de auto naar Taphins. Na 7 km. kon de auto niet meer verder en zijn wij te voet verder gegaan door de velden. Anderhalf uur gelopen en onderweg veel gezien: buffels, Red Dzao people aan het werk en ook nog de `dorpswinkel' bezocht.
De geelachtige streep is de weg rechts: de plaatselijke 'supermarkt annex Café'
links: opiumrookster rechts: wat een schatje
Op de terugweg stapte ik bijna op een slang. We liepen te kletsen en toen nam ik een bewegend iets in mijn rechter ooghoek waar en keek: een gifgroene slang met een oranje kop kwam van rechts. Ik ben omhoog gesprongen en heb hem voorrang gegeven.
Kinderen werken op het land, ze hadden nog nooit een ballon gezien
De auto weer teruggevonden en op de terugweg stond een vrachtauto vast. Hij had moeten uitwijken voor het grote gat in de weg en kwam vast te staan. Wij konden dus alleen over het gedeelte heen waar het gat zat. De enige oplossing was om het gat te dichten. Uit de auto en stenen in het gat gooien. Na een paar kleine steentjes in het gat gegooid te hebben stond prinsesje aan de zijkant van de weg mooi te wezen… na het vullen kon de auto heel rustig over de lossen massa rijden en konden we onze weg vervolgen.
Om 5:45 uur opgestaan en zag hoe het dorpje ontwaakte:
- om 6:10 uur staan een paar mensen te badmintonnen
- een schooier gaat de vuilcontainers af voor zijn ontbijt
- de H'Mongmensen komen het dorp binnen en starten hun verkoop
Stipt 9:30 uur vertrek naar Bac Ha; een ander bergdorp. En je houdt het niet voor mogelijk, maar de weg naar dit dorp was nog slechter!
Bij Lao Cai een blik naar China geworpen. Er was een brug als grens en een zeer strenge controle. We mochten nog niet aan het begin van de brug komen…
In Bac Ha zijn de bewoners erg kleurrijk gekleed.
Toen we informatie vroegen over waar we konden eten werd er gezegd dat het tegenover het hotel was. Wij kijken maar zagen geen restaurant of wat er ook maar op leek. Maar tegen etenstijd werd het ons duidelijk. Een aantal planken werden van de voorzijde verwijderd en zo ontstond er een opening om binnen te gaan en een raam!
Op kleine plastic krukjes gezeten, hebben we gegeten en dronken rijstwijn met een hoog alcoholpercentage. Een Australiër vond het wel gezellig en kwam er bij zitten; heerlijk zitten kletsen over de verschillende landen.
Om de bewoners van dit gebied toch wat educatie bij te brengen zijn er overal hele grote luidsprekers aangebracht en vanaf 6 uur schallen de berichten over het gebied.
We zin naar de markt geweest en een nieuwe paraplu gekocht. Mijn oude paraplu met een paar gaatjes heb ik aan een kind gegeven, die hem verwonderd aan nam en er trots mee weg liep.
Het is walgelijk om te zien hoe er met dieren om gegaan wordt. Op de markt werd een hond verhandeld (vlees) en om te weten hoe zwaar hij was werd hij gewoon aan het touw om zijn nek opgetild omhoog getild en aan de a.s. koper gegeven, zodat hij kon voelen hoe zwaar de hond was.
Gedurende de reis heb ik geen enkele kinderwagen gezien.
De mensen zijn wel lief. Zo was er in een eettentje een jongen met rottende voortandjes zo lief dat ik van zijn ijsje mocht proeven. Hij keek zo lief dus ik een lik en beduidde dat het lekker was en mocht ik om de beurt een hapje nemen. Goed dat ik ingeënt ben.
rechts: opium roken
En de plaatselijke (super)markt, waar het vlees open en bloot met alle vliegen erop ligt de wachten tot men het koopt.
Weer terug naar Hanoi (ruim 300 km.) om daar nog een nachtje te slapen en dan naar Bangkok vliegen met Thai Air; een goede maatschappij.
Een mooi hotel en een drukte in de stad. Ik moet goed uitkijken, want ik ben in Vietnam gewend geraakt om gewoond een drukke weg op te lopen, maar als ik dat hier zou doen dan rijden ze je aan. Dat was even wennen dus.
Thailand/Bangkok
De volgende dag de topics van Bangkok bekeken met de grote boeddha van 46 m ete r lang. En ook nog minder grote zittende en staande exemplaren. En dan weer wat fabriekjes waar je naar toe gebracht wordt in de hoop dat je wat koopt.
Heerlijke eettentjes aan de straat, maar het is natuurlijk wel belangrijk dat de etenswaren goed verhit zijn, want anders pikken onze magen en darmen dit niet! Wat een gigantische boeddha.
Nog een tijd met de tuk-tuk (gemotoriseerde brommer met 2 zitplaatsen achterin) de stad rond getuft. Zo'n ding kan behoorlijk hard rijden en het is een wonder dat het niet omvalt als het een bocht neemt.
Er wordt hier links gereden. De reden hiervan is dat de koning zo'n 100 jaar geleden een Engelse auto introduceerde en daarbij ook Engelse wegen liet aan brengen. Het stuur zat rechts en dus werd er links gereden.
Hier geen dong, maar bat en 1 bat = fl. 0,07.
Veel luchtvervuiling door alle uitlaatgassen.
Een tempel in de straat en heet ideale vervoersmiddel: tuk-tuk
En dan is het tijd om het oosten achter ons te laten en naar Nederland terug te keren.
De boarding time was verlaat en toen we in het toestel zaten konden we - als gevolg van navigatieproblemen - niet vertrekken. Ruim 1½ uur duurde het eer het probleem opgelost was. Het lastige van het vliegen van het oosten nar het westen is dat het vaak `s nachts
gebeurt en dan mogen de luiken niet omhoog, omdat men de mensen weer wil wennen aan het dag en nachtritme. Heel begrijpelijk, maar wel verrekte saai als je geen slaap hebt. Wij kunnen gemakkelijk een nachtje heel weinig slapen en in een vliegtuig slapen lukt niet. Je zit zo krap en je kan niet draaien. Er wordt geen film gedraaid en dus blijft er niks over dan wachten tot je weer naar buiten mag kijken…
Na een tussenstop in Zürich landden we op Schiphol Amsterdam en namen een taxi naar huis.
Prachtige rondreis, veel gezien en geleerd.