Zuid India
We vlogen met Gulf Air; een goede organisatie met schattige uit een sprookje ontsnapte feeën alias stewardessen. En als je dan een jonge vrouw met een zacht grijs uniform en soort punthoed met sluier je aanspreekt in het Nederlands, dan kom je toch - op 10 kilometer hoogte - met je voeten keihard op de grond en in de werkelijkheid terecht…
De eerste stop was in Parijs waar de bemanning `ververst' werd en nieuwe passagiers opgepikt werden. Daarna volgde er een stop in Arabië (Doha/Quatar) en in Muscat, waar we over moesten stappen voor de vlucht naar Madras. Met elke stop steeg de temperatuur, ook al was het nacht: Doha 36 graden, Muscat 39 graden. De horloges moesten ook telkens weer bijgesteld worden, want we vlogen ook over allerlei tijdszones.
Van Madras met de bus naar Mahabalipuram; een dorpje aan zee (hier zal de tsunami van kerst 2004 zijn verwoestende werking gedaan hebben).
Op advies van verschillende mensen die al eens in India waren geweest hadden we een groepsreis geboekt, maar achteraf gezien hadden we heel goed ons eigen groepje van 2 het land kunnen doortrekken. Gelukkig waren er dagen die we zelf konden invullen, want wij hebben een hekel aan dat alles voor ons al uitgestippeld is.
Wij hebben gelukkig nooit last van een jetlag en zijn na het douchen weer fris genoeg om meteen de omgeving te gaan verkennen en zijn dus op het strand terecht gekomen.
Het geloof is over het algemeen Hindoeïstisch en natuurlijk ook wel wat andere geloven, waaronder het Christelijke.
De mensen zijn klein en tenger in vergelijking met ons Westerlingen. En veel spreken er Engels, ook kinderen en dat is functioneel om handel te drijven. Ze verkopen allerlei sieraden en doeken enz. op het strand. Een jongen die we al een paar keer hadden gezien vroeg of wij wilden zien waar hij woonde. Hij nam ons mee naar een hutje van gevlochten bladeren en stelde zijn moeder voor. Moeder wilde meteen het bloot lopende kind een jurkje aantrekken, maar ik heb haar duidelijk gemaakt dat dit niet nodig was.
De jongen - Kusra - pakte van binnen 2 plastic stoelen, veegde ze met zijn handje en met een vieze lap schoon en zei dat we daar plaats mochten nemen. Meteen werd een deel van de familie opgetrommeld en een klein meisje werd wakker en stond met slaperig aan te kijken. Ik pakte haar op en ze vond het prima. Jongens hebben toch heel wat te zeggen, want toen ik aangaf dat moeder op de stoel van Frans mocht zitten, vond Kusra dat niet goed en haalde een oude versleten klapstoel te voorschijn en daar kon moeder zitten. Moeder kwam met een rond viltachtig ding en plakte dat op mijn voorhoofd; een witte Indiase vrouw.
Veel hotelkamers zijn voorzien van een fan en dat is heerlijk en heeft 2 voordelen:
- de overgang is minder van binnen en buiten, want met een airco is dat een erg groot verschil
- en de muggen kunnen moeilijker landen
We raakten ook gewend aan het regelmatig uitvallen van de stroom, soms duurde dat een kwartiertje en soms aanmerkelijk langer.
We hebben een bezoekje gebracht aan een farm waar krokodillen en slangen gehouden worden. Die beesten voelen echt heel koel aan.
Lekker bekkie
Het eten in Zuid India is erg spicy, men is niet zuinig met de curry. De thali is heel bekend en ook lekker. Het is een complete maaltijd op een aluminium of stalen bord (thali) met verschillende kommetjes waarin de rijst, groenten, pickles en yoghurt geserveerd wordt. De yoghurt compenseert de pittige spijzen.
Salted lassi is heerlijk; het is een buffeldrank met zout en de smaak lijkt op een kruising tussen karnemelk en kefir.
De thee wordt erg sterk gedronken.
Belangrijk was ook dat we geen ijsblokjes in onze dranken namen, want die worden wel eens van onrein water gemaakt en dan is de kans groot op een maag-darminfectie.
