Zwitserland
Treinen door Zwitserland augustus 2005
Om een goed beeld van de reis te geven doe ik er het reisschema bij.
Dag 1 van Noordwijkerhout naar Vitznau:
- 07:00 uur bracht Marc ons naar het station van Leiden
- 07:38 uur trein naar Utrecht
- 08:42 uur Internationale trein naar Basel waar we om ± 14:50 uur aan kwamen
- 15:04 uur trein naar Luzern, duurt ongeveer 1 uur
- 16:25 uur de boot naar Vitznau
- 17:34 uur aankomst en daar stond iemand van het hotel te wachten
De reis verliep prima, we zaten 1ste klas en de verbindingen sloten aardig op elkaar aan. Soms moesten we onze pas versnellen omdat de volgende trein op een totaal ander perron aankwam. Maar ach, de tickets waren toch een tijd geldig, dus als we er een zouden missen dan zouden we de volgende wel pakken.
Jammer dat niet iedereen de rust van het vakantie hebben ervaart… Voor ons zat een bejaard echtpaar, waarvan de man verbaal en fysiek onrustig werd als er de conducteur de tickets kwam controleren of als er overgestapt moest worden. Ruim voor dat de speaker aankondigde dat we het volgende station binnen zouden rijden, trok meneer zijn jas al aan en het was al zo warm! Vervolgens stelde hij zijn vrouw allerlei vragen omtrent de tijd van aankomst, welk perron, het vertrek van de volgende trein enz. En als je zou verwachten dat hij dan tot rust kwam als hij goed en wel in de volgende trein zat, dan had je het mis! Dan mopperde hij nog wel een kwartiertje na over alle onduidelijkheden en zijn onzekerheden omtrent de overstap.
Ons hotel achterzijde vanaf het meer gezien en aan de voorkant bij avond
Hotel Arabella Sheraton Vitznauerhof was prachtig en zeer luxueus. Een giga grote kamer met mooie meubels, maxi bed en prachtige badkamer. Het ontbijt was zo uitgebreid dat het leek of we in een etalage van een groothandel van etenswaren zaten. En er was zelfs champagne - gekoeld en wel in ijsblokjes - bij het ontbijt. Enkele mensen, meestal de personen die ook met een volgestapeld bord voorbij kwamen, maakten gebruik van een alcoholisch sprankelend ochtenddrankje.
Dag 2 uitstapje met een bergtreintje naar Rigi Kaltbad.
Na een uurtje met het bergtreintje zijn we uitgestapt en begonnen de berg verder met onze poles (speciale wandelstokken) te veroveren. Grappig was het om te zien dat we eerst onder de wolken liepen en daarna zelfs boven de wolken en toen de wolken verdwenen, was het uitzicht fenomenaal. Op een hoogte van ruim 1550 meter was dit een uitstekende plek voor Deltavliegers.
´Die Heidi´ hebben we niet gezien, wel ´der Peter´ die zijn kudde beesten samen met de hond naar een andere wei leidde. Ach die Heidi zal wel bij ´der Groszvater´ zijn.
Eerst met het treintje naar boven en dan de berg verder beklauteren en hoog zitten we....
Dag 3 Boottocht naar Luzern.
Het zonnige weer was uitermate geschikt voor een boottocht en omdat we Luzern enkel via het station hadden gezien, zijn we daar een dagje gaan shoppen en relaxen aan het water. Het shoppen was ook wel een noodzaak, want ik had mijn koffer tussen het werken door snel gepakt omdat ik het zo druk had en was toch wat kleding vergeten….
Dag 4 van Vitznau naar Braunwald.
- 09:30 uur met de bergtrein naar Rigi Kulm, tripje van een ½ uur
- 10:05 uur overstap naar treintje naar Arth-Goldau waar we om
- 10:50 uur aan kwamen en 5 minuten naar Treinstation lopen
- 11:13 uur trein naar Uznach, tochtje van ongeveer een uur
- 12:45 uur vertrek naar Linthal Braunwaldbahn. Ook ongeveer een rit van een uur
- 13:55 uur de Seilbahn (gondels op een rails) voor 5 min. en daar zou paard + wagen ons op wachten…
Uit het woord ´zou´ kan je al op maken dat dit niet het geval was, dus daar stonden we aan de voet van een enorme berg met onze bagage. Navraag leerde ons dat ons hotel echt boven op de berg stond en dus niet te belopen was met koffers. En dan is het toch weer heerlijk om een mobieltje te hebben. Dus even gebeld en er werd meteen een electro-taxi geregeld. Het is een autovrij dorp en enkel van dit soort karretjes rijdt er - op zeer beperkte schaal - rond.
