Ierland

Nieuwsgierig gemaakt door de prachtige beelden op de tv hebben we een vakantie geboekt naar dit groene land. En de vertrektijden komen aardig overheen met die van de treinen, want vaak vlieg je later dan de geplande tijd. De redenen zijn divers. De reden dat we nu een half uur later vertrokken was wel heel apart, want er moesten namelijk zo veel fietsen van mensen geladen worden die in Ierland gingen fietsen.

Aangekomen in Dublin moesten we de bus zoeken die ons in een half uur naar Conolly station bracht, waar wij de sneltrein naar Rathdrum namen. Die treinreis was prachtig en voerde ons veelal langs de oostkust richting Wicklow om daar het land weer verder in te rijden naar Rathdrum. Daar stond Patrick Geoghegan, die samen met zijn vrouw Dorohtea het guesthouse runde, ons al op te wachten.

De volgende dag bracht Dorothea ons naar een bepaald wandelpunt en vanaf die plek gingen we op zoek naar de `Mottee Stone'.

En Ierland is prachtig om te wandelen. Beekjes, stroompjes die kabbelend hun weg vervolgen. Dit is vlakbij de `Meeting of the waters', namelijk van de Avonmore en de Avonbeg rivieren.

De fuchsia's groeien weeldig en als je bedenkt dat Frans zo'n 1.70 lang is dan krijg je een juister beeld van de bloeiende massa.

De brochure over de Motte Stone vermeldde o.a.: `The Motte Stone probably derives its name from the French word “moitie”, meaning half, lying as it does halfway between Wexford and Dublin.'

Na elke heuvel keken we dus speurend rond of we de stone zouden zien.

Nou is het altijd moeilijk om te bepalen hoe veel kilometer je gelopen hebt en zeker als het heuveltje op en af gaat en je gezellig aan het kletsen bent. Bovendien hadden wij geen enkel herkenningspunt omdat we er nog nooit geweest waren, een paar huisjes wijd verspreid waren en geen borden of bordjes van een Ierse soort ANWB te bekennen waren.

Op een bepaald moment kwamen we bij de zoveelste heuvel en zagen daar een zeer aparte steen die eigenlijk nergens op sloeg en we besloten om daar te lunchen. Toen we dichterbij kwamen zagen we dat er een stuk verder nog zo'n geval stond en dus was de conclusie: dit is niet de echte stone! Maar het uitzicht was formidabel!

links: het neppe exemplaar, maar een prima lunchplek

rechts: de enige echt Mottee Stone

Dorothea maakte heerlijke lunchpakketjes klaar en al dat heerlijks eten terwijl je een prachtig panorama voor je hebt en schapen rondom je heen lopen…dat is toch bijna goddelijk mooi. En ja hoor een aantal kilometers verder kwamen we bij de beroemdheid! En natuurlijk hebben we de stone beklommen en bedwongen.

Kijkje vanaf de Mottee Stone

We hebben vele wandelingen gemaakt tijdens deze vakantie en op die wandelingen ook leuke en bijzondere dingen meegemaakt. Zo zagen we op een paar meter afstand van ons een mooie vos. Wij hadden het geluk dat de wind van de tegenovergestelde kant kwam en hij of zij ons niet kon ruiken. We bleven doodstil staan en zo hebben we een paar minuten de kans gekregen om het dier te bewonderen eer hij ons in de gaten kreeg.

Vaak zagen we de hele dag - als we erop uit trokken - slechts in het begin en eind van de wandeling iemand en verder niemand meer, omdat we ver van de bewoonde wereld wandelden.

We klommen over hekken van de weiden en liepen door bossen. Het lezen van wandelkaarten is niet onze sterkste kant en daar moesten we het dus ook niet van hebben. Vaak begonnen we wel met de kaart, maar na kilometers bleken we dan toch weer totaal ergens anders uitgekomen te zijn. Nou gaf dat niet, want daar waren we immers ook nog niet geweest en was het ook mooi. Soms moesten we wel erg veel moeite doen om onze weg te vervolgen. Bijvoorbeeld die keer dat de brug weg was en wij toch het watertje zo droog mogelijk wilden oversteken. We hadden al vaker steentje voor steentje een watertje overgestoken, maar hier waarschijnlijk door een wandelaar op een provisorische manier een overgang gecreëerd.

Als je naar het plaatje kijkt, dan zie je 2 x 2 planken die schuin over het water op stenen rusten. En boomstam als leuning helemaal links is te ver weg om te gebruiken. Ik sta bij * en moet dus via de ene plank naar de andere plank om verder te kunnen gaan. Waar we naar toe gingen was ons op dat moment nog niet bekend, maar het geeft je toch een gevoel van overwinning als je dit soort onverwachte situaties droog gehaald hebt.

Bij de Clara-bridge gekomen was het tijd om weer richting het guesthouse te gaan, maar alleen was de vraag: HOE?

Al lezend op ons balkon vroeg Patrick of we zin hadden om mee te gaan. Hij moest bagage afleveren in Laragh en vond het leuk om ons de omgeving van Glendaglough te laten zien. Glendaglough wordt door de bevolking `Seven Chruches' genoemd, omdat er vroeger 7 kerken stonden.

Onderweg zagen we prachtige watervallen waaronder de Glenmacness; het water komt diep vanuit de aarde.

Dorothea maakte niet alleen heerlijke lunchen maar de diners waren een feest. Ik zal een menu beschrijven:

- Garnalencocktail of kruidenbroodjes

- Kervelsoep met cream

- Gepaneerde kip, boontjes, maïs, aardappelen

- Crêpe Suzette

- Koffie met pepermuntjes

We hebben een bezoek gebracht aan de Avoca Handweavers, waar prachtige - zoals de naam al zei - handgeweven sjaals, truien en andere kleding gemaakt en verkocht wordt.

De Mount Usher Gardens gesitueerd in de vallei van de Vatry rivier in Ashford. Het klimaat is er mild en vochtig. Prachtige planten en bomen.

Glendalough is beroemd om de prachtige landschappen en historische monumenten. Het was een pelgrimsoord uit de tijd van St. Kevin.

Tussen 1800 en 1880 woonden daar zo'n 100 mensen bij de mijnen en de omstandigheden waarin ze woonden was allesbehalve rooskleurig; afgelegen en een hard bestaan.