Op het strand zagen we op een meter of 40 afstand een man zijn sari omhoog en zijn onderbroek omlaag doen en hurken. Toen hij klaar was met poepen, schudde hij een paar keer en liep toen naar de zee en ging ook weer hurkend zijn billen met zijn linkerhand met zeewater schoon poetsen. In dit soort landen neemt en geeft men daarom ook niks met de linkerhand, want die is onrein.
Kusra kwam stralend op ons af en we zijn samen met hem naar de markt geweest en hebben daar inkopen gedaan voor het gezin; fruit en koekjes.
Een zusje zag ons aankomen en begon enthousiast de stoelen weer buiten te zetten en de grote loslopende koe werd vast gebonden, omdat hij link kon doen met zijn horens.
De kinderen zijn zo gewend om op hun broertjes of zusjes te passen en te verzorgen. Het kleintje had een snotneus en de jongen pakte het kind bij de neus, wreef even goed en het gezichtje was schoon. De opbrengst smeerde hij aan het dak. Hoezo tempo zakdoekjes met aloë Vera???
Het meisje deed het kleine meisje een jurkje aan wat aan de achterkant niet meer dicht kon, waste het gezichtje en plakte een stip op het voorhoofd. Het volgende meisje onderging het zelfde wasritueel en stipje. Toen ze het haar begon te doen heb ik dat overgenomen en heb het haar ingevlochten. Als ik vlecht dan stop ik de kam in mijn mond en natuurlijk zag de kam er niet meer uit en was niet schoon. De jongen zag dat en wilde de kam voor me vast houden, maar ach ik ben immers ingeënt! Ook het andere meisje wilde het speciale ingevlochten haar en trots liepen daar de meisjes met hun kapsel rond.
Het haar voelt raar aan; het lijkt een combinatie van vet en zand.
Ik wilde graag binnen kijken en dat mocht. Omdat het al begon te schemeren was het binnen helemaal pikdonker, want ramen waren er niet. Een kleine ruimte ( ± 1½ bij 2 meter) deed dienst als `keuken' en had een klein vuurtje waarop een pot stond. Een laag muurtje scheidde de keuken van de andere ruimte (van ongeveer dezelfde afmeting): de opslag waarin een grote mand voor het vissen, een koffertje met kleren en nog wat troepjes stonden. En dan weer zo'n ruimte sliepen de 5 meisjes en 1 jongen op matjes. De ouders slapen op de `veranda'. Op nog geen meter afstand van het hutje plassen en poepen de kippen, koeien, geiten enz. Het stikte er van de muggen in het hutje en ook zij waren blij met mij.
Links is de keuken en rechts de slaapkamer met sportschoenen die zuinig bewaard worden
De volgende dag stond onze riksjajongen al op ons te wachten en hebben we een tempeltocht gehouden:
- De Varaha Cavede Krishnamandapa
- Five Rathas -> 5 monolitische tempels genoemd naar de 5 Pandava broers, de helden uit de Mahabharataen en iedere tempel vertegenwoordigt een andere bouwstijl
- De Mahishasuramardini Cave
- Shore Temple
Ja en na zoveel tempels overvalt je een tempelmoeheid….
Five Rathas
De straat is een ratjetoe: alles en iedereen loopt en rijdt er. Vrachtwagens, bussen, auto's, fietsen, riksja's, voetgangers, koeien enz. Het ziet er dan ook druk uit en men toetert ten teken dat men als eerste zal rijden. Het straatbeeld is dus druk, de geluiden & weggegooide troep divers en het aroma komt je al tegemoet als je je deur open doet…. het is urine! Ook is het hier heel normaal op je neus eerst grondig op te halen en de verzameling vervolgens op grond te spugen en het maakt niet uit of je op een terrasje zit te eten en zit je binnen in het restaurant dan doen ze het `netjes' in de wastafel. In elk restaurant is een was tafel vanwege die onreine linkerhand die gewassen moet worden om te eten.
Er wordt harder gereden dan goed zou zijn en in het donker rijdt men ook gewoon zonder lichten aan te zetten.