Bij vertrek was het helder weer, maar richting Braunwald werd het weer steeds slechter.
Zo hoorden we wel de koeienbellen op vrij dichte afstand, maar de koeien konden we niet zien en dat zijn nou toch niet van die kleine beestjes. En omdat je zo hoog in de bergen zit rees bij ons de vraag of er nu sprake was van mist of heftige bewolking….
De hotelkamer was een derde van de vorige, maar met alles erop en eraan wat we nodig hadden dus oké. De kamers hadden geen nummers, maar namen van bergen en wij bevonden ons op kamer Leiternberg. Vanaf ons balkon konden we goed zien hoe de wolken een spelletje met ons speelden, dan weer verstopten ze de ene berg en dan de andere en soms alles tot een meter of 200 voor ons. En dat is toch knap als je zag wat een afmetingen die bergen hadden.
Dag 5 wandeling op de berg.
We waren in de wolken, letterlijk dan toch zeker, want het zicht op deze 1400 meter hoge berg beperkte zich tot een 150 meter en de wolken vonden het ook nog nodig om te laten zien dat ze voor gieter konden spelen. Het gekke is dat het zo windstil is dat de regen stijl naar beneden valt en je jas dus behoorlijk nat kan worden, maar je broek stukken minder.
Een raar idee is ook dat wij zo nu en dan boven op de wolken keken en de mensen die in het beneden liggende dal naar boven keken zagen diezelfde wolken…
Mijn mobieltje weigerde dienst en dat was vorig jaar in Scandinavië ook al en dus sluipt de irritatie richting dat mobieltje er nog meer in.
Dag 6 van Braunwald naar Preda.
- 09:30 uur met paard en wagen naar de Seilbahn
- 09:55 uur het tochtje naar beneden
- 10:14 uur trein naar Ziegelbrücke (3 kwartier)
- 10:59 uur naar Landquart en dat duurde ruim ½ uur
- 11:47 uur moesten we een uurtje treinen naar Davos Platz
- 13:34 uur een half uurtje naar Filisur
- 14:02 uur nog een half uurtje naar Preda, waar ons hotel 50 m. verderop lag
Reis verliep goed. Het paard moest wel telkens gemaand worden om door te lopen, maar hij bepaalde zelf zijn snelheid en liet zich niet opdrijven. Bovendien was de weg erg steil en de bochten bijzonder scherp. De koetsier was van oorsprong afkomstig uit Bosnië, maar door de oorlog was er geen werk en dus week hij uit naar Zwitserland. In zijn land was hij 20 jaar bus conducteur geweest en het aantal PK¨s is voor hem nu gereduceerd tot 1.
In Landquart stapte een Joods Orthodox gezin (vader, moeder en babymeisje van ongeveer 10 maanden) in. De vrouw kwam al jammerend binnen, omdat ze zich pijn had gedaan aan de kinderwagen en dit was zichtbaar aan haar kapotte donkere panty. De man werd naar mate de tijd vorderde steeds bleker en bleker. Op een bepaald moment boog hij zich voorover zoals ook wel gebeurt bij de Klaagmuur in Jeruzalem, maar zijn Klaagmuur was nu niet groter dan het minitafeltje van de trein. Ineens schoot de man omhoog en verdween naar de wc, die vlak achter ons was en ik denk dat hij tot en met de lunch van de vorige dag met kracht ter recycling in de wc-pot gooide.