Die kakkerlakken zien erg log uit, maar zijn behoorlijk snel. Toen we op onze kamer kwamen liep er een kakkerlak en die rende voor zijn leven, want Frans ging hem achterna met zijn slipper. Aan het krakende geluid hoorde ik dat Frans gewonnen had. We wilden hem via de riolering naar de eeuwige jachtvelden sturen, maar dat lukte pas na meermalen doortrekken.
Een tropische regenbui zorgde ervoor dat de muggen uitweken naar drogere oorden en dat scheelde aanmerkelijk in mijn nachtrust.
Een mooi voorbeeldje van bureaucratie -> we moesten traveller cheques inwisselen en werden bij de balie van de bank verwezen naar een paar stoelen achterin. Daar moesten we wachten, we wisten niet waarop en/of wat. Verspreid over de ruimte waren zo'n 12 mensen aan het werk. Niemand keek naar ons en wachtten dus geduldig af met de gedachte dat men het druk had. Na ongeveer 20 minuten draaide een vrouw onze kant op en toen bleken we geholpen te worden. Ik moest de traveller cheques tekenen, een formulier invullen en de vrouw schreef van allerlei dingen uit mijn paspoort over. Met een koperen plaatje waarop een nummer stond werd ik verwezen naar een andere balie, dus weer wachten en een kleine 10 minuten kreeg ik mijn geld. De pakketjes geld waren per 100 bij elkaar geniet.
Met de riksja naar Thirupparankunram wat zo'n 20 km. Onder Mahabalipuram ligt en nog wat tempels bezocht.
De Subrahmanya tempel ligt hoog en om er te komen moet je ongeveer 540 treden op. Het is gebruikelijk om zonder schoenen de tempel binnen te gaan en dus staan er vaak een assortiment aan schoenen en slippers aan het begin. Vaak is er een oppasser voor de schoenen en die merkt de zoleen met een krijtje en als bewijs krijg je dan een verfrommeld kaartje.
Nog een Vishnu tempel bezocht en de handel zit ook in het geloof. De priester vraagt je naam en de namen van je kinderen om voor hen te bidden. Het gaat als volgt: priester vraagt de namen, dan tik je op een metalen bord waarin vuur brandt en wat as ligt en bloemen. Vervolgens ga je met je hand boven de vlam en je maakt een soort van salueergebaar met je hand boven je ogen. Dan geeft de priester je as en dat smeer je op je voorhoofd. Daarna krijgen de mannen een rode veeg en getrouwde vrouwen een rode stip op het voorhoofd. Tot slot kreeg Frans een bloemenkrans en ik een bloem. Sluitstuk is natuurlijk wel dat je een geldelijke bijdrage levert.
De riksjajongen vroeg of we mee naar zijn huis gingen en daar kregen we een beker water. Uit beleefdheid hebben we iets gedronken, maar niet veel want we weten dat het link kan zijn. Maar we hadden of genoeg weerstand opgebouwd of het bezoek aan de tempel werkte goed… want alles ging goed. Meteen worden dan ook altijd de familieleden opgetrommeld, vader, broertjes en zusjes. We hadden fruit meegenomen en de ballonnen en pennen deden het ook weer goed.
Op de terugweg zagen we het asfalteren van de weg waar een kleine jongen op blote voeten de teer en stenen troep aan het uitsmeren was en vissers die een net door het water trokken.
Een Indiaas spel is een soort van vinger-snookeren met damschijven. Heel komisch zijn de hoofdbewegingen die ter ondersteuning van een gesprek worden gemaakt; lijkt een beetje op de schudhondjes die op de hoedenplank van auto's staan.
Pondicherrry is de volgende stop en aan de naam is de Franse overheersing nog af te lezen.
In India is ht schooien en de armoede heftiger dan in Indonesië. Soort zigeunerachtige mensen -> de paria's horen niet bij een kaste. Het kastenstelsel is dan wel officieel afgeschaft maar niet in de praktijk.
In Auroville is de Matrimandir, dit is een globe-achtig gebouw waar gemediteerd kan worden. Rijen wachtenden en eer we binnen waren zijn we 4 keer geteld. Dit waarschijnlijk om te voorkomen dat er iemand binnen blijft. Eenmaal binnen loop je - op blote voeten - in volledige stilte rond langs de wanden en gaat geleidelijk naar boven. Boven aangekomen is er een ruimte die heerlijk koel is en centraal hierin staat de grootste kristal van de wereld. Vanaf boven - het enige raam in die ruimte - valt het licht precies op die kristal waardoor de ruimte verlicht wordt. Het licht en de stilte zorgen absoluut een mystiek tintje.
links: pottenbakker
rechts: Banyanboom
's Avonds heerlijk gegeten in een Frans georiënteerd restaurant, wat een verademing was na al die curry. Wat baldadig rondgelopen en niet gekeken natuurlijk waar we liepen en zo kwamen we in de middle of nowhere terecht en toen moesten we de bewoonde wereld met die prettige riksja's weer zoeken. We hadden wel geluk want de riksja haalde een fietser in op het moment dat een tegenligger dat ook deed, maar de tegenligger was een bus! Dus flink in de remmen en zelfs de chauffeur was geschrokken en dat wil wat zeggen!
Onderweg naar Kumbakonam zagen we - bij weer een tempel - een man met metalen voorwerpen door zijn tong, altijd makkelijk om je bestek bij je te hebben…. Bij een andere tempel zat een heel geslepen priestertje (brahmaan). Hij zegende ons en wilde dat we in een schriftje onze naam schreven. Toen vroeg hij een donatie van 3000 rupia en dat was 3000 x 5 cent (= fl. 150,--). Dan zou er voor ons gebeden worden. Ik zei dat ons eigen geloof dat ook wel kon doen zonder die donatie en dat vond hij maar raar. Hij bleef aandringen en ik baalde daar zo van en dus vroeg ik: `Zal ik mijn naam dan maar doorkrassen?' Nou dat vond hij zelfs te ver gaan, maar of er voor ons gebeden zou worden betwijfel ik… In het hotel hadden we een franse wc; 2 voetstapjes. En dat was nog niet zo erg, maar 's nachts was een krekel continu aan het woord en er zaten vlooien.
Een betrouwbaar en uitstekend vervoersmiddel is de buffel
Tempel van Cholas in Gangaikondacholapuram en een tempelolifantje.
Tijdens de rit naar Tiruchirappalli kortweg Trichy waren er bij tempels veel mensen aan het bedelen. Er heerst hier nog lepra en veel bedelaars hadden dan ook verminkte ledematen.
De rit duurde een aantal uur en dus maar even een dutje gedaan in de bus. Net toen ik wakker werd - we zaten voorin - keek ik op en keek recht op een bus. Die bus haalde een andere bus in en kwam op ons wegdek terecht. Omdat hij met een flinke vaart een bus inhaalde kon hij niet uitwijken en dus moest onze chauffeur op de remmen staan en de bus in de berm rijden om een botsing te voorkomen.
Katten en honden hebben veelal geen baas, maar geiten en koeien wel Vaak wordt 1 voorpoot van een geit dubbel geklapt vastgebonden, waarschijnlijk om te voorkomen dat hij te ver weg loopt.
India op zijn smalst: een jongen komt de vuile was halen en dan is het gebruikelijk dat er geteld worden hoeveel stuks het zijn. Hij wil de vuile was op het schone bed gooien om te tellen, toch maar even aangegeven dat dit heel goed op de grond kon gebeuren…
Net zoals in de meeste hotelkamers stinkt het naar mottenballen, want op bijna alle putjes, gootjes en in kasten liggen ze. Ook moeten ze schoonmaaksters met een slecht gezichtsvermogen in dienst hebben, want de (bad-) kamers waren niet echt schoon.
Als het enigszins mogelijk was zijn Frans en ik er samen op uit getrokken, want dat doen wij het liefst. We zijn naar de Srirangantempel geweest, die gewijd is aan de rustende Vishnu en toen de St. Joseph's Church bezocht. Deze kerk stond helemaal in de steigers van houten palen.