Zijn vrouw keek bezorgd richting wc en ik vroeg - onnodig maar ach je moet wat - of de man ziek was en daarop kwam natuurlijk een bevestigend antwoord want waar kwamen die braakgeluiden anders vandaan? Ze had het kindje op haar schoot en kon dus ook weinig doen in die rijdende en schokkende trein, dus bood ik aan dat ik wel even op het kindje zou passen zodat zij haar man kon helpen. Moeder zei dat de baby dan vast zou gaan huilen, waarop ik zei dat dit misschien ook wel eens niet het geval kon zijn… even later zat ik dus voor het schattige meisje op mijn schoot Nederlandse kinderliedjes te zingen en ze vleide zich lekker tegen mijn mij en vond het prima. Het gezin stapte in Davos Dorf uit en wij een dorp verder in Davos Platz. Daar stond een hele grote groep met Joods orthodoxe mensen van alle leeftijden, maar allemaal met dezelfde donkere kleding en daaronder vaak lichtgekleurde sportschoenen.
Ik hoorde van een Zwitserse dat zij elke zomer kwamen, omdat het dan in Israël te warm is.
Onze kamer in het hotel in Preda op een 1500 meter hoogte was schoon en goed, maar had geen radio of tv. Ook hier werd het wolkenspel druk beoefend -> wel bergje, weg bergje, wel bergje, weg…
Naast het hotel staan er enkele huizen, dus weinig inwoners.
Dag 7 wandeldag.
Vol goede moed togen we wandelend naar het volgende dorp Bergün, dat 7 km. verderop lag. Normaal draaien we ons hand niet om voor een kilometer of 15, maar 7 km. continu omlaag lopend is erg vermoeiend. Je zou een knoopje willen leggen in je achillespezen, je romp weet op een bepaald moment niet meer wat recht of krom is en je schoenen krijgen meer de functie van remblokken.
Het doel was dat we een nieuwe deodorantroller zouden kopen, maar gaande de weg kregen we steeds meer ideeën dat die nieuwe roller het hotel wel eens niet zou kunnen halen, omdat we bijna stomend rondliepen door de combinatie van regen en onze eigen dampen...
Teruglopen was dus geen optie en omdat we van die geroutineerde treinlui waren geworden, hebben we ´die kleine Rote´ zoals die trein daar heet terug naar Preda genomen.
Vreemd dat we veel bloeiende krokussen zagen en dat eind augustus….
Wat een kracht heeft het water Het schilderachtige en natte dorpje Bergün
Na geluncht en gedoucht te hebben gingen we weer op pad en aanvankelijk begon de weg makkelijk totdat ik een mooi paadje zag en toen die weg wel eens wilde lopen… Het bordje met Preda stond duidelijk aangegeven, dus ach wat maakt het uit. Nou heel veel eigenlijk, want van lieverlede liep het pad steeds hoger de berg op en omdat het flink geregend had was het pad glad.
Dus tel maar op: een nat pad + een steeds steiler oplopend pad + een steeds dieper wordend ravijn + met een kolkende waterval die zich in het ravijn stortte + dat het pad zo smal was dat ik naast mijn voeten niet nog een schoenmaat 36 overdwars kon neerzetten… Kortom: enigszins of liever gezegd gewoon linke boel!
Op een bepaald moment heb ik ook tegen Frans gezegd om wat verder door te lopen, zodat ik hem niet zou meesleuren als ik uit zou glijden en onbedoeld en ongewenst richting ravijn zou gaan. Ik hoorde onze dochters al in gedachte mopperen dat wij weer dingen doen die zij van ons niet mogen; de tijd lijkt wel stil te staan of terug te lopen...
Dag 8 van Preda naar Zermatt.
- 09:31 uur sneltrein naar Filisur, duurde ongeveer een half uur
- 10:21 uur de Glacier Express naar Zermatt, een makkie dus
- 17:04 uur aankomst in Zermatt
Een heel aparte en mooie ervaring een rit in de Panoramatrein van de Glacier Express. De trein is hoog en heeft ook gedeeltelijk ramen tot halverwege het plafond, waardoor je een goed zicht hebt op de omgeving inclusief die gigantisch hoge bergen.
We hadden gereserveerd om ook een warme lunch in die trein te gebruiken en we waren ingedeeld om 12:50 uur in de restauratiewagen. Dit was een prachtige ouderwetse wagon met veel hout en messing lampen en andere versieringen.
De route kwam langs vele mooie gebieden en ook maakten we kennis met de Jungfrau, de Gotthard en de Matterhorn; de ene berg nog mooier dan de andere en vooral erg groot.