De typische geuren voor India zijn: mottenballen en urinelucht wat door de hitte extra versterkt wordt. Wc-papier wordt niet gebruikt en het gevolg is dat we daar regelmatig achteraan moesten. Een keer had ik toch behoorlijk duidelijk de lege wc-rol eraf gehaald en neergezet, maar bij terugkomst hadden ze de lege rol gewoon weer opgehangen als was het een versiering die erbij hoorde…
De was wordt in de zelfde wateren gedaan als waar de mensen zichzelf en hun dier en wassen en vaak ook hun vaat doen. Het wassen gebeurt door het kledingstuk op een steen te slaan. Niet gek dus dat er nog al eens een knoop ontbreekt en dat er een grauwe sluier over een wit kledingstuk hangt.
Gouden tempel in Trichy
Om te voorkomen dat we telkens als we een tempel verlaten onze slippers uit een hele grote verzameling moesten zoeken, deden we ze gewoon in onze rugzak.
Bij een tempel wilde de wachter dat we ons fototoestel in zouden leveren, maar dat weigerden wij. Ik zei dat ik geen foto's zou nemen, maar dat ik het toestel niet af zou geven! Na tussenkomst van een andere medewerker mochten we door.
Nog even een oma geholpen met het verschonen van een baby. Ze was een broekje met diarree aan het uittrekken en dat ging erg onhandig omdat de baby niet kon staan. Dus de baby opgepakt zodat de oma het broekje uit kon doen en een andere lap om de billen van het kind kon wikkelen. Terwijl wij zo bezig waren kwam de moeder aan lopen en sloeg met blije verbazing de situatie gade en bedankte me. Ach we zijn toch op de wereld om elkaar om elkaar te helpen niet waar….
De geur/stank kan je er zelf invullen....
Als de werknemers van dit hotel naar huis gaan werden ze bij de poort allemaal gefouilleerd en dat is waarschijnlijk wel nodig, want ik heb ook al een paar keer gehad dat er - terwijl ik rustig op de kamer zat te lezen - de klink van de deur heel zachtjes om laag zag gaan en als ik JA riep dan gebeurde er niks. Dus toen Frans een keer boodschapjes deed en ik op de kamer zat maakte ik expres geen geluid om te zien wat er gebeurde. En ja hoor na 2 keer de klink omlaag te hebben zien gaan, wilde een jongen binnen komen. Zodra hij me zag schoot hij weg. Ik erachter aan en zag in de gang een man en vrouw met de schoonmaakkar. Ik vraag hen wat de reden was, maar verder dan een “NO, NO, NO…”kwam er niet uit.
Een straatkapper Zittende brahmanen
Mandurai -> een prachtig stadje waar de grootste tempel van Azië staat. In deze tempel zijn ook olifanten en als je een muntje op zijn slurf legt dan krijg je van hem de zegen: hij legt zijn slurf op je hoofd.
Met de riksjajongen een rondritje door de stad gemaakt en hij liet ons allerlei leuke plekken zien, zoals een groentemarkt, de wasplaats voor auto's, fietsen en olifanten. Frans heeft nog een tochtje op zo'n joekel gemaakt; een flinke PK.
Rechts de feestelijke doorboringen; het is een eer om dat te mogen. Ik vind 3 oorlelgaatjes al heftig genoeg.
links: de grootste tempel van Azië
rechts een beeld van Ghandi bij het Ghandi museum
Onder een soort van car enzovoort wash
Bij een bank weer wat traveller cheques gewisseld en de bankier telde een grote stapel biljetten, vulde een formulier in en gaf de stapel met de mededeling dat het correct was. Al weglopend schoot me te binnen dat we geen wisselbewijs hadden en dat moet je namelijk kunnen overleggen als daarom gevraagd wordt. Dus terug en met dat bewijs zagen we bij het natellen dat we 170 rupia (fl. 8,50) te weinig hadden gekregen. Nou wij pikten dus niet dat er van ons gepikt werd. Dus ik vroeg waar die medewerker was en laat die nou net zijn lunchen, waarop ik vroeg of hij dat van ons geld deed. Hij moest lachen en zei dat we even moesten wachten. Op dat moment zag ik onze toerleider binnen komen en dus ben ik opvallend met hem gaan praten en ineens werd ik geroepen en kregen we alsnog die 170 rupia.
's Avonds nog naar een spektakel geweest in de tempel: Shiva die naar Meenakski gaat. Dit gebeurt elke avond en het stelt in onze ogen helemaal niks voor. Een aantal mannen brengen een klein draagkoetsje naar een bepaald gedeelte van de tempel. Dan komt er een soort van kistje met de mini schoentjes van Meenakski. Er komt wat vuur aan te pas en de mensen gaan er helemaal in op.
De olifant geeft - na betaling - de zegen
Frans op een wel heel erg groot beest
De mannen dragen een soort doek vanaf hun middel tot op hun voeten en overlapt enigszins aan de voorkant. Vaak slaan ze die lap dan terug zodat de doek boven hun knie komt te hangen.
Je ziet overal plassende en poepende mensen, niet verscholen maar gewoon open en bloot. Ook mannen plassen vaak gehurkt. Een gevolg van zo hurkend plassen is dat zij onvoldoende uitplassen en nogal eens nierstenen hebben.
Je ziet hier ook dat mannen elkaar heel vaak vasthouden, maar een man en vrouw houden elkaar niet vast. Vrouwen lopen ook niet gearmd met andere vrouwen.
Heerlijk die buitenscholen, maar voor mij zou het moeilijk zijn om bij de les te blijven!
rechtsonder: weven van een ongeveer 5,5 meter sari
Kodaikanal is een dorpje op 2300 meter hoog in de bergen. Het hotel kijkt uit op een krottenwijkje.Inmiddels waren al 12 van de 18 groepsleden ziek geworden en deelden we onze ORS (zoutoplossing ter voorkoming van uitdrogen) en immodium (om diarree te stoppen) uit.
Het drogen van de was gebeurt op het veld; de zon maakt het witter. Vanuit ons hotel kijken we op - voor onze begrippen - krottenwijkje.
We zijn natuurlijk even naar het wijkje gelopen en wat een mooie mensen wonen daar.
Toen een paar vrouwen zagen dat ik een foto van hen maakte in het krottenwijkje gebaarden zij dat we moesten komen. Dus wij daar naar toe en foto's gemaakt en adressen genoteerd. De huilende baby werd gepakt en ik vroeg of ik hem vast mocht houden en blij gaven ze hem aan mij. Een prachtig kindje en hij gierde het uit toen ik met hem en een ballon speelde. De vrouwen kenden enkel Tamil, dus vond de communicatie via lichaamstaal plaats.
De volgende dag gebeurde een ramp in het wijkje ; er brak brand uit in een krotje.
Iedereen begon te helpen met blussen en gooiden met potten en pannen water naar het vuur. Een treurig gezicht en de zeker in de wetenschap dat het hele bestaan van zo'n gezin in een paar seconden in vlammen op gaat. de vrouw was in alle staten van verdriet. Dus wij weer naar het wijkje en zochten - via iemand die gebrekkig Engels sprak - de bewuste vrouw. Ze kwam nog helemaal beduusd van het gebeuren met een baby op haar arm naar buiten en we gaven haar geld om kleren te kopen. Ik stopte het geld in haar hand en vouwde haar hand dicht, zodat ze wist dat het van haar was. De bewoners van het wijkje waren duidelijk onder de indruk van ons gebaar.
Toen we terug op onze kamer waren zagen we dat het gat wat door de brand was ontstaan gedicht werd met lappen.
Nog een staaltje van India op zijn smalst: alcohol mag niet van hun geloof, maar Frans vond een biertje toch wel lekker. Dus toen we ergens gingen eten vroeg hij of ze ook bier hadden. Nee dat hadden ze niet maar ze konden het wel halen. Prima. Een jongen werd erop uit gestuurd en kwam terug met in een papieren zak verpakte fles bier. En Frans werd uitgenodigd om dit binnen op te drinken. Dat vonden we te zot voor woorden en dus aangegeven dat het bier voor bij het eten was. Het glas bier werd in een servetje gehuld geserveerd.