Aangekomen in Zermatt krijg je een kleine cultuurshock, want dit plaatsje is een aftreksel van Noordwijk met Valkenburg; erg toeristisch. Maar wel even leuk om wat voor de (klein)kinderen te kopen.
Op ons balkon genoten van het zicht op de Matterhorn.
De Matterhorn Als het donker is zie je een verlicht kruis tegen een berg
Dag 9 van Zermatt naar Noorwijkerhout.
- 08:30 uur de Glacier Expres genomen naar Brig waar we om 09:58 uur aan kwamen
- 10:13 uur de trein naar Basel en stapten daar om 13:15 uur uit
- 15:12 uur de ICC 104 naar Utrecht en daar waren we om 21:21 uur
- 21:37 uur de trein naar Leiden en daar was net de bus naar Noordwijkerhout vertrokken
- 23:05 uur kwam Mascha ons vanuit haar werk op halen en waren we om 23:20 uur thuis
We waren vroeg klaar met in pakken en ontbijten en zijn toen 2 uur eerder vertrokken, zodat we lekker op ons gemak in Basel konden lunchen. Achteraf bleek dit een heel goede ingeving te zijn, want door de enorme wateroverlast van de afgelopen dagen waren er overstromingen en liep het treinverkeer niet op tijd. Als we de geplande trein hadden genomen, dan waren we onze aansluiting met de trein naar Nederland mis gelopen en hadden waarschijnlijk via een overstap in Frankfurt en meerdere stations terug moeten komen.
Toen we in de ICC zaten stapte een bejaard echtpaar in met een mini hondje. En ze zaten net 10 minuten toen ik mevrouw hoorde zeggen: `Wat doe je nu toch allemaal. Ik word toch zo zenuwachtig van jou!' Meneer fluistert wat en mevrouw herhaalde nogmaals haar gevoelstoestand en als meneer fluisterend vraagt wat zij doet zegt ze dat ze water pakt voor haar `lieve vent' en daar wordt dan de hond en niet haar echtgenoot mee bedoeld!
Dan zegt meneer dat hij zijn portefeuille niet kan vinden en vervolgens breekt de pleuris (sorry voor dit onaangename woord) uit. Mevrouw snauwt en grauwt dat meneer in de tas moet kijken. Meneer zit achter mijn stoel en met het omhoog gaan trekt hij aan mijn stoel, waardoor ik lichtelijk geshaket wordt. Maar mevrouw blijft opties voor de zoektocht opnoemen op het moment als meneer zit en dus blijft hij die handeling herhalen en de rukken aan mijn stoel worden heftiger naar mate de portefeuille toch nog steeds spoorloos blijft.
Mevrouw heeft duidelijk de leiding en meneer lijdt! Meneer moet de mobiel pakken en naar het hotel bellen en informeren of de portefeuille daar gevonden is. Terwijl meneer in aardig Duits zijn zegje doet, neemt mevrouw de functie van Google op zich en roept meneer allerlei zoekopties toe variërend van in de prullenmand tot achter de telefoon en meneer vertaalt braaf alle nieuwe mogelijkheden.
Als meneer klaar is, begint mevrouw weer met haar stortvloed van verwijten; dat meneer toch niet al die pasjes mee had hoeven te nemen en dat hij altijd tegen haar zegt dat zij de onnodige pasjes thuis moest laten en dat hij dan alles meeneemt…. Dan krijgt meneer van zijn bazin de opdracht om de pasjes te laten blokkeren. Ja je kan veel van mevrouw zeggen, maar ze blijkt toch aardig bijdehand te zijn.