Periyar -> het nationale park. Tijdens een boottocht zagen we olifanten, herten, apen, ezels, paarden en otters. De ramen van de hotelkamers hebben spijlen om de apen en andere beesten buiten te houden. De geluiden van het dichtbij gelegen regenwoud zijn vooral 's nachts heel rustgevend.
Nog 3 zieken erbij in de groep; de racekak komt het meest voor, maar er is er 1 die uitslag heeft gekregen en 1 die wat hallucineert, waarschijnlijk het gevolg van de anti malariapillen.
Wij hebben een tochtje met een jeep gemaakt richting grensgebied van het regenwoud. Om daar te komen reden we over een smal bergpad waar ook geiten aan touwen gebonden stonden. De chauffeur reed heel langzaam over die touwen om de geiten niet mee te sleuren. Na een paar honderd meter hoorden we roepen en schreeuwen. Er bleek een geit achter de jeep te hangen. Het touw was om de as van de jeep gedraaid en de geit kon ternauwernood bevrijd worden. Hij liep even mank en had een klein wondje aan zijn poot. Het beest was erg geschrokken, zo zielig. De eigenaar van de geit was in eerste instantie erg boos, maar toen kwamen er meer mensen bij en de chauffeur maakte hen duidelijk dat hij er niets aan kon doen. Wij zijn weer terug naar de jeep gegaan om het voor de onderhandeling wat makkelijker te maken, want we wisten dat dit financieel opgelost zou worden.
Daarna nog plantages bezocht: koffie, durians, bananen, kaneel, nootmuskaat, peper en niemandsland - grensgebied tussen Kerala en Tamil Nadu.
De rit naar Alleppey was mooi met bus was mooi. Onderweg moesten Carina, Yvonne en ik erg plassen, omdat in de bergen reden was een plasplek moeilijk te vinden. Maar als je moet dan moet je en dus zijn we een stukje helling afgegaan en hebben tegen de zijkant hangend geplast. Een hachelijke onderneming, want het was een behoorlijk diep ravijn.
De volgende dag een prachtige boottocht, hier volgen wat plaatjes:
Een touwslagerij linksonder en ook zagen we natuurlijk veel kerkjes onderweg. Echt bijna alles gebeurt in het zelfde water.
Vanwege een staking van het vervoer zouden we pas om 18 uur naar Cochin kunnen gaan en dus hadden we extra tijd om rond te neuzen. Al lopend op een woongemeenschap beland en kamen bij een cocos-mattenfabriekje uit. We werden er door een jongen rondgeleid. Na de rondleiding wilde hij ons verder mee nemen en ging even verder op een muurtje zitten. Ik had gezien dat hij een speciale sigaret rookte (soort wietje) en hij was dus stoned. We hebben dus netjes voor zijn aanbod om ons samen met zijn vriend de steegjes te laten bedankt.
De rit naar Ernakulum/Cochin was behoorlijk eng. We vertrokken tegen 18:30 uur en het wordt in het Oosten snel donker. We hadden een nieuwe chauffeur die behoorlijk hard reed. En hier iedereen gewend om en alles en iedereen in te halen. En als dan een vrachtwagenchauffeur zijn lichten uit doet, omdat hij als tegenligger op ons weggedeelte reed. Dan knijp je hem wel als je dat gevaarte op je af ziet komen. Ik zat rechts in de bus aan het raam en trok mijn been in… Ook onze reisleider schrok zich rot en zat na 10 minuten nog te shaken in de bus.
Het hotel had meer weg van een gevangenis met tralies voor de ramen en ijzeren sloten op de deuren.
De mensen maken een bijna NEE-beweging als ze JA bedoelen, dus daar moesten we goed op letten.
In Kerala (in het zuiden) is alles veel groener, zien de mensen er verzorgder uit en zijn vooral de mannen groter dan in Tamil Nadu (het oosten).
Dutch Palace, de synagoge en St. Francis church met Nederlandse grafstenen en nog een palace bezocht.
Het water wordt hier ook wel de `Backwaters' genoemd en iemand vertelde dat men het tevens `het Holland van India' noemt. Deze man nodigde ons uit om met zijn speedbootje een tochtje mee over de Backwaters te maken, want hij moest zijn bootje naar de jachthaven varen om hem te voorzien van een nummer.
Het werd een pittig tochtje. Het bootje sloeg met flinke klappen terug op het water en ik kon me met moeite vast houden. Frans zat recht vooruit naast de kapitein en ik zat aan de zijkant met tegenover mij een Indiër. Op een bepaald moment was er een lijn gespannen over het water om de visnetten vast te zetten en het was maar goed dat ik het op tijd zag en kon bukken, want anders…. Nou al mijn kronen zaten weer een stuk vaster en Frans voelde zijn billen branden.
Aangekomen bij de jachthaven moesten we weer zien terug te komen naar Cochin en het bleek dat we weer in Alleppey zaten. Dus een bus gezocht en met hier en daar een noodstop door bijna aanrijdingen kwamen we terug in Cochin.
We hebben een synagoge bezocht.
De volgende dag met de trein naar Trivandrum. De treinen hebben tralies voor de ramen, zodat er niemand in kan klimmen. Bij aankomst in Trivandrum goot het van de regen en dan valt het er echt met bakken uit. Er kwamen gemotoriseerde riksja's voorbij en we zagen de slippers in het water op de bodem van de riksja drijven, maar ze bleven doortuffen.
Hiervandaan gingen we met de bus naar Kovalum, een plaats aan het strand. De hotelkamer had ook last van de zeewind en overal lag stof en zand. Dus even provisorisch schoongemaakt, zodat we onze spullen redelijk schoon konden neer zetten.
Op het strand wordt flink handel gedreven door kinderen en ik ben een goed slachtoffer. Ik heb van alles en nog wat van hen gekocht en heb mijn handen met henna laten beschilderen.
Op het strand -> lieve en vrolijke kinderen die handel drijven
Wat een contrast -> een gigantische tempel vlakbij een krottenwijk.
Toen was het moment aangekomen om afscheid van India te nemen. We gingen weer naar de luchthaven in Trivandrum en dat werden we een ervaring rijker. De ervaring van hoe een georganiseerde chaos verloopt op het vliegveld:
- zegel halen bij een loket -> luchthavenbelasting
- bagage controleren -> gaat door X-apparaat en er gaat een bandje om
- in de rij voor het bemachtigen van een kaartje voor het instappen en het afgeven van de bagage
- vreemdelingenkaart invullen en controle van paspoorten
- weer ander loket een stempel ter bevestiging halen
- naar buiten om de bagage te controleren en te identificeren
- seating -> plaatsen van Trivandrum naar Abu Dhabi
- naar boven en wachten in de hal
Natuurlijk moest je telkens weer aansluiten in een rij en wachten en wachten en…
Abu Dhabi
Vliegveld Abu Dhabi
Een vlucht van een kleine 4 uur bracht ons naar Abu Dhabi. Daar aangekomen de transfervisa geregeld want we zouden toch pas 's avonds naar A'dam vliegen en dus hadden we even de tijd om rond te neuzen. We werden verplicht om dit in groepsverband te regelen, dus al de personen die ook naar het centrum wilden. Het waren er 12 van de 18 mensen. Een nadeel was wel dat we onze paspoorten af moesten geven.
Wat dollars in dirhammen gewisseld; 1 dirham = ongeveer 45 à 50 cent en Abu Dhabi here we come… Buiten gekomen sloeg de hitte meteen om je heen; het was op het heetst van de dag en zo'n graadje of 42 C. Even naar een bazaar geweest en naar winkels die airco hadden. De mannen dragen lange witte gewaden en hebben vaak een witte hoofddoek met een zwart koord er om. De vrouwen dragen zwarte burka's en alleen de ogen zijn te zien. De Arabieren hebben het ook heet.
Terug naar de luchthaven en onze paspoorten terug zien te krijgen. Dat viel nog niet mee. Na heen en weer gepraat zijn we vervroegd ingecheckt en toen bleek dat het vliegtuig overboekt was. Er waren nog 27 plaatsen over en gelukkig mochten we mee en zaten zelf business class; ruime stoelen. voetsteuntje, eigen tv-tje… nog een tussenstop in Genève en daarna geland op Schiphol.
India een land met vele gezichten