Als hij de pasjes van de Postbank heeft laten blokkeren, begint ze weer met te zeggen dat ze zo zenuwachtig van hem wordt en voortaan de belangrijke spullen in haar beheer komen enz… en dan vraagt ze weer welke pasjes er allemaal in zaten waardoor meneer met zijn eerlijkheid nog meer ellende op zijn hals haalt, want dan blijkt ook zijn identiteitsbewijs erin te zitten en een pasje van de Bijenkorf en BP-tankstation en nog een andere creditkaarten. Mevrouw spuwt vuur en blaast stoom. Meneer krijgt dan opdracht om de conducteur te informeren en moet de mobiel mee nemen omdat hij door het hotel teruggebeld wordt. Als meneer weg is klaagt mevrouw haar nood tegen de hond: `Ach schatje, nu is hij alle pasjes kwijt…' Meneer komt weer terug en mevrouw bedenkt weer waar hij allemaal de portefeuille kwijt kon raken: op het station in Chur, toen hij zijn jasje uit deed omdat hij het zo warm had, op het perron in Basel… met een sarcastisch ondertoontje zegt ze dat hij misschien ook gestolen kan zijn. Maar dat idee bevalt haar niet en ze blijft de voorkeur geven aan een duidelijke dader en dus zegt ze dat ze dat niet gelooft, maar dat hij het heeft laten vallen. Misschien wel in de prullenbak op de hotelkamer, want hij had de dag ervoor alles opgeruimd… en weer begint de litanie van voren af aan. Na nog een keer de opties de revue te hebben laten passeren van de situaties dat meneer de portefeuille gebruikt had, start ze verwijtronde 5.Ineens komt er een brainwave en vraagt ze hoeveel geld hij de dag ervoor nog gepind had. Meneer antwoordt braaf dat hij 240 Zwitserse franken had gehaald en dat vond mevrouw idioot veel. Hotelmedewerker belt met een negatief bericht. Verwijtenronde 6 kan in gaan. De conducteur had nu tijd om te horen wat er aan de hand was en ook dat was een schouwspel. De man sprak niet maar trad op. Het deed me denken aan een Nederlander die een Duitse conducteur persifleert. Conducteur: `met deze trein bent u gefahren hè? En die jacke?' Nee die heeft meneer nog. `ach wat ein lief hoendsje…'
Conducteur zou alles doorgeven aan Station Basel en Chur en als er iets gevonden was kregen ze dat per post thuis.
Verwijtenronde 7 net achter de rug en meneer krijgt nu huiswerk: hij moet alles - in eigen handschrift - opschrijven wat er in de portefeuille zat. Mevrouw gaat even later even weg om tot rust te komen en dan blijkt de hond weer zeer functioneel en dit maal als troostdier. Meneer roept de hond, neemt hem op schoot en aait opgelucht omdat hij van het dier geen enkel verwijt toegeblaft krijgt.
Mevrouw komt terug met verwijtronde 8.
Het blijft ruim 1 kwartier stil en dan vraagt ze of ze het risico loopt dat ook zij met haar pas geen geld van de rekening van meneer zou kunnen af halen…. En dat is meteen weer het startsein voor een nieuwe ronde met verwijten en zitten we nu dus op 9.
De mobiel gaat en mevrouw moet diep in haar tas spitten om dat ding te vinden, dat steeds harder en harder belt en iedereen in de trein vragend achterom doet kijken. Mevrouw vertelt meteen het hele verhaal en lacht en om de reactie van de beller en doet het voorkomen of ze er niet zo zwaar aan tilt…
Nou wij weten anders!
In Keulen aangekomen was het tijd voor een sanitaire hondenstop en werd meneer met de hond het perron op gestuurd. Meneer stond daarvoor weer op door gebruik te maken van mijn stoel en lanceerde mij bijna richting de volgende stoel. Niet lang erna kwamen ze terug, hondje had niet geplast. En mevrouw blijkt over een grote dosis fantasie te beschikken, want ook daarover kon ze meneer verwijten maken.
De reis duurde ruim 6½ uur en ik schat dat ik mevrouw toch wel voor 5½ luister- en kijkgeld zou moeteen betalen, want zo lang is ze door gegaan.
Thuisgekomen meteen de computer aangezet en toen gedoucht en kleding in de was gedaan…. en ik denk dat Freud trots op me zou zijn geweest met het voorbeeld van het onbewuste/bewuste…ik had al een hekel gekregen aan mijn mobiel en laat ik hem nou in mijn broekzak laten zitten toen hij in de wasmachine ging…. Toen de was er om 2:30 uur uit kwam, bleek het fijne wasprogramma hem fataal geworden te zijn. Nu een mooi en goed mobieltje gekocht met bluetooth en meer mogelijkheden.
De reis was echt de moeite waard en zoals ze daar elkaar begroeten sluit ik af:
Grützi